Alle inzendingen, jaar 2010, week 6

krakend vriezen sloten toe een schaatser scherp zijn streken nog draagt het riet de kragen rijp en is glad ijs verzekerd maar onder sneeuw spriet vorstbestendig groen luidruchtig schikken vogels zich in paren het is niet sluipend of opzichtig dat gevoel onder de huid de lente komt van binnenuit…

ik rij bomen rijden mee stam na stam bonkend hortend stotend schampend basten gierend sapstromen overkokend stomend sissend diep door rood…

Véél verwachtte ik ervan, jarig Géén volk over de vloer, wat karig... De beeldige fruittaarten in de koelkast waren droef Vrienden belden, lieffie, ik ga niet in mijn wagen, oef! De spekgladde wegen, de sneeuw en het ijs, een gevaar Wat was ik eenzaam, zielig, ja, écht dépri, werd ik gewaar. Laatst las ik een goed boek: winters verweer…

koud is het door en door koud alleen met de smalle maan half verscholen achter de wolken ben ik verlaten door en door koud alleen in mijn dromen jouw stem die me vraagt lief, kom hier in mijn armen laat me je hart, je lijf eeuwig warmen verschuivende wolken zwart doen me ontwaken ik schreeuw blijf geeuw ben al wakker…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

iets onbereikbaars laat nooit echt los wij zijn geen stenen zijn geen rots maar meer een boom die ziet het als een wereld die beweegt boven ons die wolken ziet dansen en vogels liederen schrijven zoals dat eigenlijk hoort wij zijn de kinderen der sterrenstof nooit groeiden wij ouder en nooit verstoorden zij onze jeugd wij praten wel zuiver…

De woorden Shalala en Shalalie Zijn niet maar zo een tweetal loze kreten: Het is Afghaans, zo kwam ik laatst te weten, Een spreekwoord voor een halfzacht compromis. Want Shalalie is: “Wij gaan er vandoor” En Shalala: “Welnee, wij blijven, hoor!”…

In mijn leven, steeds uiteengerukt Door de vlagen waar 'k aan blootsta, Daar 'k niet kan hechten aan liefde en geluk Die mij zullen drijven tot ik doodga, Ontstaan soms plotsling enkle plekken Van een stilte zo onaangedaan, Dat ik geloof in slaap te zijn gekomen Bij de diepten waar geen onderstromen Meer door 't eeuwig stilstaand water gaan…

Nieuw geluk, ik had er niet van kunnen dromen. Dat er zo iemand als jij nog in mijn leven zou komen. Ik zie je nog staan bij de deur, je vroeg me binnen. ik voelde me een verliefde tiener en heb je hart voor me weten te winnen. Inmiddels getrouwd met een fijn gezin. Eén ding kan ik je wel verzekeren, met jou word ik oud.…

Ed Nijpels faalde als commissaris Van de DSB-bank: failliet en ziek Hij heulde met Scheringa en zijn kliek Zo weten we zeker dat het waar is Nu waakt hij bij het ABP over de poen Dat gaat ten koste van ons pensioen -------------------------------------------------------- De Volkskrant: Nijpels faalde als DSB-commissaris…

Vandaag heeft Wouter samen met Verhagen Het zoveelste conflictje bijgelegd 'Een misverstand', werd iets te vaak gezegd En verder a.u.b. niets over vragen Ze stonden met opeengeklemde kaken Wat nooit meer heelt, verbeten goed te maken.…

Vermoorde onschuld in beschonken bestaan goed georganiseerd en twijfelachtig. De hele wereld gemotiveerd, even wordt nog nagedronken, in glansrijke luxe en eeuwenoude stijl, de grootse weg rechtvaardig en geschetst, op karton in plaats van op papier. Ultieme keuze, ongeloofwaardig en wildvreemd, laat op niet mis te verstane wijze merken…

wie groot wil zijn moet klein blijven in je hart en ziel wie onzichtbaar blijft onbereikbaar zonder fantasie blijft hangen zonder geluid in een ruimte leeg in het donker verlangen naar het licht lila met grijze wolven huilt het bos samen vannacht geen kier laat mij doorgaan zodat men verder kijkt alsjeblieft nooit meer lief klopt het…

Bezongen op de lippen van de eeuwigheid, zovele dichters beschreven een oneindige smart, ontvloot zelfbeklag, uitgestort in reine licht van ochtenddauw, weebeklag uit mond en luit,oprechte noot uit Orpheus hart, smeekt de veerman zich eenmaal te hullen in de mantel van barmhartigheid, z’n veer over de Stix en mededogen te strijken…

Nog wazig sta ik aan de rand van dromenland naar werkelijkheid. Eindeloos verzonken in de diepte van het zijn, golvend op het getij van gisteren, nu, morgen: vredig, rustig voelt elke vezel van mijn wezen Het willen blijven staan het niet verder willen gaan vasthoudend die diepe rust van een innig samen zijn... En toch…

Zeg me, zeg me, dat ik blij moet zijn met mijn enige echte Valentijn, rode harten lieve woorden, de coupletten klinken als akkoorden op de muziek van nog nieuw uit te brengen top 40 materiaal, zeg ik, zeg ik: rode harten rode bloemen, een hart wat de akkoorden indrinkt, Valentijn, mijn Valentijn, zorg dat ik je altijd weer terugvindt…

Boven het loofwoud hangt een grauwe, stille lucht; tussen de bomen ruist en klettert welluidend geurige, oude regen. 's Morgens in het bos: lange spinragdraden brengen op stammen, over grond en varens schuchter kruipende glanzen. Genietend fiets ik over stille landwegen, langs al wat bestaat, zie slechts hetgeen even is, nooit meer…

Twaalf jaar geleden gevonden in het bos. Eenzaam en klein achtergelaten door godweetwie. Thuis wacht een vrouw op haar metgezel. Een trouwe makker is hij voor haar. Voor altijd. Het zieke meisje toen vond troost bij hem en hij bij haar. Niets liever wil hij dan leven. Maar de tijd is op. Zijn hart is zwak en op poten stram…

Uit alle windstreken Keken, streken Opeengepakt, voor leken zo maf Een tafereel opgedoft met vreugde luid Verwarmende rolletjes der dwazen in vreugde geuit Mijn hart sloeg over als een opgelaten feest Door het vrolijke gedruis als een verjongend oud wief Alles was er te vinden geest, beest, hartendief Door de straten, uit de kast getrokken…

Na elf steden over ijs meer tussen riet dan tussen rijs is goed dineren echt ’s lands wijs. Eén tochtgenoot was niet van ijzer. Niet ons soort mens, sociaal een rijzer, een windvaan, niet een vaste wijzer. Men deelt als men van iemand ijst met zo’n persoon niet graag wat rijst. Iets waar men hem discreet op wijst. Hij vroeg aan ons toen…

Ik zal een serenade zingen en rozen strooien op je bed, ik zal violen laten spelen als ik de kaars heb neergezet. Ik zal je koesteren met mijn liefde terwijl ik mijn serenade zing zal ik je verwennen met champagne en met een diamanten ring! Want niemand kan jou evenaren jij moet 's werelds mooiste zijn, daarom koester ik vandaag de…

In mijn hoofd is iets gebeurd ik voelde het wel maar kon het niet vertellen alle contact ben ik aan het verliezen waar ben ik nu, waar loop ik heen? wat doe ik of wat deed ik net? herkennen, doe ik je nog als ik bij je ben praat je over me alsof ik al niet meer besta soms tref ik mezelf ergens aan mijn geest begint eindeloos te zwerven…

Wilgen in de mist verzonken in hun zwijgen roerloos vers gekapt…

Alles gaat voorbij in dit leven En wat voorbij is komt nooit weer terug De tijd drijft ons voort en gaat zo vlug Het aardse leven duurt maar even. Uren, dagen, maanden vliegen voorbij En niemand die dit tegen kan houden Wij kunnen de tijd nooit vasthouden In deze, drukke,gejaagde maatschappij. Wij mensen leven maar één keer Dat is de realiteit…

Als ik je kus laat de stilte zingen en vrolijke muziek spelen. Als ik je kus laat mijn hart verleidelijk zingen in de stilte van mijn lichaam.…

ik deed een stap en nog een stap we waren zo dichtbij mijn hand nog hier en die van jou een smeken een gebaar mijn voeten schoven naar je toe ik raakte al de paal het rood en wit van hé kijk uit hier is de grens hier houdt het op aarzelend bleef ik staan jij deed een stap en nog een stap we waren zo dichtbij jouw hand nog daar en die van…

Net zo dik als Du Perron, overspannen als Marsman, ingeteerd als Slauerhoff en uitgeteld als Rimbaud, wijs als Van Eeden, dom als weet ik veel, teveel om op te noemen, getergd als Strindberg, droevig als Woolf, Plath en ga zo maar door, eenzaam als Rilke, vol wanhoop als Ter Braak, diepzinnig als Hesse, verga ik in mijn dagen als een…

er is hier en er is nu maar ik vraag me af hoe ik later de stilte kan herinneren zou ze spoorloos verdwijnen of zou er plaats zijn om ze als meeuw te verwekken om ze uit het niets te schrijven bovenop de seizoenen en de vergane hartslag van de tijd er is hier en er is nu maar maak me wakker als de stilte me ten dans vraagt…

De esdoorn houdt in zijn wintertakken de wassende maan op haar plaats Een late gans vliegt door de nacht Het onvermoeibare water van de rivier draagt een boot naar de zee, die wacht Takken wijken, maan slaat op de vlucht…

Poëtische bui Zakdoek gepakt Bui voorbij…