Alle inzendingen, jaar 2013, week 42

Met een knipoog spreek ik je aan. Passioneel met een luisterend oor. Jouw vurige ogen vertellen meer. Met een knipoog als mijn metafoor. Ik herinner je als de eeuwige nacht. Jouw voortdurend lachende gezicht. Continueert mijn goede nachtrust. De knipoog waar ik voor zwicht.…

Het subtiele verschil tussen een pijnstiller en een pijnkiller is dosis en laatste wil…

Als het ondraaglijke leven hangt aan een zijden draad en een moeizame zucht stil en onverdraaglijk overgaat is het niet de laatste arts als helpende redder in nood die vrije toegang verschaft tot een pijnloos fijne dood…

De dood kent geen einde, en ook geen doods begin. Magere Hein staat almachtig, tussen angsten en beven in. Heintje zelf leeft vrolijk voort, hij overleeft doodgewoon alles, en verjaart doodleuk iedereen.…

waar zijn de woorden de woorden die je zogenaamd hoorde mijn lieve woorden, eerlijke woorden wijze woorden, klonken soms als akkoorden waar zijn de antwoorden de antwoorden die niet aan mij toebehoorden jouw lege woorden, onhoorbare woorden onuitgesproken woorden, brengen nimmer antwoorden (noch rust)…

Machteld Nancy Marian Evelyn Elske en Annet Christa Carla en Babette Ans Roos Rianne Natascha Josje Jeanne Sandra Maddy en Yvette Femke Diane Margareth Cora Connie en Suzanne Caroline Mascha en Marlies Agnes Hannah en Hatice Sonia Brigitte Sabine Nouschka Debby en Deniz Janine Jo Julia ..…

De dag verborgen in weemoed en soms tranen die glinsteren in de zon. Een gloed van binnen en gemengde gevoelens als stug leer op zacht linnen. De tijd zoekt een weg voor mij, maar onbekend is iedere plek waar ik vertoef. En alle dagen hebben zo hun verhaal. Met een ritme als de golven van de Oceaan. Een eindeloos zoeken is het in ons bestaan…

Dat, wat ik verwacht van mijn leven, gewild was en er ook naar is gestreefd wel wat luchtkastelen opgeleverd heeft, is mij door ijdele verwachting ingegeven. Toch heb ik er lang mee doorgeleefd, werd er ook innerlijk door gedreven maar wat mij duidelijk is gebleven dat ik alleen met dromen heb geleefd. Daar werd ik kennelijk voor beboet…

in een memoire laat het leven je voorbij varen langs aanlegplaatsen van weleer soms ver in de verte terug wil ik de weg van mijn geest verklaren keer op keer zoekend naar de sfeer en markante jaren verborgen als het ware of zijnde achter de rug door de glazen van heden wordt nog steeds veel gemeden de ziel doorsneden opgeroepen in diffuus…

Rondom de afgelegen wei groeiden klaver en margriet, wat koeien zomaar bij het hek, veel meer leven gaf het niet. Wat verderop een houten schuur waarover hoge bomen bogen, daar, onder toezicht van een kip, heeft zij haar echtgenoot bedrogen.…

Die terminale fase van het leven, Creperend, doodsbenauwd en heel erg slecht, Wie wil dan niet een eind aan dat gevecht? Wie smeekt dan niet een pilletje te geven? Gemeten naar de menselijke maat Deed dokter Tromp de man meer goed dan kwaad.…

Ik denk veel en breed aan de mensen om me heen en de wensen die ik heb met hen en vraag mezelf af wie weet wie ik ben en hoe ik mezelf ken.…

1 Bladeren kolken aan de bomen ruisen als golven van de wind op zee Ik zou nu hier willen zijn als de geluiden me niet dragen konden maar de herfst voert me mee En ik reis over daden en dromen dalen en zomen Hier zo ver vandaan kwam ik in een adem en een zucht gedreven in een stilte oceaan badend in een zwoele vlucht…

eeuwen oud, bomen omzomen het graf de dood heeft mij mijn leven ontnomen voor straf geen woorden vuil daar lig ik dan ongerijmd…

Dat was een mooie film met stemmen van ver; het tintelend geluid van een roes als je ontwaakt in je geheugen We spraken woordeloos gedichten tussen beslagen ruiten tuitte je lippen balde je vuisten tot verhitte vormen woorden stokkende adem druipend af langs het koele glas Onverstaanbaar schreeuwend meisje in de lijmpot…

Lieve, Door dit landschap hebben we ons bewogen van de wortel naar de bloem en weer terug Hier het vocht in ons gezogen om je te voeden Onze aarde bezaaid en weer doorploegd In dit landschap hebben we je laten leven Van de wijde lucht zo wankel op je beentjes Reikend naar het voorjaar bloeiend lentegras Dat voor paarden zwart en wit ontembaar…

Een atheïst met vloekverbod vroeg in gebed aan de Here God: 'Blasfemie, mag dat van U?' En Hij antwoordde zeggende: 'Nondeju, 't zal me m'n reet roesten, als je maar niet met me spot!' ----------------------- uit: Klapvee, 1991…

Het speelt het liefste ver weg op het strand, het kind dat nooit zijn eigen vader ziet, die overzee is in dat andere land. Het woont bij vreemden en het went er niet. Zij fluisteren erover met elkaar. Heimwee huist in zijn kleren en zijn haar. En altijd denkt het dat hij komen zal: Vandaag niet meer; maar morgen, onverwacht - en droomt van…

Voor de zoveelste maal heb ik Botticelli over het land zien gaan, die bloemen zaait. En weer strekken de bomen hun geweldig bottende takken, levensdrift die de Japannezen begrepen. De avond weerhoudt zich te vallen, de mensen haasten zich in dit jong getij, arme schelpvissers met de wilde hoop: thans zal de vloed hun rijkdom zijn. De…

de matheid van de dag breekt licht in donkere stukjes die samen nog wat vonken in verdwaalde plukjes zon geen droefheid maar een doffe pijn de uren niet meer weten er slechts fysiek te zijn ben dwalende in niemandsland waar geen arm de hand op steekt in groet men elkaar gewoon vergeet zonder enige impuls is zelfs geduld een schone…

De aarde was woest en ledig dus schiep God de Wereld en Hij zag dat het af was Maar de Hollanders dachten daar anders over dus polderden ze er op los en zagen dat het niet af was Toen lieten zij ontstaan: "de Nieuwe Wildernis" de Oostvaardersplassen Ik zag de film en vond hem mooi!…

Daar staan ze weer strandjutters staan te staren naar de zon die ondergaat... in de zee En de zon die staart terug naar de wereld die ondergaat... die ondergaat De zon, zijn branderige droge ogen zien aan de horizon van de wereldbol de kwetsbaarheid van het vervuilde geheel En hij trekt zijn conclusies: Wat er van nature is neemt…

Wat een moed om die bittere smaak te proeven een jas van ijs te dragen fagotmuziek te willen horen balancerend op ’n draad van eenzaamheid Heldhaftig bent u om door dorre bladeren en gure wind te schuifelen op uw voeten die doorweekt zijn van zilte koude tranen op uw huid Daadkrachtig als altijd dansend op een vulkaan voelt u onbaatzuchtig…

toen zielloze schreeuwende stemmen liefdeloos getypte woorden onderstreepten ik je stem hoorde je niet in mijn ogen keek zo zielloos schreeuwend van verdriet ben ik gebleven waar ik viel met onze tranen in mijn hart in mijn ziel…

Het bewust beleven van kleine nietige ogenblikken kan grote levensvreugde scheppen 's ochtends schuift de stoel rrrrtt bij het ontbijt aan brengt levenskracht in stromend bloed schone vrije denkbeelden voor de komende uren midden op de dag wekken klinkende voetstappen rondom alerlei vragen aangaande hun korte geschiedenis en nabije…

Regelmatig Zoals het hoort Het vers vlees dat ligt verscholen in de krochten dichtbij de ziel dat ongevraagd de toestemming geheel ontbeert Stilte werd juist op dat moment zonder permis- sie, ongevraagd veel te snel, te hoog, opgevoerd…

lief scheert haar benen voor een ander, koopt sexy strings die ik niet mag zien geeft een glimlach die ik niet verdien en ik doe of ik gek ben en verban de dagmerrie dat ze me straks verlaat, met hem in mijn gedichttaal praat en ik haar haarloos zie voor die ander ik leer mijn huiswerk van verlaten en praat rondom de hete brei vermijd in…

Maak je geen zorgen na vandaag mijn vleugels doen het prima moet nog wel wennen aan de wind de temperatuur in de hogere lagen Hoef alleen het gemis maar los te laten kleurenfoto met pluisjes van de pisseblom de smaak van gele bloemblaadjes zoetbitter het eten van salade op een wit balkon Adem me maar weg als je kunt het zaad is…

Saffier noch diamant, laat staan smaragd, of welke edelsteen je maar verzint, met ik weet niet wat voor toverkracht die bij de eerste aanblik elkeen verblindt, ik ontken hiervan geenszins de pracht die zich natuurlijk daarin bevindt, maar die ik toch zoveel minder acht dan de vrouw, door mij bemind. In waarde overtreft zij ieder ding. Zij…

elk seizoen mijn vriend viert de voortgang maar ook nestelt twijfel zich in de kruin van onbesef terwijl het waarlijk besef in ieders bezit een balletje mee speelt waar is het moment gebleven dat akkers werden geploegd en hoge vorens de wallen waren van ons zandkasteel ergens huilt de wind, dezelfde wind van toen alleen het spreken…