Alle inzendingen, jaar 2007, week 48

Leven gaat over Liefde gaat over Alles gaat over... Maar niet de pijn die jij me toebracht…

Een hele jeugd geslagen, nooit verwend een beeld voor altijd ingeprent Een moeder zwaar verslaafd aan pillen vader last van incestgrillen Ja mijnheer de magistraat u weet, waar ik over praat Ik heb echt hard geprobeerd maar wat had ik geleerd Haten, stelen, en bedriegen en van 't ene tehuis naar 't andere vliegen maar dat duurde nooit…

en nog steeds begreep ik niet wat zij bedoelde zoals zij het water keerde liep de zee recht omhoog vielen torens deinden paarse stranden keerde zij het binnenste naar buiten aan een koord trok zij hun oevers om mij heen en opeens was daar die bron het allerdiepste vinden heel even maar zo eenvoudig glinsterend in mijn eigen…

Papa, ik lijk zoveel op jou dat is een lied waar ik zoveel van hou ik luister intens naar de woorden ik galm mee met de muziekakkoorden opa, vader zoon en kind allen zijn ze eensgezind ze lijken zoveel op elkaar vier generaties stonden daar trots sta ik naar jullie te kijken ik behoor tot een van de rijken die kan genieten van zijn gezin…

haar betoog was zo vurig tegenover mij kaarsen dansten in haar ogen ik luisterde niet keek alleen naar die ogen haar lippen langs haar heen ze vroeg iets nikske zei ik zag de week voorbij verlangde naar haar stille huid…

Daar zit ik dan op mijn kamer, ik open de ramen en ga leren voor een tentamen. Boven op mijn bureau is het een troep. dus ik roep... Ik moet huiswerk maken, hou op met praten. Ik begin aan mijn huiswerk , en zie ik buiten op de tegels een kunstwerk. Er staan kinderen bij, ze kijken en praten over mij. maar ik denk en blijf denken…

In de bijbel staat een verhaal geschreven Over Maria, Jozef en een ongeboren kind Zij moesten zich op weg begeven Vol ontberingen zoals je ze zelden vindt Eenmaal in Bethlehem aangekomen Was er geen plek zelfs niet één bed Om de hoogzwangere Maria te laten bijkomen Ze hadden het gehaald maar net niet gered Ergens stond nog wel een koude…

In alle vroegte hij laat er geen gras over groeien daar kraait hij alweer…

nog even dan lengen de dagen ik zie nu al licht, bij vlagen draag nog wel het vlies van ledigheid klevend aan mijn, onvoorwaardelijke, mensheid…

Deze beer staat voor liefde. Deze beer staat voor trouw. Deze beer staat voor vriendschap. Deze beer zecht: IK HOU VAN JOU!…

hoe put je inspiratie uit een stoel waarop je nauwelijks kunt zitten... zijn het de kleuren is het 't hout waaruit hij is gesneden of is 't botweg het verleden ?…

jij en ik liepen hier, lieten niet alleen de voetstappen achter ook onze harten bij zee strand en vulkanen fuertventura…

ik zie bloemen aan je vingers bloeien maar voel je handen leeg koud je armen die mij deden groeien hoor je stem die winter schreef nog is de oogst gekleurd in samen binnenhalen vruchten zijn gekeurd op houdbaarheid en in ons hart voor noodgevallen weggezet in eeuwigheid een strenge kou kan alles openbreken maar geen vorst zal…

De avond schemert Als de maan de zon welterusten kust De regendruppels glinsteren als parelmoer In het lichtschijnsel van de lantaarns Sinterklaas op weg naar de zuiderburen Met zijn Pieten en zijn paard De kinderen verwend Slapen met blosjes op de wangen Klaas Vaak Strooit slaap zandkorrels en De schaapjes worden geteld Slaap lekker fluistert…

Voordat het hart zich overgaf Door oorlog en haat verslagen Zong zij een lied van hoopvolle dagen Een vlindertje danste, bij elke slag Het kind dat bezorgd in haar armen lag Volgde de vlinder, en telde de slagen Om altijd met zich mee te dragen Wat zij haar kind bij haar afscheid gaf Ging er ooit een slag verloren Door geliefden gegeven…

Het nieuwe spoorboek zorgt voor onbehagen Men werkt straks overdag aan de gebreken En wijzigt nu ook met (on)even weken Waardoor zelfs de vervoerders zich beklagen ProRail wil echter niet op het geweten Dat het straks ontspoorboekje gaat heten…

Waar zou ik zijn zonder mijn Vrienden. Waar zou ik staan zo helemaal alleen Ik was vast helemaal nergens Dank zij mijn Vriend kan ik altijd ergens heen. Ik hou van je, Vriend, Vriendin.…

Dans op de wolken mijn kind met je door klanken wapperende handen eeuwig draaiend door het oneindige van het eigen immer mobiele wezen. Ingesloten in een rondedans van beweging, neuriënd op golven van geluid met de naar binnen gekeerde glimlach, grijnzend van geluk. Dans maar mijn kind naar je eigen wolkenwereld, waar niemand je raken…

velerlei onderdanen -slecht of niet bedeeld- tijdens de verplaatsing al minder van gewicht voormalige eenheid in het metrieke stelsel met voeten getreden door een geraamde post het kan -maar hoeft niet- op een aanplakbiljet: in slaapwandeling listig ontkomen…

hier sta ik dan voor de spiegel in mijn ochtendjas ik zoek naar het beeld van de vrouw die ik eens was. langzaam gaan mijn handen dwalen over mijn rillend lijf, nee niet terugtrekken nu niet falen. en terwijl mijn hart verstijft open ik langzaam de knopen van mijn jas, mijn wurgende angst doet mij net niet sterven om datgene wat…

Hou me stevig vast vandaag Sla je arm om mij heen Liefste ik mag je zo graag Toch voel ik mij alleen Er zou vrede op aarde zijn Op beide Kerstdagen Vrede met in de hand Een geladen karabijn Ik heb je nodig echt waar Geef mij de warmte terug Mijn lichaam voelt zo koud Het gaat nu wel erg vlug De boom is nog steeds kaal Een groot groen…

Meid dit wil ik eventjes kwijt. Wij zij vrienden voor het leven.. Wij zijn vrienden voor altijd.. Meid je staat in me hart geschreven.. En ik wil je nooit meer kwijt.. Samen lachen.. Samen huilen.. Alles kan bij jou.. Dit is een teken dat ik toch echt van je houd.. Een teken van vriendschap.. Van jou & mij.. Als jij er niet meer…

Oh hemels kind, zo schoon en puur je ogen stralen sterrenpracht in helder licht, zo wit en zacht je blikken zijn vol vuur Vertel me toch, in welk wit licht jouw ogen zijn geboren Wat doet de hoop weer gloren in mijn bittere gezicht Vraag het niet de jongeling maar gun het zijn ontwaken Laat de tederheid je raken van het kind dat harmonie…

hij zit in het verstarde zand de grot rond staart leeg het duurt niet lang meer voor het tij alweer bezit zal nemen van haar versteende ingewanden in de korte tijdsspanne daarna het wonder van de vruchtbaarheid kleine kiemen tot gras gezouten kruid tot was plankton op het land het gebulder der golven zwelt stilaan aan tot het geluid…

ik laat mijn woorden achterwege geef ze aan onzichtbaarheid en lees boomgaarden vol vruchten, voorzichtig geknipt uit bruin papier en uit jouw poëzie, diep in het glanzen van sneeuwwitte schors in het weten dat, nog anders dan de dag of de nacht, jouw zoekgeraakte bloei zoveel meer mengt met bloesems dan rondgezonden…

het oog van de storm werpt een blik langs de hemel de stilte wacht af…

Ik lig in een kist zonder wanden het is koud Ik zak weg in het duister en kom nooit meer terug…

in zijn blote bast is de tamme kastanje om op te vreten…

wikkel me niet in zijde wanneer de kersenbloesem valt wil ik de streling van elk blad als een tatoeage dragen leg geen kiezels aan mijn voeten laat me waden door water mijn spoor vluchtig vloeiend naar de bron van later…

Naast mij zit een mevrouw op de bank als ze weg loopt zegt ze hartelijk dank ik vraag aan haar waar heb ik dat aan verdiend ik ben niet eens met haar bevriend maar ze had graag iemand om haar heen en ik was het die daar zomaar verscheen een luisterend oor had ze even nodig bij haar thuis was alles eentonig de eenzaamheid werd haar te machtig…