Alle inzendingen, jaar 2010, week 14

Nooit heb je erbij stil gestaan dat het leven zo vlug zou gaan altijd had je plannen en dromen waar je nog heen zou gaan en nog zou komen plannen bleven plannen dromen bleven dromen nooit aan je plannen en dromen toegekomen nu in je stoel ongelukkig te zijn je gezicht vol ongeloof en pijn je handen over elkaar gevouwen heb je verloren…

Ze bakt de taarten van zand, Zij bakt de beste taarten van het hele land blootsvoets rennend, springend, bevlogen met een zonnige lach Haar zanderige snottebel spatte uiteen met puntige pieken van loodrecht blond haar vlak daaromheen ook sporen van verf markeren haar dag. Fris uit de winter, jong als de lente, deze parel…

laat me je kussen in de wind van de sterren ik droom tot die tijd…

pas wanneer de zee enkel de glans van de maan lijkt te dragen en jij in je slapen rustig gaat ademhalen heb ik de loopplank ingehaald touwen losgemaakt om in het verstilde mijn hunkerend hopen als dromen in je oor te fluisteren…

in een kamer een vreemd bed je mond zo hard als een streep met een scherpe lijn op papier gezet je ogen in een bleek gezicht zien geen werkelijkheid maar dromen een gedicht lief, de tijd heelt niet onze wonden vervaagt alleen dat moment van die ene seconde…

de golf plant zich in al zijn geledingen voort langs het oppervlak op het punt van verzadiging kantelt hij over het eigen hoogtepunt vervolmaakt in deze prachtige breking een ruiter te paard op het scherp van de snede…

Wat matig bevalt... Het willen bestrijden of liefdevol dulden? Een nieuwe levenskunst luidt: "Zoek strenge verdraagzaamheid!"…

Ze keek nog eenmaal om tussen het riet de eerste lentebloemen te ver stond ik om haar dromen te zien verwaaide gedachten stervend in de wind. Ze ving het licht zo ik niet eerder zag we liepen verder en het leven sprak uit onze ogen.…

Ze zetten grote ogen op de huizen witgepleisterd met hun rode kruinen Ik wierp steelse blikken in hun tuinen waarin onkruid streed met kruid een strijd zo ongelijk Want zon en regen maken tuinen rijk aan groen dat welig tiert zich slingert naar het licht licht in aller ogen.…

Ver weg alleen van moederziel verlaten loop ik door de straten van weleer. Blind ongehoord aleen schuifel ik voort. Zoekend huilend vragend alleen. Vragend naar gehoor loop ik maar door.…

met open armen ligt de bokser uitgeteld terneergeslagen…

zo onverwacht, en ineens was je daar je verblindde me met je lach nog nooit zo iemand ontmoet ik heb een vriendje niet meer wetend waarom voel me opgesloten telkens als jij verschijnt ik vind het leuk met je te praten leuk bij je te zijn kan het gevoel niet negeren dat ik steeds aan je denk ik heb het zo moeilijk met jou je bent…

Een stille bloeier en niet één blad dat zich roert aprilse sleedoorn…

ik laat jou geboren worden in mijn nieuwe droom je was er al maar nu weet ik dat je ook in mijn heimwee bent vergeef me het gemis ik ken je al zo lang zoals de duinroos en de golven waarin ik schelpen gooi en waarin ik me op den duur ook eenzaam weet omdat jij de meeuwen niet kan zien ongeschreven zoals verwondering in het lichtste…

vingers spelen als inkt op m’n huid een aphorisme in lettergrepen waar schaduwen ze combineren tot bewijs van lovers delight die liefheeft van natura een diepe blik bloeit uit rode monden rode wijn beneveld op gedrenkte dorst deze beat danst duizelend zilte stromen wolkengolven verzamelen verliefde vogels aan hand en borst in avondvree…

ALS IK NAAR JE KIJK. Als ik naar je kijk dan voel ik me sterk met jou aan mijn zij voel ik me pas goed jij geeft me vertrouwen dat voel ik, van binnen mijn maatje, mijn vriend, ik blijf het zeggen: Wat een geluk dat ik jou heb ontmoet. BITTER EN ZUUR. Je proeft nu het bitter en je voelt nu het zuur maar geloof me dit gaat…

De dag opent als een boterbloem sodeju ik ben een vink en fluit het is stil op de Blauwburgwal de baggerboot is aan het verkassen Een westlander tot het dek grijs vol drap huisraad fietsen auto's en matrassen mannen mager staan in overall gebogen roerloos stil afgemat dof te kijk aan de rand van de schuit Dit is de gracht dit is de stad…

Men krijgt zo stilaan in de gaten dat Nederlandse bureaucraten met tussenpozen naamlijsten lozen wijl ze stiekem met hun Bokma praten.…

Onze merel zingt in ‘t vroege uur van de dageraad, zijn geluid van hoge tonen klimt boven het ruisen van de wind in de bomen, maar zwijgt in de nacht, opdat hij niet de sterren van het hemeldak blaast. De grote rode zon klimt boven de horizon en de merel denkt dat ‘t zijn werk is, stapt trots rond, viert de geboorte van de nieuwe wereld…

de toeristen lopen weer rond als witte vissen langs de kade ze kieuwademhalen het mooie weer ze laten de lentewarmte spreken tot hun moegewinterde gezichten ze lopen met zwemvogelvoeten tot aan de waterlijn waar ze zeedrinken met hun ogen want boven de zee anders dan in de grijze steden boven de zee staat het licht van een goddelijke…

Wat stijgt op uit diepten van jouw ziel? Misschien ben je overstroomd door het licht gewond door het water, verdronken door zeeën emoties nog niet één met de juiste grond geworden. Ritsel je nog tussen struiken en gras, worstel je met de kuisheid van het laatste kleed. Voel je jouw lichaam nog steeds niet vol van verwachting dansen…

vlijmscherpe leugens verminken het vertrouwen en nog zoveel meer…

plotseling is zijn komen doet het mij aan aan de voordeur het binnengaan door de gang een lang geleden hier reikten nachten naar de dag verhoorden de gebeden…

opa van de derde etage keek uit het raam over de gracht zag opoe zwaaien dacht je kennet me doen ik mot dat mens niet binne hebbe opende het raam stapte er wuivend uit dag opoe dag opa het ga je goed…

't Haagse stadhuis is spierwit en niet grijs hoog en strak genaamd het IJspaleis Buiten spuiten fonteinen zomaar uit het niets liep Hulshoff's kelder onder geinig toch zoiets De Haagse tramtunnel ook 'n verhaal op zich duurde zeven lange jaren voordat dat zwembad was gedicht Ook hebben wij nou tieten tieten van Den Haag belemmeren…

het is een warboel buiten mensen auto’s fietsen vogels fluiten maar ik zie ze niet vreemden die me dwingen in een dagelijks bestaan dingen die zo langs me gaan hoor ze lopen zie hun ogen ruik de kleding maar herken ze niet de wereld draait en ik sta stil op mijn gebied een witte duif daalt bij mijn voet en koert een eerste ochtendgroet…

Ruimschoots genade. Genade, ruimhartige Geest. Genade buigt voor geweld van zware woorden. Patriciërs knikken door knieën, wuiven achteloos hun wilde haren en oogsten krullen in achtertuinen. Lettersletten kuizen voorhoofden, verkwanselen op het laatst luizenmantels aan baardmannen met wollig bier, lichten witte hoeden bij wijze van.…

Misschien was er iets in ’t verlangen dat je me had gegeven, bergen, rivieren en sliep je nachten bij me, lentepril met de wind nog langs je wangen of voel ik jouw ziel wachten in April de nieuwe fruitmand naast het ziektebed een laatste sigaret als de zuster weg is want buiten blaffen honden naar meeuwen als het ochtend is, krijg je verse…

werd vermoeid wakker in een uitputtende droom en viel weer in slaap…

Bleek en afzichtelijk het zwelgend wrak gedoemd tot ondergang stick na prik hallucinatie angstpsychose bewusteloos uitzichtloos vervuild besmet jouw kind mijn kind ons kind onmogelijk ondoorgrondelijk alleen de dood verlost…