Alle inzendingen, jaar 2009, week 48

Al doende leert men zwijgen “yapma” een wijs woord leven is laten leven een glimlach kleurt lippen ogen vertellen laten handen spreken de wind krult haren vrolijk lokkend een schouderophalen en ze luistert want het is nu zoveel stiller in Amsterdam en ook Den Haag zwijgt maar troost de regen klettert neer in pijpenstelen er zijn…

Als een knop in bloei, geplukt en weggegooid, ontroert de roos de koude harde winter, de tuinman plukt. De aarde rouwt met zwarte randen, een ontheemd gevoel vergezeld het vruchtbaar samen dat wentelt in haar schoot. Als een knop ontgroeit ontmaagd, voel je meer dan naakt schoonheid van sterren, de maan gaf zijn tijd verworpen aan. De…

Al doende leert men zwijgen “yapma” een wijs woord leven is laten leven een glimlach kleurt lippen ogen vertellen laten handen spreken de wind krult haren vrolijk lokkend een schouderophalen en ze luistert want het is nu zoveel stiller in Amsterdam en ook Den Haag zwijgt maar troost de regen klettert neer in pijpenstelen er zijn…

Twee paarden stonden tegenover elkaar. Het was lente en zomer tegelijk. Tegenover en naast elkaar lente en zomer tegelijk. Twee paarden met het hoofd tegen de hals van de ander. Verloren in de warmte van het andere lijf kijkend naar de horizon. Zo staan en het gras vergeten. ------------------- uit: 'Memo', Plint.…

De goede Sint is dit jaar niet gekomen. Dat is voor alle kindertjes heel sneu, Maar hij was te bezorgd voor het milieu Om met zijn stoomboot hierheen op te stomen. Dus wegens alle CO2-uitstoot Kwam hij in elk geval niet met de boot.…

Jehovah God is waarheid. Leef naar die waarheid en U zult uzelf in HEM verliezen,... Leef zonder die waarheid en... U verliest Hem.…

Getijdenstroom loopt niet parallel met de schijn, lijkt stil te staan, kost kracht om tegen stroom en mening in te zwemmen, en als drenkeling - op een door god verlaten kusten - te vondeling gelegd. Wrakhout van de onmacht drijft mee naar open zee, waar de ervaring leert dat gevoel en wijsheid zich niet onder een net laten scharen…

zeg ken jij de maskerman? hij leidt je om het groen wordt - bij gelegenheid- een dief en neemt vooral zichzelf in het ootje.…

Al van 's morgens bij 't ontwaken hebben wij er ongevraagd mee te maken. De wekkerradio springt nog maar aan en je krijgt, al ben je nog niet op de been, al een portie reclame over je heen. Als je dan monter de weg op gaat proberen borden langs de straat je schaamteloos te overtuigen: Er gaat een wond're wereld voor je open als je deze auto…

Er werd hard gestreden en gekampt maar de wet raakte er ingestampt. Over dik vier jaar wordt uw toog zichtbaar. Of is België tegen dan verdampt ?…

jouw hand in de mijne zo gewoon en toch ook niet een lichte trilling wanneer we wandelen over de glanzende keien van herinnering het was hier, aan het water waar wij samen spanden met eenden tussen het riet in liefde nog onbedreven onder de schaduwvlerken van de molen van Piet…

tekens van leven doen water rimpelen en breken het spiegelbeeld hoedt u voor de golven…

Zo druk vlak voor Sinterklaas: twee oude mensen, arm in arm, temidden van de grote drukte van mensen die hen voorbijlopen, want ze hebben haast... Ze zeggen niets, ze kijken maar te midden van de grote drukte, van mensen die hen nauwelijks opmerken want ze hebben haast... Zij hebben tijd en tederheid, na zoveel lange jaren, te midden van…

ze duiken weer overal op de steden en hun neongedachten de vele lichtjes verduisteren de waarheid valse pracht in felle kleuren luide muziek verbergt verdoken stilte slechts even duurt de erkenning van de prachtige geschenken ook mijn vluchtige taal is zo weer vergeten het papier ritselt al in de vuilnisbak…

Als ik morgen wakker word bezetten krokodillen de A2 en massa's kikkers de straat. Treinen boordevol leguanen met geldige OV-chipkaarten reizen massaal naar Zeeland. Thuis hebben naaktslakken de badkamer aangeveegd, kwijl kruipt onder de deur. De klerenkast ligt vol eieren van te kweken dinosauriërs; sommige zijn al uitgekomen. Slangen…

Er is bezwaarlijk nog iets van waarde ik lig op een wachten dag twee met weinig woorden iets zeggen is een kunst maar het laat geen indruk achter op mij dag drie ik lees het over duimrollend want het moet vloeien ergens moet er nog iets volgen anders strandt het in de vlakte en het moet ook wel een beetje van het Nederlands…

Denk niet dat je een ster geworden bent zo één van stralend licht en wijsheid Maar een zeester, die zich krakend om schelpen windt, ja zo één Daar zie ik jou wel voor aan want God bekommert zich niet om kleine dingen wel om het niets…

eenzaamheid sluipt stilletjes bij je naar binnen zonder dat je ’ t merkt weet je niets meer te beginnen…

Ogenschijnlijk zijn de uren Al voorbij, weet niet te beroeren In het riet dat me omgeeft Wel zijn de scherpe raakvlakken De redenen waar naar ik Heb gestreefd Het ijzeren gordijn warmt niet Maar brengt op mijn ogen Een doffe koude glans…

Zijn kaken zijn in steen gehouwen. Zijn voorhoofd is een blok beton. Zijn lippen zijn omlaag gevouwen. Zijn denken is van bordkarton.…

gulzig beet je in het leven je appetijt zo groot en toen alles op was dronk je jezelf een oceaan om in te verdrinken en de uitgestoken handen werden vingers van verwijt wezen naar schuld en boete maar wisten geen woorden je had al zoveel duivels te bevechten…

waren zij door onstuimigheid heel even het noorden kwijt bij klare maan zullen zij in zacht vergaan hun koers verder varen…

ze komt uit ‘t niets staat plots voor me oogverblindende schoonheid ze vraagt iets ik versta het niet m’n denken is geblokkeerd ik zeg niets en ben achteraf blij ik had onzin uitgekraamd ik vergeet te ademen het bestaat echt adembenemende schoonheid…

de kapper keek met een knipoog naar de wipneus van de lichtekooi…

iedere dag zie ik ochtend dauwdruppels ademt water in meervoud uit eigen kracht is van onschatbare waarde waarlangs nieuw leven blijft groeien om geboren te worden voor het voortbestaan zo perfect zo volmaakt maakt het onmogelijke mogelijk zonder een mensenhand het blijft een miraculeus wonder dit wonderproces zal zich eindeloos…

ze drinkt woorden in met volle teugen geniet van heel veel op papier gezet boeken streelt ze met warmte in haar handen ook zij heeft haar fluister toevertrouwd en neergeschreven ze doet het met heel haar hart…

was de stilte nijpend zelfs langzaam kroop ze over het uitgestrekte landschap waar ze 'n waas van tranen achter liet…

het was te groot voor kleine handen slechts verbazen in raken en betasten het blijven haken en verkennen met een lach het ervaren van zorgen en wat lasten later in weerbarstigheid breken en verbouwen funderen en groeien op ontluikend zelfvertrouwen heb het grote klein gekregen mijn handen geven nu het volle leven…

Je wilt een mooi gedicht voor haar schrijven Want 5 december verjaart weer de Sint Haar kind zul je toch altijd blijven Hoe volwassen je jezelf nu ook vindt Hoe ga je het dit jaar aanpakken Hoe wordt het leuk, grappig en gevat Dat is wat een Sintgedicht moet zijn toch Veel lol en gekkigheid van dit en dat Maar in je hart wil je maar één…

Toen ik nog snelkoerier was en op tijd stond Met honderden spoedpakketten om mij heen Ging ik van hier naar ginder en nergens was Een vriendelijk mens dat koffie verkeerd schonk Geen stoplicht hield mij tegen dwars was ik en gemeen op de grote snelweg en in binnensteden werkten fietsers en voetganger als rode lappen ik waande mij onsterflijk…