Alle inzendingen, jaar 2014, week 41

langzaam vervaagt avondzon achter een heuvelrug het allerlaatste rood schijnt zacht stroomafwaarts in de rivier de Weser zoals soms bij fragiel geluk de tijd van gaan is gekomen…

Wat dat ook is tussen ons Ademloos Beelden die wij nooit zullen vergeten Een nieuwe dag van verlangen Ademloos Terwijl de nacht al zo mooi was Nooit uit elkaar te brengen Ademloos Dit is wat ik wil Alles is ideaal Ademloos Voel het leven zoals het ons omarmt Sluit je ogen en geniet Ademloos Jouw blik zegt het mij Door de nacht…

Haren uit je oren Ze groeien als nooit tevoren En oh wat een pech Op je hoofd gaan ze allemaal weg Verstand komt met de jaren Maar verdwijnen ook je haren Behalve die uit je oren Die groeien als nooit tevoren…

Eeuwenoude gebinten, Kromgetrokken door de tijd, Dragen het dak dat Mens en machine beschut Tegen storm, water en sneeuw; In alle eenvoud bieden zij Bescherming tegen aanvallen Van buitenaf - En nu wappert aan de noordkant illegaal Dat vale dundoek, www.mijnpedicure.nl, Binnen een paar weken al Goor geworden nieuwigheid, Duurzaamheid…

De kunst in zekere mate als maatstaf buigzaam riet langs een dunne meetlat, soms misleidend voor mensenhanden educatief doordacht, als kunstproject geraakt, glad als een ritselende slang, spelenderwijs. De vooruitzichten van morgen om de geschiedenis te vieren met het ontstaan te luisteren naar vibraties voelt kunstzinnig de bijzonder mooie…

Nog ben je niet vatbaar voor mijn ziekte, toch zet ik de besmetting in als wapen, alles op het spel te zetten op de huid van de aanstekelijkheid tot ik vroeg of laat de ogen sluit, elk woord vooraf te wegen als bijdrage aan de jaren vriendschap in bittere zinnen die alles beloven daarna misschien dan weer te vegen in de verstrooide…

Elke dag. Denk ik aan jou lach. Die ik voor het laatst. Op jou gezichtje zag. Elke dag. Zie ik jou ogen. En denk ik soms. Dat je me hebt bedrogen. Elke dag. Doet dat mij verdriet. Het gene wat jij. Niet graag bij mij ziet. Toch elke dag. Denk ik aan jou. En zit ik te denken. Wat moet ik nou?…

Heb je vandaag niet aangeraakt weer je adem niet langs mijn lippen weer je stem niet in mijn oor. Moest dingen doen op kantoor. Mailen en bellen en zo en je zeggen dat het later werd. De herfst buiten. Jij klein in ons bed. Als verlaten nog geen woord zou zijn had ik het nu voor je gemaakt.…

Het woordje ~boer~ u weet het allemaal Dat is een synoniem voor provinciaal Het wordt ook wel gebruikt voor lompe lummel En wordt de L een P is hij een pummel. Ook iemand met een vis- of- groetenwinkel Die noem je boer al is hij dan geen kinkel Boert iemand op de hei dan is hij kneuter Is zijn bedoening klein dan heet ie keuter. Natuurlijk…

Een gebroken relatie doet pijn Het maakt je kapot het is niet fijn Je hart gebroken Het gevoel het gaat niet snel over Iemand verliezen die naar de hemel gaat, niet meer op deze aarde zal voortbestaan Het doet pijn Je hart gebroken Je kind huilend aan de telefoon Ik mis je ik wil bij je zijn Het doet pijn, je voelt verdriet Je hart…

Het gras blijft groeien groener dan groen wie blijf bloeien blijft dit doen blijft lekker doorgeven en alles blijft geschreven we blijven dit doorgeven dat heet plezier in het leven Verenigde vredespijp Gewoon leip rijp altijd…

ik proef de tijd die langzaam verglijdt tot de smaak van vandaag wanneer ik bijt knarsen seconden heel even als eten een klein moment dat het nu tot verleden bestemt soms in gedachten blijft hangen met de nasmaak van verlangen een proeve naar meer met een terugblik in sfeer…

De baas der jury bij het Groot Dictee Wordt Dries Van Agt...al is hij drieëntachtig De Nederlandse taal is hij zeer machtig Voor Bart Chabot misschien nog een idee Spel...Gaza, Zionist of Palestijn De Punt, Molukker, Intercitytrein…

Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud, voel ik de botten door zijn huid heen steken. Ik zoek naar woorden maar hij kan niet spreken en is bij elke ademtocht benauwd. Dus schud ik kussens en verschik de deken, waar hij met krachteloze hand in klauwt; ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud, en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.…

Na een moeilijke zoektocht toch de man, gezellig gezin... tot één ziek, weg van ons moet breken van ons. Na het scheiden, het schelden, na 't daag'lijks overtreden van wetten en moeilijke zoektocht afwisselend warmte en pijn houvast als een klimplant hier en daar kruipend naar boven, niet huilen of zeuren doorgaan maar. Ik vraag…

Blaadjes die vallen. Bomen worden kaal. Straten worden donker. Laatste granen gaan door het gemaal. Het gras wordt bruin en rot. Donkere dagen komen eraan. Traditie getrouw doet een ouder echtpaar de lichtjes aan. Samen voor nog heel even... lichtjes hebben helaas ook niet het eeuwige leven....…

Verlies van iemand dierbaar is niet leuk Het doet pijn, het is niet fijn We hebben allemaal wel iemand verloren Iemand die niet meer bij ons kan zijn Deze persoon verliet deze aarde Voelt geen pijn meer en is bevrijd Deze persoon voerde zijn laatste reis Hoog boven de wolken naar de hemelse stad vertrokken Zijn laatste transformatie ondergaan…

Details die verlichten naar de helderste ster één rechte weg door het heelal naar het licht van de aarde ver weg maar nooit uit zicht. De engel glinstert kosteloos haar vitaliteit door haar nachtelijk wonder in beweging mijn reis is in trance door de stroming. Met een schone lei zonder turbulentie reist mijn geest onbevangen in vrijheid…

Een bijdrage voor biodiversiteit Is in 2014 beschikbaar gesteld Voor leefgebieden van plant en dier Uit de pot subsidiegeld. Verscheidenheid van fauna en flora want die zitten op de wip wij kunnen nu nog enkel kiezen tussen een plof- of batterijkip.…

aan het water wringende berkentakken kaal naar omhoog…

Ik wil je niet kwijt, je mag niet weg, laat me niet alleen achter in deze zooi, je moet bij me blijven, je moet hier zijn, je moet in goede en in slechte tijden, naast me zijn en blijven, je hebt het beloofd! Ik wil je niet kwijt, je mag niet vertrekken, laat me niet in eenzaamheid achter, je zou blijven, tot het niet langer kon,…

Over onbegrip is veel gezegd, nog meer geschreven, het vermogen om de onbegrijpelijke dingen een plekje te geven, vereist veel begrip. Het vermogen om begrip te tonen, is zo moeilijk aan te geven, dat men sneller denkt aan opgeven dan de gulden middenweg te bewandelen. Begrip tonen is één, uitvoeren is niet iedereen gegeven.…

Stad die je omgeeft Stad die je beleeft Die je steeds weer ziet veranderen Samen met de anderen Stad aan het water Van vroeger en van later Van groen en van beton Van schaduw en van zon Met een goot waarin je koopt En een zwaan waarover je loopt Met gebouwen tot in de wolken En mensen uit een veelheid aan volken Stad die je omgeeft…

zij rijdt 't avontuur tegemoet gedragen door alles wat vleugels heeft baant zij zich een weg door principes die aan de kant geschoven lijken voor nu kleurt de grauwe hemel zacht daar zij straalt als nooit tevoren…

“Wees welkom” zegt God tot u en mij Hij wil voor ons als een goede vader zijn Voor al Zijn kinderen, groot en klein Hij maakte uit liefde ons van zonden vrij. Welkom Wij mogen in ootmoed tot Hem gaan Hij nodigt ons allen uit met open armen En wil zich liefdevol over ons erbarmen Hij blijft steeds bewogen met ons…

de tuin, nog roerloos stil houdt halverwege op een poëtische adem vult het onzichtbare, nevelt gedachten die langzaam de zomer vergeten niets is eeuwig in dit leven, fluistert iemand al zijn we aldoor onderweg mijn handen volgen de krullen van een wilg ook hij vermijdt het sterven de herkenning die ik vanbinnen bewaar…

begaan met kleine dingen die mij niet onopgemerkt blijven het laatste dwarrelende blad een kroonkurk tussen kiezels op 't pad van de begraafplaats de verloren geraakte sigaar met het kleurige bandje (AGIO) en bij een witmarmeren zerk de vaas met rode rozen zo zoek ik met eigen ogen in een wereld van wanorde naar de kleine dingen die…

Ben u iets kwijt, uw brillenglas? De sleutels van de groentekas, de ketting van de aandrijfas, de vriend uit uw examenklas, desnoods een recreatieplas, ‘t heelal en wat er verder was? ‘t Zit alles in de damestas.…

Hij beklom rotskusten Zij had een duikbrevet Hij viel op haar Zij kwam adem tekort Sinds dat vermetele Hofmakerijdebuut Mijden zij beiden De risicosport…

Vandaag liep ik in ‘t hofje naast de kerk Waar beukenbomen tot de hemel groeien De wilde bloemen in de paden bloeien En korstmos grijs de tijd schrijft op hun zerk Hun namen Pieternel en Adriaan Door zon en regen bijna weggesleten Zal ik zo lang ik leef niet meer vergeten Omdat ik zo veel moois van ze heb staan Een cabinetje van mahoniehout…