Alle inzendingen, jaar 2009, week 20

De dromer gedenkt z’n wei, de paden leeg, de sloten bol, in het eerste daglicht zonder mij verstuiven paardebloemen vol, de wind bespeelt geluid met de trompet en jaagt de dromen uit, voorzichtig sluipen bomen naar hun bed, vangen de noten om weer in slaap te komen, de stammen blazen zich naar een eeuwig woud, van dat lange slapen wordt…

Als de zon niet schijnt schijnt hij toch voor mij De schoonheid van zonlicht mijn lief dat ben jij…

KAATSHEUVEL (ANP) - Drie mannen zijn elkaar donderdag in pretpark De Efteling te lijf gegaan nadat één van hen, een 32-jarige inwoner van Zoetermeer, in de rij voor een van de attracties, een wind had gelaten. ---------- Laatst werd er in de Efteling gevochten Want iemand had er eentje laten gaan En daar zat zó…

Gedachten in mijn hoofd laten me niet met rust, Alles gaat terug naar het moment dat jij me kust. Toen stond mijn wereld even stil, Maar ik dacht ook is dit werkelijk wat ik wil? Dat weet ik nu nog steeds niet. En al ga je nu voor goed weg, Luister alsjeblieft nog even naar wat ik tegen je zeg. Iemand zei ooit tegen mij: 'alles gebeurt…

het leven is een treurig gebeuren, het zal je maar overkomen.…

Ze wonen samen, maar gaan er gebukt onder, kunnen niet zonder, maar ook niet met elkaar. Typisch construct – relatie. Mooi lied, maar steeds gedonder.…

Wat rest het tot zonnekoestering en zweminrichting geneigde wezen sans doute in jou ja vluchten kan niet meer anders dan een naarstig pogen haar ziel kundig te verheffen te beuzen te pimpen en te kneffen door mijn column te lezen Over la Grande Haute Culture prisonnerie in genadehokken Paul Verlaine's voorlopersrol aux pays-bas onze platte…

De stilte breekt in fragmenten van het bestaan gedragen in tijd van golven die eindeloos beuken op de witte rotsen die boven alles uit pieken robuust en ruw eeuwen gedragen geschuurde jaren meegaand in donkere diepten spelonken waar vissen hun territorium beschermen koralen hun zaad tegen…

als het leven mij geen waarheid vertelt leef ik dan in slechts een leugen of ben ik zelf de allergrootste illusie zoals de vogel die heel dicht bij doden rust, in wonderen gelooft en rond de jongste dag zingt rond mij steeds zachter verward om de schreeuw die in mij huist omdat ik niet meer ben verdwaald in…

ik staak vandaag mijn zinnen en neem de bus naar de overkant van de oceaan ook in het echte leven bega ik geen doodzondes dan toch stommiteiten of struikel ik weer nog voordat ik kan beginnen, mijn levenspad is een vluchten voor dingen zo ziet mijn leven er nu eenmaal uit, tot slot van dit stukje wil ik nog een lied voor u zingen…

de woorden van de schrijver vlijen zich voorzichtig in mij neer er moet eerst plaatsgemaakt proef maar: de tonen van de smaak van goede wijn ontstaan pas in je mond en voel: de klanken die je toe wilt laten zijn toon voor toon te toetsen er is zo veel en toch zo één de geuren van een veld met zomerbloemen wij zaten onder eeuwenoude…

nog eenmaal kijk ik om en zie mezelf daar staan onopvallend gelijk ieder ander zichtbaar in gedachten opgegaan denk ik daar wel gaat nu door me heen sluit daar wel de ogen hoor enkel geluiden van een vroege vogel maar mijn rug is gebogen alsof een boom mij verzwaart denk ik daar wel of wordt mijn lijf in het verleden bewaard…

Een einde kwam aan een idylle. Geen tijd wou ze aan 'm verspillen. Ik snap die Yolanthe: 'k wens óók niet met Jan te verkeren, al zou hij het willen.…

De vlo die eerst Bush's pels deed jeuken springt in de pot van de Wall Street-keuken. Poenpakkende kwabben zijn reeds aan het krabben : Wat komt die luis ons feestje verneuken ?…

Hij was er met zijn gedachten niet meer bij, aan het oog onttrokken achter de heuvels van een afwezige blik, als zag hij een prachtig visioen, waarin zijn blik zich verloor; verloren geraakt in een stortvloed van licht: ik zag zijn ogen dichtvallen, uitgestrekt lag hij verlaten en ingeslapen; het was alsof hij zijn ontwaken afwachtte, om…

Haar ogen zijn als de zee vol hartstocht in haar branding als ze blootsvoets door een veld vol boterbloemen, madeliefjes en duizendschoon danst Het gras is warm van de zonnestralen ze bukt als ze een klaproosje ziet verrukt kijkt ze er op neer haar vingers strelen heel even maar de tere bloemblaadjes wat ben je mooi zegt haar glimlach…

Zit hier voor me uit te turen denkend aan een heel speciale vrouw me realiserend dat ik dit eiland toch nog wel erg groot vind en dat ik een jaar toch nog wel erg lang vind duren leg ik het hoofd in de schoot en wacht geduldig op een ontmoeting ooit met jou.…

Wouw! wat een vlouw! fluistert Wang staand voor het raam Ik kijk op van m’n bord een vlouw? herhaal ik Nee een vlouw! corrigeert hij geërgerd Ah! een vrouw Plecies een vlouw!…

ik kruip soms weg ver weg en wil niets meer van mezelf weten speel met poppen waarvan ik de koppen maar niet kan vergeten grote neus was mij het liefst scheve mond had altijd praatjes donkere ogen voelden diep de kleinsten waren steeds mijn maatjes ik word gespeeld gezichten ken ik niet de koppen hebben iets aparts in lijven koud…

denk je vaak ik heb het gehad komt er plots iemand op je pad waar je nooit van zou denken dat diegene zoveel vreugde kan schenken met een warmte speciaal voor jou wat weg doet smelten de ijzige kou waarmee je jezelf had omhuld die maakt nu plaats voor een warme gloed die al het ijzige smelten doet... mijn neef kwam op tijd op…

Dof zwaar en snel luider wordend tering herrie maar erger nog zijn de zacht fluitende kogels om mijn oren. Is dit geluk? schiet het door mijn hoofd Is dit nu geluk? Kogels die mij missen terwijl overal om mij heen granaten ontploffen mensen gillen kermen schreeuwen overal bloed en stukjes mens kinderen zwijgen in shock…

Daar zit je dan, alleen in elkaar gedoken. Je bent nog zo klein en nu al gebroken. Er komen pijnlijke traantjes in je ogen. Nog zo onschuldig dat zou eigenlijk niet mogen. Maar hier thuis is het niet zo fijn. Altijd maar ruzie en dat doet je pijn. Papa die naar mama schreeuwt en andersom. Je snapt er niks van en dat vind je stom. Je…

ik stam uit deze bedaarde aarde mama laat mij met rust teruggetrokken heb je mij voorheen jouw vrucht nu richt ik op spreid en bloei een eigen ruimte in het licht ik ga niet meer dicht…

langs de rand van het park schijnt de zon, gebroken door takken, schitterend de nevel zilveren snelwegen tussen de bomen, waar elfen dansen in het ochtendlicht en kleine wezens met puntmutsjes wroeten in de aarde op weg naar mijn werk fiets ik door een sprookje zijdelings zie ik stuurse auto's, koninkrijken zonder doel…

Jouw liefde verder weg dan ooit mijn tranen vragen diepe stilte dit hart is van een ziel beroofd en ademt enkel eenzaam kilte ik las jouw brief met veel verdriet geen hoop was er nog te lezen terug naar jouw leven schrijven doe ik eigenlijk liever niet steeds meer ben ik gaan vrezen dat onze liefde reeds gestorven is tussen tranen onder…

Uit naam van de cipiers van Nederland Richt ik mij hier tot onze criminelen: Breek in, licht op, mishandel, ga uit stelen, Verkracht, pleeg moord en doodslag of sticht brand, Want als u daar geen werk van wenst te maken Dan valt er straks geen mens meer te bewaken.…

De wereld draait zich in genot, wat verdroogd is wordt doorschijnend, obsceen belicht in röntgen van de opkomende zon, lichten nerven op, de rijke aderen van de synthese, vertaald in de passie van vuurvliegen, die na hun daad sterven, bekijken de toekomst vanuit het Eoceen, het venster van een barnsteen, transparant verstild in…

Zij blijft voor me staan ik kan niet om haar heen zegt wie zij is en hoe we elkaar eens ontmoetten Hoe ze met me mee wilde gaan mezelf met haar innig verbond Ik zeg dat de wereld wacht en zij: op ons, zeker?…

de poolkap ontdooit, door smeltend ijs rijst het peil in oceanen vermengd met zoute tranen; miljarden zijn het, bedroefd geplengd machteloos ervaar ik het verlies, en zelfs uit zuidelijke streken waait soms een kille bries tergend langzaam, we doen het rustig aan, helpen wij onze aarde uiteindelijk naar de maan…

de nacht valt ik drink nog wat rook nog wat om hoger te gaan door de lucht een schrijversbestaan ik denk vaak na waarom wij bestaan alleen maar vooruit gaan waarom vergeet ik haar niet het gaat toch goed zo krijg alles kado in dit leven valt alles op zijn plaats rustig aan of juist gehaast ik doe maar wat in het grote geheel…