Alle inzendingen, jaar 2006, week 52

Je bent een droom in het echt een streling zonder aanraking de zoen op afstand die raakt een blik die genoeg zegt... Je brengt warmte in de kou bent niet goed maar nog beter misschien niet perfect, wel bijzonder ik raak me zelf kwijt bij jou... Je zweeft steeds weer voorbij al het moois wat jij bezit wees een deel van mijn bestaan kom…

de laatste uren zoals er veel nog zijn en zullen gaan ze sterven in mijn adem weg zo mijn stappen even klinken hol weerkaatsend om mij zingen in het rusten van de nacht tel ik de kaarsen één voor één zie ze vuren branden rook verkringen als de tijd die smeltend leeft als de nacht die langzaam dag wordt en ons zo momenten geeft…

O, laat mij sterven onder sterren laat smelten mijn ziel in eindelijk geen mens meer zijn ik hef het glas op verlaten leven laat mij zweven op het hoogpolige tapijt van herinnering rusten in serene verleden tijd van stilte geboren uit de golven van liefde nu gedragen door de onzichtbare handen van de dood…

Haar rode krullenkop Als een roos uit de knop Met azuurblauwe ogen Met vragende roze lippen Haar volle romige borsten Onder haar slanke hals De ranke volmaakte taille Met uitnodigende heupen Haar lange slanke benen Met ronde dijenpartij Doet mijn bonzend hart gillen Je hoort bij mij van mij in mij…

avondlicht, gesproken of gezwegen of zoiets als geluk een manier van reizen of waar je vliegen kan in winterwarmte naar verwondering…

Stil stond ze daar bij het raam turend door de bomen vlogen haar gedachten met de vogels mee. De wind fluisterde zijn naam en schreef een gedicht die rolde op hoge golven in de zee. De kilte kleefde berustend tegen het glas en bevroor haar verleden met hem alsof het er nooit meer was. Hoe ze ook probeerde om de tijd even stil te…

je rolt naar binnen in een glazen bol ik zie je vaag verstopt in kleuren van beweging je vertraagt wordt man het naakte constateren zonder schaamte breekt je los passie gaat floreren ik koester zacht wat jij als hard in mij wilt schonen kus je mond in zoenervaren natte dromen we komen tot de uitputting gaat lonen…

Als iedereen straks weer z'n kruit verschiet De strijker, extreme bang, de cannon cracker Dan knalt dat hard, dan dreunt dat straf en lekker Soms zelfs nog ouderwets met wat carbid Maar onvervangbaar hard en recht door zee Is James Brown z'n oude soulkreet: 'HEY!!!'…

'k Droog je af!, zo sprak Foek, d'oude keizer En sloeg den heer Z. tot oud ijzer Maar ik hád kunnen winnen Hoorde men hem nog spinnen Tsja, sommigen worden nóóit wijzer…

als sloofje heeft zij twee linker en schoenen koopt ze nooit ze wast en winkelt proletarisch tot schoon goed haar goede vorm verliest op een oever met haar knieafdruk en niemand vindt een zuiver geweten zo bijzonder zij telt de onderbroeken ziet bergen en klimt over de hoogste de hoop op beter het zit niet in haar genen maar morgen…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms meen ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen misschien ben ik wat wijzer een mens is toch nooit…

Wilde krullen die glanzen Rood en onweerstaanbaar Volle lippen zacht en vochtig Bruine ogen waarin ik staar Groene ogen die glinsteren Vervuld van innig verlangen Lange zwarte wimpers trillen De lucht van lust bevangen Warme huid zo glad als satijn Handen glijden naar beneden Over mijn borsten mijn buik Jouw tong naar binnen gegleden…

In het geduld van een regendruppel valt alles stil. Dwarrelend blad, in het kielzog van de tijd, grijpt voortdurend mis. Wat als stilte weer ondraaglijk wordt, het moment verkort tussen nu en toen? Ik zet mijn denken op een kier, verblijf hier waar jij nu bent, mij de lieve dingen voorzegt omtrent de ademloze stilte: Klinkers…

moegespeeld rozig zacht en uitgeteld luisterend naar muziek over een kindje schitterende oogjes in het kaarslicht de overweldigende tederheid van een kind eens in een voederbak nu in ons midden de engelen zijn nog bezig gloria in excelsis deo…

Gespaarde voornemens niet meer in te wisselen, in weer een jaar later De droom bleef achter waar het voornemen ging, het wachten -waarop?- toch doorging het Nieuwe jaar in. Het verlossende antwoord tussen hersenspinsels diep verwebt komt niet komt nooit, want je weet niet begrijpt niet, dat dit spel geen kanskaarten geeft voor mij…

de straat verloopt in gevels en in stoep kaatst eindeloos anoniem laat ongezien verblijven potten vangen knikkers op krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je schopt er tegenaan of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren…

Er valt weinig te rekenen aangaande het blote hart, opgestuwd in uitgestrektheid, daar in zo vrijelijk begaanbaar en de glazen vogel verbondenheid binnen dranghekken houden….. Het zou nog eens gaan zitten als een lang gedragen jas; bij voorbaat bezoedeld door zijn dingmatigheid. Op rukt het leven als de verstikkende wingerd…

neem winst en verlies niet ter harte is een schoon beginsel voor een engel maar een mens telt op de vingers van één hand de zomers van geluk…

Ik rijd nog vaak met de trein door het dorp waar we fijn keer op keer elkaar zagen voor enkele dagen waar de winterbries fijn was bij een toch op je fiets als verkoeling van oververhitte discussies om niets ik rijd nog vaak langs 't perron waar toen alles begon ik een fout heb gemaakt niet dat het me nog raakt waar de friettent zo…

Muziek soms breng je ons terug waar de hand onervaren streelde alles voelde behalve een jas muziek…. een tijdkompas als stijgende champagnebubbeltjes vanaf de bodem in kristallen glas liedjes doen je belanden in even tijd terug herinnering van liefde verdriet verstopte emoties nu lukt het even niet wat tranen een glimlach maar alles…

Mijn dochter loopt elke zondagmorgen aan mijn hand, nog onwetend, vol ijver naar het bankje geplaatst naast de vijver. Daar wil ze dan voor eendjes gaan zorgen. Met ‘begin-van-de-week-broodresten’ wil ze eendjes iets uit haar hand geven. Alle kleuren hebben haar meeleven. Niets kan haar goede humeur verpesten. Elke week ziet ze teleurgesteld…

de lucht is bewolkt vogelenzang sterft weg als plots de zon doorbreekt…

Geitengevecht wit stinkt op straat en loopt tussen auto’s op de veemarkt waar meloenen open gebeten, gereten door hun land. Zo blauw, zo zee, kakelbont het volk in hun zwarte prauw. De Baobab heelt honger, viskoppen liggen naast tweedehandswagens waar kinderen lustig voetballen met de aarde.…

Herodes bonst het hart, nu hij het hoort, Hoe 't jonge kind hem naar de kroon zal steken, Zijn trotse macht, zijn weidse praal verbreken, Als 't na hem op de Koningszetel gloort ,,Ga," spreekt hij, ,,zoek en spoed u ijlings voort Vraag aan de wijzen, of het maanden, weken Of jaren telt, reeds lopen kan en spreken, En dan daarna dat dreigend…

Ik zou je nooit vergeven, Wist ik van te voren. Je stopte mijn leven, Hebt mijn gevoelens bevroren. Om jou ben ik verhuisd, Om je nooit meer tegen te komen. Zodat je nooit mijn pad nog kruist, Je hebt me mijn jeugd ontnomen. Ik was zo klein en weerloos, Terwijl jij tekeer bleef gaan. Ik sloot dan mijn ogen en was boos, Dacht dat ik nooit…

Zoals het lied De vroegte doorbreekt En zich de ochtend Toe-eigent. Ik heb hier niets Misdaan, ook nu Niet. Ik keek toe hoe Hier iets van stilte Ontstond, stilte Rond een vogel. Jij was teder geweest Vannacht, mijn liefste, Wat ik ervan verwachtte Bleek ook waar te zijn. Zongen wij even Ingehouden, niet meer Of minder lichtzinnig…

winter zit in de kluts geen rijp op onze ruit witte kerstvorst bleef uit wie was daarop berekend de wilde kardinaalsmuts rozerood gekarteld blad Christelijk op orde in het kruis altijd al te goeder trouw bekend natuurlijk giftig voor hoofdluis vruchten in kamers van de doos kleurend vermiljoen tot purperrood de zaden hingen buiten…

na de laatste kegel is daar het laatste hotel op de weg naar zijn einde ontmenselijkt met een steek onder zijn ontsloten gordel zijn waardigheid zwerft ergens rond in zijn verleden toen hij nog mens placht te zijn in plaats van het wrak op intensieve bezorgdheid ook het vel dat hem omspant vlekt zijn leven weg uit reeds lang verstarde…

Geplooid is het. Denkershoofd, rust op zijn fijn gespierde linkerarm. De warme rechter omklemt de koude slagershals. Dunne monden blazen blauwe aderen vals naar fiere lusten. Hij kent ondertussen geen scherp fileermes meer. Blokkade volgens mager protocol. Procedurefout ligt op de natste schouder. Eminence grise verzwakt naar eeuwig koud…

je praat tegen me over het strand en in de wind lopen, over Mozart en mijn haren die geuren mooier dan ooit breng je verzen, gedichten die ik het meest heb liefgehad naar morgen en nog zovele jaren bemin ik jou om je speelse overmoed en zo oneindig veel maar jij bent al bezig met herinneren, met een oogwenk, diep weg in een gezochte…