Alle inzendingen, jaar 2010, week 11

ademloos lijkt ze kijkt ze in het kaarslicht doet haar ogen dicht adem in, adem uit om kijkt ze niet vertrouwt de toekomst ongedwongen ze zucht, vult haar longen vol met lucht en blaast het kaarsje hartgrondig onderuit adem in, adem uit….…

Als het donker teveel tinten duister kent donkeren de dagen als schaduwen voort volgen ze elkaar op zonder adempauze geef ons heden ons dagelijks licht want zonder warmte lijkt het leven een koude plicht…

Eens klim ik uit het kantelraam dat uitziet op een stenen erf ik zoek een boomstronk zonder blaam waar ik subiet mijn naam in kerf mijn volstrekt verlaten tempel verdraagt nog nauwelijks bezoek ik ben een te hoge drempel voor een ongeschreven boek uit mijn kaarsrechte rijtjeshuis zaag ik gedwee een huilebalk ik zoek een literaire kluis…

Voor hem die jou ziet als jij je vleugels sluit zing jij de kleuren in de wind Je hoopt dat hij komt Je rent weg als hij kijkt Je sluit je vleugels en hij ziet jou…

Dagen, weken, maanden ze verstrijken. Ik val in slaap met de streling van jouw beeltenis op mijn netvlies. Nog geen woord gesproken dan alleen een groet. We tasten elkaar af met onze blikken in het voorbijgaan. Geschonden en geschaad door het leven Ben ik in staat opnieuw te geven. Het regent zonnestralen op mijn gepijnigd hart. Je maakt…

je toonde je opnieuw pronkte voor mij op het randje van de lente poseerde, dacht ik wachtte tot ik je ten afscheid nog kon zien mijn koninkje en wintervorst in mijn geliefd domein…

de krassen op mijn ziel geven mijn gevoelens abstract weer Picasso zou mij begrepen hebben…

aan de maanzijde leggen bomen zich te rusten op de stenen van het weggetje langs de zomen waar de weegbree is verdwenen aan de zonzijde liggen bidders lakenlang de luim gestrekt ingekuild als ridders hun reptielenhuid bevlekt aan de keerzijde slaapt een kind dat niets van dromen weet van warmte en bemind tot het zijn naam vergeet…

Gefotografeerde bomen vertalen jouw zwijgen energieker in de knoppen dan mijn eigen loze woorden Lente groeit in oerbos jouw leven bloeit in mij hoopvol en verwachtend als een veulen in de wei ik laat je niet meer los in mijn innerlijke zon overgoten droomrivier tot aan de doordeweekse einder komen sprookjes tot bloei vol bloesemen…

waar eens de kersen groeiden daar is het nu zo kaal krassende kraaien maken er een hoop kabaal waar eens de bessen rijpten door sappig groen omgeven daar heb ik in de ijzige kou een gedicht voor jou geschreven waar eens de appels bloosden in een warme zee van licht daar vecht ik nu tegen de herinnering met een traan op mijn gezicht…

Was jij dat die plotseling een andere weg in moest slaan nadat wij jarenlang hetzelfde pad waren gegaan? ben jij dat die ik hoor als een fluisterende stem in de nacht terwijl ik mijn oor als een schelp te luisteren leg en nergens meer op wacht? de woorden zijn zacht komen geruisloos binnen en vormen, onhoorbaar de zinnen van een verhaal…

Verlaat mij niet Heer, in mijn ouderdom Wanneer ik mensen om mij heen niet meer ken En ik zelf misschien niet meer weet wie ik ben Als ik niet meer zal vragen naar het “waarom”. Verlaat mij niet, als mijn laatste stonde slaat En het duister om mij heen zal slaan Als het met dit aardse leven is gedaan O Heer, wees dan ook mijn rots en toeverlaat…

in stille gratie beweeg jij - volmaakt - in Zen jouw ziel rust gevend 19 maart 2010…

Bloeiende krokusjes een kleurrijk tapijt. Blauwe luchten met witte strepen. Warme zonnestralen het is “lente”…

Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...? Mijn vaderhart huilt... Gebroken gezichten vertellen nieuws dat nooit nieuws mag zijn of worden. Hoe kan een mens in godsnaam kinderen vermoorden? Was er echt geen andere weg af te leggen niemand die dat weet, niemand kan het me zeggen. Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...? Mijn vaderhart huilt…

Mijn broer, klein van geest groot in geduld en liefde voor al wat leeft. Van buiten wat anders van binnen gelijk als wij: opzoek naar vreugde hartelijkheid en medeleven Mijn broer, vrolijk, zachtaardig en nooit gehaast. Een beetje langzaam maar een levende vlam van verwondering in deze wereld. Altijd vriendelijk een broer…

Morgen valt hier mijn laatste traan, en ben ik verlost van jarenlange bliksemblikken. Ik ben er overmorgen van bevrijd, die dondervloedse woorden als ontbijt en zal ik zelfstandig verder gaan. Vanaf dan zoek ik mijn heil in opgetogen eenzaamheid: al raak ik mezelf misschien wel kwijt zie ik toch reikhalzend uit naar nieuwe dagen…

De eekhoorn springt in mij van tak tot tak en verzamelt zo gedachten. Soms schrik ik van de zin in jou. Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

Altijd handig – een politiehondentrainer in je vriendenkring…

Jij en ik wij samen hebben iets in het alles en met het niets, het is als licht en lucht, we kunnen met maar niet zonder elkaar, het is hoog en laag, heftige meningen soms tot op het bot die overvloeien tot een eenheid van respect en altijd is daar de genegenheid die ons samenbindt.…

dansend verscheen je in mijn droom glimlachte je liefdevol naar mij omringd door 'n soort heilig licht genoot intens van jouw komst niet wetende dat je afscheid nam jouw ogen voorgoed gesloten voor altijd dicht *~ Roberto in memoriam 11-03-2007~*…

de dagen zijn voor jou geschenken ontwaken met een lach na een vaak rusteloze nacht je eigen dingen doen volgens vaste rituelen het staan op eigen benen in een wankel evenwicht de liefdevolle handen zijn hun werken niet verleerd van baby tot nu vijftienjarig kind zij hebben alles geprobeerd jouw ogen blijven hen verbazen in verwondering…

uit mijn laatste raam kijkende zag ik al luisterend naar het wegsterven van hun klaagzang traag zwarte vogels vliegen over grijs betegelde akkers waarachter ze verdwenen in een hels avondrood al wachtend op de volgende vlucht tank ik mijn laatste glaasje diesel klop mijn pijp en sluit alvast m’ n luiken…

Zonder een begin van heuvels, voelt de berg geen berg, maar een nevel het dal, is een vreemde, draagt de herinnering het voelt de indringende leegte niet, de schuimkoppen in de rivier het voelt, het breekt vage weerspiegeling het zachte ruisen van de wind de gewijde zwarte grond barst open, gaf met een diepe zucht de levensgeest de…

O, gruwzaam woord van al wat stom en plat en muf en laag is, Van elk wiens hoofd te vol, wiens tong te log, wiens geest te traag is, O, voetbalterm, o, commisvoyageurs-, o kapperswoord, Dat in elk ingezonden stuk beslist, beslist behoort, O woord dat moet gekrijst, geniest, gekrast, gebriest, gesist: “Besjlllissst!” Ik ga beslist, jij blijft…

Terwijl in het eiwit zand kinderen alweer grijpgraag kuilen graven en huilen om de hitte en hun rode moeders zich openleggen en de zon een hete man tussen hun dijen plant komt de dag kentaurisch snuivend nog druipnat het spierwit borsthaar glinsterend tevoorschijn uit het water voert luidkeels nieuwe vogels aan en fluit naar de verspreid spelende…

Zonnige weiden, hoogstaand gras bergen van zand in de verte een waterplas met kikkergeluid. Het geronk van een motor overschaduwt de stilte. Een ooievaar daalt neer tussen bloemen en planten, liefdevolle eenwording genietend van het moment in het nu met aardse pracht en wonderlijke schoonheid, intense beleving met een Goddelijke…

onverhoeds geraakt en overhoop gehaald schijnorde blijkt zijnschaos ten onder of toe gang…

Langzaam maar definitief Wordt de stam doorkliefd Haast meegevend, Ontsteld omwerpbaar te zijn. Het standpunt niet feilloos Een illusie met wortels Waar leven uit gegroeid is En waarop het loof steunt. Definitie vervaagt De vorm verandert En inhoud verdwijnt Zonder stam om het vast te houden.…

Ik stond aan het begin van een pad in de herfstzon..... Het wazige licht, bracht me tot een gedicht! Het bruine blad lag te verdrogen onder de bomen, die stonden heel stil en voelden dat de winter zou komen.... Dat vertelden ze mij. Op m'n hand zette zich een bij. Hij zoemde en ging! Ik zou voor dit moment meer willen geven, dan een ding…