Alle inzendingen, jaar 2010, week 14

Misschien moet ik dankbaar zijn voor alles wat komt op mijn pad Het geluk wat nu mijn kant uitkomt al het moois wat ik eens met je had Misschien moet ik leren accepteren dat je me in de steek hebt gelaten Me gaan richten op mijn eigen leven ik heb te veel lief om te gaan haten Misschien moet ik je maar vergeven voor al je leugens en je…

Ik kijk naar mijn broekspijpen en schoenen terwijl ik ze aan heb, en verbaas me dat dit ik is. Ik is vast iets anders. Maar wat? ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1998', 2000.…

Geluk, zo zedig en zo zeker, als water dat in glazen beker zijn zuivere genuchte vat: ik heb uw goede dronk genoten, en 't heeft door mijne leên gevloten, als van wie nooit gedronken had. Mijn ogen wijd, mijn lippen open, zijt ge in mijn aadren stil gedropen tot de' allerlaatste', en béste drop... Was ik de dorst'ge der woestijnen…

Netjes zaten wij samen in de klas Jonge jongens: we waren met zo velen De paters leerden ons samen spelen En hoe schoon de jongensliefde was Nu noemt de kerk dat antisemitisme Ook dat is typisch het katholicisme…

Dikke Pier had altijd honger en dus had hij niet begrepen dat het opgerolde koekje dat hij ditmaal had gekregen was bedoeld om er de boodschap die er in zat voor te lezen maar die had hij al verslonden lang voordat hij die kon vrezen Later zat hij op de pot als knorrepot - ietwat benepen waar hij nog die boodschap zag die er zo fraai in…

aarzelend vechtend tegen verlokking van blijven liggen blijvend slapend tegen haar zij aan waarom de dag in? voelend tokkelend tegen huid van haar dij die soepel deint beseffend genietend tegen en met elkaar zij beroert ook mij spelend luisterend in nakend licht naar akkoorden van vlees…

Evenwicht in het extreme De wereld uitgesneden langs sjablonen van het blind geweld geweld, gevoegd in voorbewerkte stenen, ingelegd met specie van het zwoegen,waar geen bloed meer uit kan treden, zelfs geen tierend mos, zelfs geen onkruid welt op gave bodem, niets dan dode licht erboven, niets wat ons verplicht raakt evenwicht, van aarde…

Krant van vandaag vol dood en overleven de buurman zegt zo is het leven geboorte kaartje Jelle is geboren berichtje over leven nieuws dat mij kan bekoren zomaar even laten we elkaar goed nieuws geven dat is een hele klus maar elke morgen loop ik naar de brievenbus en wacht ik op een bericht in de krant waar ik niet overheen…

Ik toef in een woud van rozenbomen. Witroze schemer verzacht een zangersmond, die overal klinkt, uit bloemen, op de grond. Broederschap tussen elfen en gnomen? Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen... Geurige rozenadem zweeft soezend rond, toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond, maar drijft me tevens naar de boszomen. Mijn reis…

Het huwelijk van Wesley en Yolanthe Dat komt me nu de neus al hevig uit Want, Portugese jurken voor de bruid Toscane, koks en kappers, muzikanten Na afloop van het feest tellen stagiaires De gastendoekjes en de etagères. ---- Kosten noch moeite worden gespaard voor het society gebeuren van het jaar op 19 juli a.s…

De blaadjes komen een voor een te voorschijn, ze lijken zelfs een beetje bang: onstuimig maar toch nog met ingehouden drukte, omdat ze niet te vlug al helemaal daar willen zijn, maar eerder traag willen genieten van de warme zonnestralen, van de vriendelijkheid van de mensen die nu ook hun winterslaap vlug zullen vergeten. De bakker groet…

"niet doen”, schreeuw ik. het monster klauwt mijn ziel open in één ademtocht word ik teruggeworpen naar de kamer verduisterd in ieder klein verschil oude boeken als daklozen, de schreeuw van een kruis als schaduw een engel op doorzichtig porselein, nooit bevrijd ik zie kleine meisjes kruipen uit aangeraakte bladeren, van wat er nog rest…

de zon verzilvert de ontwakende natuur een gouden morgen…

De zon brengt een glimlach op gezichten je zou er warempel van gaan dichten!…

het beroemdste levend standbeeld siert niet de straten van New York of de wandelgangen in Parijs maar weet het publiek te behagen met zijn luchtpriemende snater tussen de warme kragen langs duinmeer en moeras in het land van wieken en water…

Vannacht deed jij het deurtje open ik wist niet hoe laat het exact was Jij bleef alleen maar naar mij kijken alsof je door mij heen iets zag Tot ik het niet meer kon verdragen tranen vielen onafwendbaar, omlaag Jij klopte op mijn hand ten teken van verbondenheid en om te breken Ik kon niet met je meegaan en jij, lief kon zoals altijd niet…

Voorjaarskoningin Op een steen in de diepte van de aarde Zit Zij op en wacht in het duister Een gevoel van onrust bekruipt Haar dat het tijd is om naar boven te gaan Langzaam en moeilijk herleeft ze En vind de weg naar boven Ze droomt van de opkomende zon In een andere tijd Wisten velen van haar bestaan Doch zal ze nu naar Hem…

Schaduw verlicht mijn ziel waar het zwart van gal onzichtbaar blijft tot het moment dat de bom barst.…

De reiger danst met afgehakte poten de merel zingt met doorgesneden keel de dichter schrijft met haar ontstolen woorden alleen de laster is wat er blijvend blijft. De liefde leeft door haatdoordrenkte tijden rivieren stromen door een dijkdoorbroken land het werk gaat verder langs niet betaalde functies alleen de laster is iets dat blijvend…

Alice, de ogen zedig neergeslagen Moest lachen om de rol haar toebedeeld Later heeft ze -wat moest ze- nagespeeld Wat anderen nu eenmaal in haar zagen Ze wilde Eddy du Perron behagen Maar deze had een ander afgodsbeeld Platonischer, en op zijn ziel veel eelt Hij wist Alice te pesten en te plagen Ze dreigde zich van kant te willen maken…

Aan heimwee toegegeven ben ik voor even in m’n oude dorp, loop langs het bruine water over het jaagpad naar de dreven, zie nog m’n oom hangend in z‘n zeel op ‘t oude pad en tante die aan de helmstok staat; mijn god wat voor leven was dat. Vogels lokken met zang de zon over de rand van de horizon, vieren geboorte van een nieuwe wereld, ik ruik…

Ik zit in mijn etui. De rits is open. De klas is stil. Mijn toets is klaar. Mijn vingers ritselen. Mijn buurvrouw zwoegt. Black-out? Ze zucht. Luchtig knip ik. Ik verdubbel papiertjes. Ik schrijf woorden en namen. Ik gum ze weer uit. Hij zit drie meter achter me. Kijkt hij? Schaar, gum, potlood, plakband. Zijn ogen zijn licht blauw. Ik…

Stiekem kijk ik om het hoekje hoe je de was ophangt in de tuin in je korte rok, soms zie ik je broekje als je je strekt naar de knijpers aan de lijn je bent gemeen, want je weet heel goed dat ik naar je sta te kijken en ervan geniet ik zie heus wel de glimlach op je lieve snoet als je je omdraait en me zogenaamd niet ziet om tergend de…

teder het mensje in jouw armen knuffeldicht geborgen samensmelting goud om rozenrood nieuwgeboren morgen broderiekantjes vragende handjes ontwakende glans brabbelbabbels zoeteliefjeszingend wiegend een slaapjesdans…

mijn tuin kent stenen vierkanten bij de vleet omgeven met kunstgras van een meter breed vanuit de serre aanschouw ik deze rijkdom doch ter volmaking zoek ik een zijden rododendron ik zet hem dan midden in mijn hof van beton hij staat dan in de schaduw, en gelijk mijn tuinkabouter uit de brandende zon…

met hoeveel kleuren ik ook schilderde moest het roder met paars om angstvallig vast te houden aan wat teloor ging overtuigd van ons zijn kneedde en modelleerde ik tot de oplossing willoos verpulverde onder mijn handen reikte ze toen naar de schaduw van de maan alwaar ik blaren danste op mijn voeten om het leed te stillen…

De scrabbelaar krijgt benedictie : op namen geldt geen interdictie. 't Zal straks moeilijk gaan om mij te verslaan : mijn hondje heet namelijk Quixy…

De zilveren kristallen van de ontwaakte ziel, achterlatend op het raam van het leven zullen op een koude mistige dag, zichtbaar zijn voor heel even. Een blik van onverzonnen waarheid, Waar het vergruiste leven door heen schijnt De zilveren kristallen op raam in de ochtendgloren Mijn verloren adem welke aan de andere kant verdwijnt…

het was een droom mijn tijd voorbij wit marmer adert rood omzoomd met windspelende violen het kruis vertelt van dood op het gepolijste vlak in doorzichtig glas vazen bloemen mijn graf ik ben geweest maar nog vraag ik me af wie mij de zwarte tulpen gaf…

ik ben de wind om je oren nog voordat je werd geboren ik ben de zee aan je voeten de blauwe luchten en de wolken ik ben de aarde onder je benen de oever die het meer omrandt het verlangen dwars op alle stormen ik ben het leven al eeuwig doorgegeven…