Alle inzendingen, jaar 2006, week 46

de druipende grijze lucht tovert het weidse perspectief in een oogwenk om tot een doorweekte groene lapjesdeken neerslag penseelt geen pastel verdiept luminescente accenten tot meer contrasterende tinten een streek vol impressionisme met vlekkerig uitgelopen kleuren tekent het landschapsschoon naar een indrukwekkende klaarte…

ik ben geen engel des heren doch mens, kwetsbaar en klein geen adelaar met omvangrijke veren maar aan aard en aarde gebonden kan onmogelijk alleen het ontij keren kan mijzelf niet eens bezitten laat staan een mens, de ander ik tracht mijzelf wel te delen in wezen een binding aan elkander…

deze ochtend is het licht zuiver genoeg om je verschijning op te roepen ik hou je in mijn hand naar een venster naar mijn hart, een beeld vernoemd naar geluk een ademloze stilte in de palm van ontwaken…

Regen traant in oude linden, heeft de zomer weggespoeld; waar kan 't hart nu troost nog vinden nu het enkel weemoed voelt?…

red ik het niet met een knipoog of een lach. Graag zou ik, hoe dan wel, wel willen weten, totdat ik het weet, zeg ik je met liefde vriendelijk gedag.…

ik was erbij toen hij de wereld schiep ik heb me er niet in verdiept of hij er eerder was dan wij hij stak de zon aan tussen maan en sterren ik schrok en zocht vergetelheid licht wilde mij kwijt ik donker in de liefde hang zwaar aan stil verdriet een lichte zijde heb ik niet wel zorgen over morgen duister heeft mijn licht…

Ik wil hen bewaren van de kou vrijwaren, zoniet vertonen ze barsten in hun kleren, verliest mijn bronzen pauw zijn veren, staat mijn ranke beeld zich af te vragen of zij het deze winter wel zal halen. Haar gezicht wordt er niet beter op, straks staat ze er de volgende zomer zonder kop. Allen liggen ze nu te keuvelen in een grote kast…

Mijn nieuwe buren hebben hoeven Met grote ogen kijken ze mij aan Hun hoofden grazen in een stille cadans De herfst krijgt met hun hulp een buitenkans Intussen is mijn heg gans kaal gegeten tussen de bomen gloort thans de horizon in de verte kauwen hooglanders op de bosrand mijn huis staat nu in psychisch vaderland rust valt versterkend…

Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

op een ochtend word je wakker midden in klank met vocaal en klinker en diftong als voelspriet met aarzelende zorg stem je de geringste beroering van licht en verlies in klank af onmiddellijk zie je jezelf geknield aan de hoorbaar kloppende wand van een woord – zoekend naar het precieze moment waarop een versregel volloopt in klank wanneer…

En terwijl de maan roerloos boven de velden hangt terwijl de zee haar damp uitblaast over het land terwijl de bomen staan te dromen van de zomer die nog komen zal, terwijl radio Pandora haar klanken strooit in de ruimte van de caravan die nog gevuld is met woorden woorden en bol van woorden- wisselen en luisteren, terwijl Witje zich…

Het stormt in mijn ziel De wind huilt Mijn romp schuurt Het zout maakt rauw de huid Regen klettert in mijn hoofd Striemende gedachten En het hart klampt zich wanhopig vast Voor de volgende golf Mijn olielamp knarst en flikkert Maar blijft zichtbaar In de donkerste uren…

De regen valt Bijna geruisloos maar meedogenloos Op jouw kleine grafje Jij bent een deel van mij Maar zonder jou moet ik verder En ben ik vergeten wie ik was Wat is dat toch? Waarom houden de tranen niet op? Houden ze ooit nog op? Bitter is de kou rondom mij Ik kijk op naar de kale bomen De lucht is grauw De grond is vochtig en koud…

oh oh oh die Sinterklaas u weet het vast nog niet Sint heeft 'n vriendinnetje tot Pieter's groot verdriet niet dat Sint wat 'had' met zijn trouwe Pieter knecht nee, 't zijn mannen onder elkaar die vriendschap is gewoon hecht maar nu is Sint verliefd op een wilde grijze tante ze zit constant op zijn schoot en weet kennelijk van wante…

dit huis met haar lege kamers en jij, met je vele vervlogen dromen jullie passen niet bij elkaar jij erin en het huis rondom jou gevloek is wat ik zie dit einde werd voorspeld zoals zovele anderen nam je het niet ernstig teveel bezig met morgen was er altijd het verval een brokkelmuurtje meer of minder dank de bouwer maar nu is er niets…

Hij won in clubverband de grootste prijzen Maar kwam in interlands vaak matig mee Toch maakt hij in Oranje zijn rentree Op reeds bij voorbaat veelbesproken wijze Maar zelfverzekerdheid blijft het devies Van onze koning van het balverlies…

geen bloed voelen stromen zo bleek als vaal katoen mijn bed niet uit te komen geen fut om iets te doen volledig hol van binnen als een lege batterij soms even buiten zinnen de wanhoop heel nabij mijn passen voelen zwaar het eten smaakt me flauw ik leef als een kluizenaar de wereld kleurt zo grauw ik wil niet langer lijden dit doet…

Een graaf zocht onlangs in Renesse als schoondochter een baronesse. Maar junior-graaf zei: "Da's me te braaf; 'k geef voorkeur aan papa's maîtresse".…

Langzaam schuimen door straten van de binnenstad -waar licht brandt is feest! vrolijk dansende mensen schuimende kragen maar nergens licht of feest te laat voor dansen en drinken in verlichte rook- lokalen hij wordt oud begint te kalen -jong versleten- nostalgische herinnering wil dansen met Kaatje van de buren mag…

herfst kiest zijn kleuren van een somber palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

Kijk eens naar rechts en vertel me wat je ziet. De constante verandering, nu al onderdeel van onze dagelijkse routine. Dit is de grote dag, de dag van het titelgevecht en het spontane compliment. In de drukte zoek je naar het gat in een gesprek en als op een teken lijkt de aandacht te verschuiven naar geluiden buiten. Het blijft vragen naar…

ik zag je handen in je schoot het wit van strak gespannen spieren jij gaf jezelf zo bloot je heerste met je woord in tegenspel maar de reacties waren jou weer veel te snel je suste en minimaliseerde deed alsof je leerde van de woorden die een ander zei sloeg toe in de rust die je creëerde ik zag je handen gaan bijl en doodslag…

400.000 dollar te vergoeden Een flinke dwangsom voor het ziekenhuis Een operatie leidde per abuis Tot chronisch overeind staan van een roede Hoe lucratief, zo'n miskleunimplantaat Als je standvastig blijft. Recht zo die gaat!…

Ik schrijf geen mooie brieven meer, alleen een e-mail af en toe met "hoe gaat het?" en "ook zo moe?". Zelfs dat trapt op het oude zeer.…

Dag van het verjaren, de haren ze worden dunner, en verklaren mijn wijdse gebaren, die bedaren zij hebben enkel nog, de bezwaren van nogmaals te rondwaren, na jaren op te klaren, eindelijk uit te varen Mijn glas geheven, hoogst, mijn vrienden, troost, ja proost, ja proost!…

het heeft iets van een spin wanneer ze een web van torens bouwt ze klost kanten kathedralen ik rouw maar wat in mijn vrije tijd haal de linkse steken uit mijn trui maak er een wensknoop van uitbundig roerloos zit ik uit mijn bol te gaan lentegedachten toom ik in iedereen slaapt het bruist te stil in huis…

Ook vandaag weer zoveel doden, onbekend, soms onbemind, vragen, zoeken, zin en waarde, oude mensen, jong of kind... Zoveel dat ik 't niet kan vatten, zoveel tranen, zoveel leed, en toch blijft de wereld draaien alsof niemand dit echt weet. Laat ons dan behoedzaam leven, trachten elkaar te verstaan; anders zal het niemand redden, anders…

Herfst met je warme kleuren je pracht en praal en gure wind, je zwoele herfstgeuren, waarin ik mezelf heel vaak vind. je uitgevouwen warme deken, geplaveid met liefde en geluk die voor altijd onafscheidelijk leken nee beiden konden niet meer stuk. Herfst met je bladerbedje gevuld met je prachtig levenslied, verguisd en ook bewonderd…

te Hilversum in het Spaanderwoud werd een man getroffen met zijn schaduw nog daarbij hij sprak wij zijn met twee mijn broer is hier opgenomen door de camera van de teevee Caruso zal in beeld komen hij heeft zo mooi gezongen we hebben meegedongen onder veel gegiechel ze zagen ons in spiegel Osurac stond er onder voor ons heel gewoon…

herfst guurt in koude vlagen regen kilt de bomen leeg licht verdonkert traag de dagen winter schrijft een witte veeg ik voel hoe wind de bomen geselt aarde in zijn kaalheid schoont droom de hitte van de zomerzon als voorraad licht en warmtebron heb een rijke oogst ervaring te zaaien in een volgend jaar aarde gaat in groen verwachten…