Alle inzendingen, jaar 2010, week 19

De schemering draagt de zwaarte van de nacht met zich mee stemmen roepen, vergeten namen uit het hart van oude bomen en ik val als een ster in de spiegel van de zee naar de bodem van een diep en donker dromen... waar oude wonden helen, verzonken herinneringen eenzaam wachten...op het licht voor jaren bedolven onder water,zout en…

avond tikt voorbij finale zwelt glorieus het einde doemt op senryu…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters uit een onzichtbaar alfabet zelfs geen schim kan voor de punt iets stichten of de leegte zonder zin…

Voorgeslacht: Ruige borst en brede schouders, Leeuwenhart en adlaars oog: Rijzig kroost van reuzenouders Vorstlijk zaad, in adel hoog: Onvergeetbaar voorgeslacht. Nageslacht: Bleke kindren, kranke moeders, Neven met een breukband aan, Schele zusters, bochelbroeders, Vaders, die uit kuchen gaan, Ramlend vee, met kwik bevracht…

Ik denk niet veel vandaag, maar wat ik denk, denk ik aan jou, aan jouw ogen licht zacht stralend, geef me een blik. Want, ik voel niet veel vandaag, maar wat ik voel, is voor jou. Het is warm gloeiend, en teder, vloeit het door je handen heen. Ik weet wat wachten is, ik weet wat smachten is, weet, wat ik mis. Niet veel vandaag…

aan b omdat zij meekijkt niets is zoals het lijkt geen blik zo rijk zo diep en lang zo slim maar o zo bang jij begrijpt het blake enzo pope en dood steeg en het rood de zon en jeugd mijn lichaam en ziel staan bloot maar nooit meer jong zoals het ooit was nooit meer terug jij en ik kijken soms even om…

Het is nu was Verleden tijd Vriend en vijand Wreed en zacht Geen perspectief Is wat jij bracht Herkenning is Het verlies van Macht Daarin ligt De toekomst Je bent nog steeds Maar zonder Kracht Eindelijk is daar Ruimte voor Herstel en nu Te zijn.…

schakeringen wringen elke volgende lente tot in het transcendente dringen ze verder door en telkens dommelt ergens een verholen bloem in knop droomt alweer een meisje haar allermooiste doek ze wil nieuwe kleuren grijpen in het ijle en met felle vegen vatten tot nogmaals vruchten licht naar donker rijpen…

Een zorgeloos jong leven. Alleen overgebleven dit alleen al is een ramp Hoe moet zo'n leven verder met die vreselijke herinnering? Ik denk dat het niet meer kan. Hij zal het nooit meer vergeten zijn leven lang. En moet er mee leren leven omdat het niet anders kan.…

Ontluikend mooi, de nacht Met jou. Een bloem in De woestijn Geciseleerd profiel Van jou. Met mooie Coupe modern Ademloos avontuur Van veel liefde en Erotiek Kleding glijdt van schouders Heupen. Een schoonheid Openbaring Monden kussen. Vingers Glijden over jouw Echt heel mooi lijf Licht-gestifte lippen In een bed van mooi Wit…

Terwijl Bill Gates door zijn windows keek zag hij het ozon-gat en werd bleek. "Wie kan hier iets doen ? ik zorg wel voor poen !" De iPhone-app komt binnen de week.…

De vele fouten in mijn leven Je herstelt ze nimmer weer Soms wordt iets vergeven Iets anders vergeet je op een keer Anderen blijven knagen Ze waren doorslaggevend indertijd Je blijft zitten met wat vragen Kijkt regelmatig om in spijt Nooit kan je omkeren Hetgeen je hebt gedaan Je zult moeten accepteren Voor je daden moeten staan Beterschap…

paadje langs een wei - de ogen van de kudde stappen met me mee…

Een tijdsbeeld van regen over Hollandse wegen mensen die verkleumd klagen, om warme zonneschijn vragen natuur die steeds twijfelt, is het voorjaar of najaar maar regen daalt voort, ‘t natte natuurgebaar wordt het werkelijk warmer, of mogelijk nog natter als de wetenschap faalt, de natuur steeds gevatter blijft de zon achterwege, de traktatie…

Ach, konden we maar terug gaan naar die lentetijd, te verdwalen in de regenbogen van beider ogen, in overtal de kansen wogen, bevlogen van geloftes naar de wereld en onszelf, ingetogen onbedorvenheid, fundament van het onvermogen, de kwalen van het ongeduld, onbegrepen en miskend.. Ach, konden we dat ene holle vat aanslaan…

Een strak blauwe lucht, een zon die onder gaat. Ik slaak even een zucht: God is een kunstenaar.…

leegte... ...een leegte die langzaam in mijn lichaam trekt. Alles wat er over was, is nu voorgoed voorbij. Ik lig op bed, ik denk aan niks Het doet zelfs geen pijn. Het is leeg,…

stap niet af niet zolang het niet meer klopt tot de strop ons onthoofd tot jij niet meer geloofd loop verder tot die kloof val dieper in jezelf toe maar, geloof. maar, lief geloven in alles en nog verder als dit is pit nog verder als een woordenboek dit is geen koek maar poèzie zoals wij ooit keken vanaf de toren van goud naar…

Zee golven meeuwen voetstappen in zand vervaagd door de tijd herinnering aan heel lang geleden voorbij.…

Roosendaal is Rue Faubourg d’Anvers van sjieke en verlopen lieden. Het heeft naast kroeg- en duiventilplezier niet zo heel erg veel te bieden. Er rijdt hier steeds een laatste trein van het zuiden naar het noorden en uiteraard ook omgekeerd naar opgeruimder oorden. De spanning tussen noord en zuid, veel bepraat, weinig begrepen, komt hier…

tevreden een gevoel het is goed een werkelijk mooie gedachte vrede…

hèt moment is nu waarin mijn heelal aanwezig is…

ogen staan koud het gelaat verstijfd dondert het nieuws de wereld binnen dat er slechts één overlevende is het is 'n wonder…

geur van nog vers hout hier lig je nu uitgeteld na zo'n dertig jaar…

het verleden haalt je in komt de toekomst tegen dus god mag weten hoe dat met het heden moet…

I tussen al je zwijgzaamheid trillen snaren melktobbe gedachten wortels raken niet gehecht aan de grond tussen paden als je de eindregels niet kan vinden over de goddelijke deugden (geloof, hoop en liefde) ter inzage tot geluk liefste mijn lief in ogenschoot van oeroude klanken van innerlijkheid primavera amen II…

Zo heet het zaaltje in de school. Aan de muur zijn rouwkaart, drie jaar terug gestorven, pas vijfenvijftig jaar. Kennelijk een bijzonder mens, want een vergaderruimte met fragmenten uit zijn leven geef je niet zomaar zijn naam Vrolijk, met een ietwat bedrukte lach. Het brengt hem, die ik niet ken, nader Hij kijkt over mijn schouders…

mijn bloed vloeit kloppend in de ongestelde vragen ik laat de wilde vogel van mijn onbezonnen zinnen los tussen de vluchtlijnen van gebaren en gedachten een onzichtbaar raadsel op een onverwachte weg de oplossing verdringt zich naar later zelfs zij volgt haar eigen weg…

Mijn hart angstig door kloppend, maar door de eeuwige twijfel wreed verstoord. Is er dan niemand die luisteren wilt of haar stervende laatste liefdes klanken hoort? Met trillende hand teder bespeeld weerklinken de nu nog zuivere gevoelige snaren. Met de strijkstok der ervaringen bespannen met eens door liefde vrij wapperende paardenstaart haren…

ik hoor ze roepen van ver het is een vreemde dag ontgoocheld en met een dubbel gevoel kleur ik de wereld wakker, kleed ik mij in mistroostige gewaden dat het licht in zichzelf doet keren, herinneringen flitsen voorbij het geestelijk firmament voorbij de horizon wacht een verlangen op mijn thuiskomst, een wereld die niet de mijne is; trekt…