Alle inzendingen, jaar 2007, week 19

het is toch van de zotten dat de juffrouw van de vis bij mij van kleur verschiet als ik gekleed beleefd verzoek om 400 gram venusmosselvlees 500 gram lulas in ringen haar baas erbij haalt die er politie bij haalt die er een professor bij haalt die het dan uit het hoofd vertaalt in 400 gram Miolo de améijoa en 500 gram calamares in anilhas…

Dwars door de rimpels van vroeger kijk je door de straat van stille dagen en lichtjes van slechts verlangen Houten vlinders botsen tegen stenen muren Ballonnen vol kleur verdwijnen in grijze wolken Vandaag gaat de hemel open in woeste vormen, en stort ik neer als onvoorspelde regen…

ik wou dat ik je kon bellen naar je stem kon luisteren gewoon over mijn dag kon vertellen lieve dingen tegen je kon fluisteren wij samen, jij en ik maakt mij heel alleen soms lijkt het of ik stik kan met mijn gevoel nergens heen wat is het dat mij niet loslaat wat is jouw kracht alsjeblieft, ik moet het weten want jij hebt mij in je macht…

Los willen staan van de massa, de gevestigde orde, Is het streven naar een beeld, Dat tegelijk je gehele spontaniteit steelt, Het oneindige noodlottige zwart dat je te wachten staat, Is iets waar geen wil of vrijheid op inslaat, Daarom geven gedrevenheid en ambitie de schoonheid aan, Die nut geeft aan het vervolmaken van ons bestaan…

Opstaan, slapen gaan en hiertussen beminnen in kortere of langere zinnen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen bemerken, dat werken door moet gaan. Opstaan, slapen gaan en hiertussen zingen, met schoonheid omringen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen leven, jezelf geven gelukkig zijn.…

Zie hier het seksgenot van Kees en Aal: ze gingen gaarne met elkaar van bil. 't Was boeiend, wat ze deden, maar ik wil u niet vervelen met een lang verhaal. Ik maak 't kort en blijf niet aan de gang: het stel had veel plezier en leefde lang. _____________________________ Noot: Om een lang verhaal kort temaken.…

Hardvochtige vrouw, spreek nog eens zacht over de kinderen in je handen en de avonden dat je stenen gooide in de zee. Hoe de hekken om je pijnboomtuin open gingen en de gekken stopten met spreken. Toen jouw binnensmonds gefluister mompelde naar samenhang. Leeg de houten huizen. Niemand heeft gewacht. Het dak weggeslagen boven afgekloven stenen…

Roze wolkjes vermengd met azijn gekleurde teentjes blanke vingers weeën voelen nooit echt fijn deze bleken onverdraaglijk niet omdat het zware waren `t zat hem in de nasleeppijn twee buikjes en een hoge hoed eureka, je kunt nogmaals ruilen niet `t pipetje maar het levende goed…

Scherp verstand wist te verzamelen klaar bewezen grief op grief. 't Domme hart kon enkel stamelen 'k heb je lief, ik heb je lief…

Het kereltje rijdt op zijn fiets vertelt trots dat hij al groot is Steunwieltjes vindt hij maar niets want dat is iets voor meisjes Het Joggerspad rijdt hij wel af dat komt omdat hij al groot is Zijn buurmeisje vindt hij maar maf zij rijdt nog met die wieltjes 'Ze is een meid en kan niet veel het gaat niet zonder die wieltjes ze fietst…

wanneer ik me vastbind aan de wind, zing ik je naam en alles wat ik voel ik schrijf je neer in ‘t gras, de lucht en de bomen op het eerste lenteblad en zonnevuren rozen en de liefde zo oud als de aarde drink ik bij bloemen en blauwe vlinders wanneer dauw de ochtend ontvangt als een minnaar, door zomer bewogen ach, mag ik het leven…

Het loopt zacht suizend door de kier tussen sluisdeuren die nooit meer open gaan. In het water van deze haven lopen geen schepen meer binnen, zacht wier wiegt rustig in de hoeken, oude mossen schilderen het vale hout van de deuren dieprood en donkergroen, mengkleuren van de bladeren die rottend oplossen. Olieachtig drijft een laagje over…

"Lef loont” Als altijd op zoek, Nimmer zal hij dan vinden. Ach eenzame mens. Je krijgt wat je vraagt, Dus wens liever het mooie, Als toekomst voor jou. Voor hij die het durft, En niet schroomt het te pakken, Geluk is zijn oogst.…

“Dicht er bij” Het kwam van verre Maar toch ook van dicht-er-bij Ik geloof in mij.…

Van alles wat ik schreef zijn dit het minste woorden. En tel ze na, het zijn er nog te veel: zelf houd ik van mijn mond vol tanden, het aaien van dit blad, de woordenschat van mijn twee handen, het stokken van mijn adem als ik zeg dat ik je hier niet kan vertellen wie of wat ik voor je ben, omdat papier me in de weg zit, en ik het juiste…

Aarde van nevelend blauw; hemelsoog van troebele verzuchting... Houdt mij de bril van blindheid voor en breek het hardste licht tot wit in zwarte kleuren of laat het zoete zingen klinken in de zoutste herinneringen. Trek je ooglid dicht met een zweem van bezwering, tot de tranennevel; wit en grijs soms crèmezwart zich vergist en het donkerste…

Zij flitst voorbij de blik vooruit gericht een lichte vlek op weg naar school zij zet zich vast voor altijd op mijn netvlies brandend kleindochter lief zij mist mij niet zoals de zaken zijn zoals het hoort: zij weet mij hier volgende keer wanneer zij weer passeert ben ik verhuisd maak ik kwartier Ik ga voorbij de blik vooruit…

ik heb jouw pigmenten niet gewonnen uit de stenen der wijzen zag jouw kiezels langs de wegen die ik had te gaan raapte met hartstocht verschillende kleuren voelde met handen je geuren brak je en vijzelde fijn streelde met olie restanten die je niet wilde zijn jij bloeide open in pigmenten van hopen mag ik je schilderen met pijn…

De snelle schaatser viel In het startschot Juridisch terug geschoten Publiekelijk uitgefloten Hij passeerde glad Vergeten een blauwe lijn…

Verveeld gebaart haar rechterhand naar een willekeurige pinguin op Amsterdams terras, zij drinkt een Riesling zonder smaak, staart stom en strak naar het mobieltje, het display is haar venster op de wereld. De wereld beperkt zich tot deze tafel en twee stoeltjes, waarvan één eeuwig leeg, volkomen opgelost is zij, totaal geabsorbeerd door…

Uw uitvaart ? Wel, men stript u na dit leven van al wat bruikbaar is: hart, lever, nieren, uw ogen, huid, bot, longen en wat klieren. Het beetje dat dan over is gebleven kan in een molshoop worden neergelegd. Een korting lijkt mij hier dus wel terecht.…

een man met vreemde trekken is gekomen hoezo, geen man, toch wel, een jongeman meer jongen, dat wel, maar toch groot genoeg om in zijn hand het leven te leggen van een ander de dood waart rond in het debat de kogel, geen kogel, de strop de straf moet nochtans niet uitgesproken voor de doden wacht slechts het gras dat groeit zonder onderscheid…

De drukke stad stopt met bruisen terwijl het leven binnenin me explosief begint te sprankelen We lopen samen langs terrassen waarachter de Bodensee over de nacht waakt naast me loopt de vrouw die me stilaan verliefd maakt Met begerende blik in haar aanbiddende ogen leest ze mijn lippen waaruit klanken vanuit mijn hart vol genegenheid ontglippen…

Geen brug is mij te ver, geen berg te hoog om jou te zien die ik weer wil ontmoeten; wat heb ik aan een al te lang vertoog als bijna als vanzelf hier gaan mijn voeten de weg langs waar het groen nu eindeloos en lenteteder ogen wil verblijden. Ik ben ineens heel opgelucht, niet boos al weet ik dat ook nu weer volgt het scheiden. Wat is het…

Ik woon diep in jouw hart Geen enkele twijfel meer Jouw liefde is grenzeloos Voor mij de grote ommekeer Jij knuffelt mij haast dood Snuift de geur van mijn huid Streelt de lijnen van mijn lijf Houdt het zonder mij niet uit Ik geniet van je genegenheid Weet nu liever een lieve man Eentje die er altijd voor mij is Waar je echt op bouwen…

Je lijf is ongezien zeer fraai Met een hoofd zwaar van krullen Van buiten en van binnen zo waar Ik hoor de mannen bronstig brullen Je hals is als een prachtig fenomeeen Geen van mijn vrienden kent er een Die is te evenaren jij bent uniek Zo in je fraaie blote sporttuniek Je borsten hijgen als opgejaagde reeën Terwijl je navel gezicht bekoort…

Bloemen blijvend uitgebloeid, vazen ongezien verder leeg vergeten op stapels onzichtbaarheid; opzet, onachtzaamheid of domweg onverschilligheid? Vergeet ook die dag vol gedoofd vuurwerk; begin maar bij morgen. Geen dag komt ooit terug. Wie wil de herdenking vieren, van vervlogen geluk? Vergeet maar rustig verder, tot onzichtbaar onbestaan…

de stilte lengt de dagen nieuw naar zomers vol gevoel klein zoals intens geluk kan zijn het vijverwater valt in druppels nieuw uiteen schittert lucht als bellen vol plezier klettert leven slechts tot hier in mij gaat alles verder met vleugels als verlangen water als gezangen voor mij en wie het hoort..…

hoe grondig de kraaien het zaaigoed belagen de akker weer zucht onder het zwarte juk…

flirtsignaal prikkelende vrouwentaal spreken in bloemetjes strijkt over haar wang raakt lippen bespelen bovenste knopen schouderbandjes heupen spreken plagerig fleurette flirting paringsdans luchtig speels heerlijk sjans.…