Alle inzendingen, jaar 2014, week 26

Wat heb ik al vaak Iets niet gezien, Terwijl anderen mij Daar op wezen, Gewoon over het hoofd gezien, Gaten laten vallen terwijl Dat niet mijn bedoeling was - Ook in mijn verhouding tot jou Is me dat best vaak overkomen, Terwijl jij dat niet meteen Zo benoemde, om mij niet Nodeloos op de kast te jagen - Ik weet het, het is zo…

Mijn liefde voor jou was me door God gegeven om een leven lang mee te leven.…

buig ik in een boog een kromming kookpunt, zwart gat treed ik uit, hoog boven alle schoorstenen van de stad dicht ik mijn woorden toe aan papier geduldig, moe was ik jou, jij mij vliegt een meeuw hulpeloos, voorbij…

soms kan ik de wereld niet meer raken die anderen met eigen beelden maken hun werkelijkheid vol met emoties die als los zand langzaam door mijn vingers glijdt geen enkele affiniteit om toe te treden tot het spel dat in hun ogen leven heet maar het verleden snel vergeet de diepgang is verdwenen stiltes worden niet gehoord zij genieten…

Ik zweef soms fraai over een voetbalschoen Al hebben ze me net niet kunnen raken Dan doe ik toch alsof ze pootje haken Ik zou dat eigenlijk niet moeten doen Niet doen?....‘Ben ik zo slim of ben jij dommer?’ Juist meer!....‘Ein Schwalbe macht noch keinen Sommer’…

Er was een Engelse soldaat, Die dwaalde door Den Haag Zijn hart was groot zijn liefde ook En vrijen deed hij graag. De eerste lieve keukenmeid Die hij voorbij zag gaan Die sprak hij toen zo goed hij kon, In ’t Engels-Hollands aan. Refrein: Darling do you love me, Sweathart don’t see no, Wil jij with me vrijen, Ik bemin jou so. I…

Een boom kiest zorgvuldig zijn plaats om daar nooit meer vandaan te gaan. Met niets dan zonlicht en lucht versterken zijn wortels hun greep op de wereld en neemt in zijn kruin het overzicht toe. Zonder beschutting wordt het leven in alle seizoenen pas echt getrotseerd. Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het…

Ik denk denk ik, dat ik nu niet dichten wil. Gedachten verschijnen toch. Daarna drijven ze als wolken, die van hier naar ergens gaan. Mijn gedichten schrijven zelf. Nee, dichten doe ik niet. Er wordt in mij gedicht. Wat doe ik dan wel? Dat is een vraag, die ik niet stel.…

Schreeuwend voor Holland zie ik elf wilde dieren als een orkaan over grasmat gaan, rijen verdwaasde oranje kuddedieren als ware clowns op tribunes staan, en in het geweldige stadion verzonken de tegenstanders verspreid op het veld, scheidsrechters, grensrechters, fysiotherapeuten, ter beteug`ling van het geweld. de spanning stijgt hoog…

natuurlijk heb ik spijt dat kussen lag er net naast je hoofd en ik wilde helpen ik weet hoe het hoort alleen wat onder of boven moet ik raak het heel af en toe kwijt ik was alleen lief en wat later verbaasd hoe je schopte en gilde gesmoord vechtend voor lucht voor het eerst en het laatst alsof je hem wilde…

Het lied heeft zijn melodie verloren een klank nog monotoon klinkend in mijn oren, zegt dat ik beter kan gaan weg hier vandaan. Om niet meer terug te komen. Weg van díe werkelijkheid en dan te verwezenlijken mijn eigen dromen...…

onder de parasol drie dikke dames en een slagroomtaart…

....... dank je wel! Soms word je zo fijn geholpen zelfs na 'n verlopen 'last minute' welke geheel verwijtbaar is aan jezelf dat het je wezenlijk dankbaar maakt en je die dankbaarheid wil delen vooral met degene die zo fijn hielp! Dank je wel, ......!…

Gaat het nog niet goed Voor de buitenwereld is het iets wat je moet Ach, je tovert wel een lach Omdat je je gevoel niet echt zeggen mag Want dan ben je een chagrijn En vertel je maar niet over je pijn Dit maakt mij alleen enorm kwaad Vraag dan ook niet hoe het gaat Lieve mensen dit doet verdriet Het zijn mijn tranen die men niet ziet…

in de horizontale en verticale verkaveling van het raadsel worden letters tot woorden aan het kruis genageld en spellen zij de oplossing van de matrix waarvan de zin niet meer is dan het vullen van leegte in de tijd en ruimte tussen de zwarte gaten in het vlak…

Het verdriet, de wanhoop en de pijn, het bracht me verder tot een nieuw besef van gelukkig zijn.…

Laatst ging ik eens neuzen In het land van de reuzen. Samen met de schapen Liep ik me te vergapen Het was in de buurt van Terneuzen. Het was prachtig Echt reusachtig.…

mijn kind, je nadert nu de stappen der volwassenheid geen bloem die uitgebloeid verdwijnt als jij je haren hangen laat donker wast de maan, maar lichter dan het licht verstaat de zon het, om steeds weer terug te kaatsen eenmaal daar, waar heel jouw man-zijn gaat verlaat je mij om altijd terug te keren naar de basisvorm van jij en ik…

Adem die bijna blokkeert, Longen op zoek naar verse lucht Die er niet is, hier, Op deze hoogte waarin ik Mij tomeloos verlies, Hersens die vocht sturen Naar ogen die droog staan En onmachtig zijn De tranen die ik huilen wil Voor een keer toe te laten…

Maïsveld badend in de brandende zon, Strooien hoed die mij beschermt tegen Dodelijke steken - Aardappelveld overspoeld door rijke modderstromen, Oogst onmogelijk gemaakt voor tractoren, Geen machine die er nog kan komen - Alleen mensenhand die uitkomst biedt, Overvloedig licht dat welhaast alles onzichtbaar maakt Ogen die maar niet…

vreemd is het gelaat van de nacht en als losgeraakte touwen stromen twee rivieren regen is wat er liggen blijft lakens alleen gelaten, in de nabijheid van morgen ik herken ze niet en de stappen die ik zet ter hoogte van jouw ademhalen sterven bij leven ontheemd tot op het laatste woord wie zal nog de oevers zien uit dode rivierarmen…

Zwartgroene populier, Die in de zonne klettert, Wat wil dat wild getier Daar uwe kruin van schettert? Wat is er dan met haast Zo dievelings vergaderd? En rept en roert en raast In 't ronkende gebladert? Daar woelt en walewiept Een wereld kleine gekjes; En piepe-tjiepe-kriept Met schrille snebberbekjes. Meteen een dof gezoef…

ik hoefde je sculptuur niet te beitelen uit het harde zand zacht en met liefde beeldhouwde mijn hand jouw ronde vormen bekleedde met schelpen jouw bloemen die zo nooit zullen verwelken waste met schuim van de golven je haar de coupe soleil was zo klaar samen hebben we de komende vloed lang doorstaan stromend ben je naar zee teruggegaan…

Vandaag alweer geen voetbal op tv. Al doen verslaafden steevast aan ontkenning, Bij mij zie je al trekjes van ontwenning, Twee dagen zonder voetbal valt niet mee. Maar vrijdagavond krijg ik weer mijn shot, Wat fijn dat u begrip hebt voor mijn lot.…

Toch is de schoonheid ons gebleven al is er zoveel pijn en leed. Er zijn de vragen in dit leven en zoveel waar je niets van weet. Maar alles is oneindig teder en steeds licht het weer anders op, al moeten we doorheen het duister en staat ooit alles op zijn kop, toch wil ik dankbaar verder gaan al is er droefheid in ’t bestaan en huil…

de dichter verliest zich in louter mijmering laat wat hij ziet verzinken in zijn innerlijk dromen laten zich vertalen maar alleen wanneer de tijd er rijp voor is...…

Het verlangen om bij jou te zijn is een snelweg van geluk, waar de auto niet kan stoppen met jouw foto op het dashboard. Mijn gedachten in het zonlicht rijd ik eindeloos voorbij. Het gevoel van overwinnen, met een lege prijzenkast. Stuur me snel je mooie glimlach, volg het pad, omhels mijn hoop, geef de liefde vrije baan.…

nog nooit zo vaak gehuild om niet begonnen liefdes zelf bedachte illusies gevoelens van verlangen nimmer gestarte relaties van onvervuld geluk toch blijft de glimlach en het hart geopend met deemoed en geduld de weg bewandeld vallend doch volhardend de wens wordt eens vervuld…

Ik doe geen moeite voor je, Laat je gewoon je gang Maar gaan, heel af en toe Perk ik je een beetje in Waarna jij alleen maar Nog verder en nog mooier groeit Kleurrijk blad met wel Tien soorten groen Je zorgt voor leven en voor Koelte als de zomerdag Te warm geworden is, Vult het gat dat anderen Laten vallen, Wondere groei waardoor…

Hij staat als was hij blijkbaar onberoerd maar toch huizen er duiven…