Alle inzendingen, jaar 2015, week 36

Hoe veel jaren al Heb ik deze deur, Deze sleutel In dit huis Aangeraakt, En als ik er niet Meer ben zal ze Me nooit gekend hebben - Maar deze steen, Gevormd naar mijn hand, Een gezicht gegeven Door mijn aandacht, Door mijn tijd, Zal voor altijd Een indruk geven Van wie ik geweest ben…

Mijn handen zijn het Die kiekeboe spelen Met de dochter van je broer. Dol als ze is op dat gekoekeloer. Schaterlach in de box. Mijn handen zijn het Die haar de lucht in gooien, Keer op keer, telkens weer. Verlangend naar steeds meer. Paardenstaart in haar nek. Mijn handen zijn het Die plotseling beseffen Nooit jouw kind te zullen…

er dreef een lied over de Maas, heel even zweefden spiegelend de klanken van een oud carillon afscheid, een rode zon, hij liet de avond als zijn bruid in witte nevels hullen zulk een schoonheid in te vullen op de oude, trage Maas de vette waas van zomerhitte was al snel vergeten door mijn mobiele telefoon sprak het geweten van een eindeloos…

Als men zich niet meer richt Op de wereld, zoals die voor ons ligt. Door de ratio veelal onttoverd, Moet deze wereld weer worden heroverd, Opdat dat deze ons weer verlicht. Door de fenomenen voor zich te laten spreken, Raken we er niet op uitgekeken.…

Sterke verhalen, verhalen bij een glas. Een zeeman die ooit een drakendoder was; Of een buurman die fotografist die ooit in Schotland het monster van Loch Ness met zijn Camera op een haar na heeft gemist. Dan al Die vissers langs de waterkant die zich graag Laten voorstaan op hun enorme vangst. De hoogste bergen; de grootste helden; Sterke…

stel je vader pleegt zelfmoord terwijl hij het eigenlijk makkelijk had en de geschiedenis kent van miljoenen die alles deden om te overleven in ondenkbare toestanden de hemel schreeuwt om de dood in zandstormen de hemel huilt bij een begrafenis men is onderweg naar nergens voor een betere toekomst bedenkt mijn vader hier...…

Je zegt dat iemand een 'depressie' heeft denk je aan grijs landschap Mont Ventoux in de mist,flarden maar twijfel gerust daar aan het is eerder iets wat je vernietigt iets wat uit de diepte opduikt en je verslindt, 'hersenetende amoeba' bijna niets mooier dan door half zichtbare landschappen te fietsen in de wolken en achter je…

In het begin niets dan witte hitte jij en ik. Steeds weer moest de liefde minstens een Chinees vuurwerk van de zinnen zijn, een alternatief uitspansel bijeenbemind - o, die hoogmoedblaf van jonggelieven. Inmiddels is de streng van jou naar mij door louter compromis aaneengeregen en met de geur van hoger honing viel het ook wel mee - of tegen…

hij speelde met blokjes in alle vormen en kleur stapelde langzaam tot bouwen in tijdloze aandacht lachte geluk voelde hij warmte en vertrouwen toen kwam het kind speelde met wind danste op hoge voeten haar open gezicht bleek en wat sproeten groette hem stil in voorzichtig kijken begrepen zij beiden dat ieder anders was speelde…

Bijzonder dat Jack aanschuift bij Matthijs, Waar hij de week daarvoor besloot te vluchten. Wie even stil was hoorde Jack verzuchten: “Van Nieuwkerk is tenminste wel goed wijs”. Wat na die show beklijft van Jack van Gelder: Dat Bergkamp scoorde was volkomen helder.…

Etmalen zonder dagen, nachten zonder slapen maken de avonduren langer en mijn dromen zo kleurloos. Een te leeg gevoel maakt mijn maag van streek en mijn hoofd overvol. Teveel van alles maakt mijn hart gevoelloos. Dan dwaal ik weer af naar gisteren. De toekomst knipoogt schalks. Teveel dagen zonder nachten, maken mijn bestaan uiteindelijk…

het spoor loos zocht ik de bron de wortels van mijn bestaan die plakkerig als stroop bleken te kleven langs het zwarte git van wegen die mijn vader baande zijn vruchten rijpten negen in getal in het vrouwelijk schoon waarlangs ruiende drift zijn potlood sleep als strepen van krijt op zwarte wegen diep gekerfde pijnen uit tranen van…

als een bruid zo lieflijk en pril van verlangens gestrekt op een strand van scherven van glas en schelpen en vogels verlamd met de ogen al starend uit andere tijden achter de dagen door omstanders belangeloos de haren gestreken de handen gevet en verbonden en de dorre benen van kleding gevild maar te laat geborgen haar stem nog rustend…

Dit is zo'n moment dat de klokken even stilstaan dat alle bomen hun bladeren verliezen dat kinderen wenen en niet buiten gaan spelen het is zo'n moment dat niemand weet hoe het te stoppen de bodem is drijfzand je grijpt je geliefde bij de hand drukt hem stevig vast maar hij lijkt weg te glippen het is zo'n moment dat de wereld verstild…

De kou stroomt weer binnen door de gaten die de dood in het leven heeft geschoten Je weet dat door die gaten ook warmte naar binnen kan Maar soms ben je de kunst van het leven gewoon kwijt…

Het hoofd had geen ruimte meer na het schrijven, het vele sterven van bekenden, wrange handen buiten die voordeur. Schaduwen gedrenkt in pek, omgeven door honden met twaalf witte tanden: het tikken van de verwelkte klok vol minuten, het hissen van wind rond de deurbel. Dan maar de stap naar de koude nacht, bedorven hoop, een koud vel, een…

Hoe spoorloos moet je zijn, hoe vervreemd van fatsoen, als je kleine kinderen dit soort dingen aan kunt doen? Hoe zonder normen, zonder waarden, zonder sowieso iets van moraal, kun je zoiets uithalen. Sluit 'm op, gooi de sleutel weg, want dit soort kerels mogen niet loslopen.…

Depressies werden hem fataal, hij kon niet meer, sprak soms nog een taal: ben blij als ik tien over tien nog haal. Hoe open was hij, hoe intens ziek en moe. Hoe triest is het te weten, dat eigenlijk iedereen en niemand echt heeft geweten, dat hij uit puur zelfbehoud, de laatste stap moest zetten. Ik hoop oprecht, intens dat…

weg ben je zoals mist voor de zon verdwijnt aan het licht komen schimmen die velen denken te herkennen het maakt niets meer uit weg ben je…

Elodie, ik kende de kleur van je dagen niet was die oranje, paars of zwart? Ze zijn ooit rozerood geweest zoals die van mij, eens ze werden zwarter dan zwart, inktzwart toen ik getuige was en je mij ten afscheid "schat" noemde…

Begaafd, vertaald in vele landen Joost Zwagerman, kenner van kunst Bij Magere Hein zeer in de gunst Want hij nam zelf het heft in handen Een onheilstijding, ingeslagen Slaat diepe kraters in een ziel Raakt menige Achilleshiel Oudtestamentisch zijn de plagen Die dan je teisteren en hoe Je lijf genageld aan de grond Je geest al los van wat…

ze komen benauwend dichtbij de witte bladzijden die ze in haar handen houdt aan de zijlijn meandert het sjoemelend hart door het grensland tussen verzinsels en splinters van de niet te vangen werkelijkheid…

ik deed een kleine stap naar links, opdat de duif mij niet zou zien zijn lichte buikje stootte zacht tegen het glas ik- beschermvrouwe der duif, zoek vrede in een mooi moment mijn tuin bloeit roze nog zolang het zomer is een kleine bel luidt onmiskenbaar aan de buitenlamp de schijn bedriegt, en wendbaar vliegt een witte vlinder boven…

Het leven is het leven waard al is het vaak ook erg lastig vrolijk kijk je de wereld in maar somberheid is machtig Vreugde bij geboorte verdriet bij de dood blijdschap om van alles dagen wegen soms als lood Je hebt jezelf gemaakt tot wie je nu bent Alleen die ziekte daar raak je nooit aan gewend Wees blij met wat je nog kan somber…

Een hof,een tuin onkruid,kruiden kruipen door en langs groene grond Ze geuren na een zomerse bui na mist,na dauw door zonlicht aangeraakt Ze maken het ...bont een overvloed aan bloempjes,bloemen Niet allen ken ik bij naam kan ik zomaar benoemen Door de Schepper zijn ze voor mijn oog? mijn neus?mijn vingers? gemaakt.…

hij komt niet meer we zaten te wachten, wachten op hem de tijd die we zaten was roerloos, het licht maakte het notitieblokje tot een onbeschreven vondeling hij komt niet meer, iemand zonder klank in de stem had afgebeld Joost mag weten wie het was…

De deuren staarden me koud en grijs aan door een kleine kier glipte het groen stiekem naar binnen dankbaar voedde ik mijn ogen en hart totdat de deur het met een harde klap ontnam.…

Met ogen wijd open gesperd Star kijkend en niets zien, Oren goed open, Donderend lawaai - Hoor niets, doof voor alles Om me heen, Strek mijn vingers uit, Stel bloot mijn huid Om te voelen, Maar voel niets, Ik verlaten door alle gevoel, Voedsel zorgvuldig langs Mond en tong, Proef niets Dan ongevoeligheid - Neusvleugels…

Een inbreker breekt soms In het vertrouwen het meest, Dat niet gedeelde geheim van een persoonlijke feest. Die gesloten fles champagne Tot het einde toe bewaard; Die zich pas opent voor wie Het geheim zich openbaart. In bubbels geschonken en Met liefde gedronken breekt Er iets bij de inbreker en de Overrompelde geest; drinkt De drank…

(Haiku’s) een wesp komt sluipen vlijt zich op het bladerdek zijn wapen in rust het lijfje vol zoet heeft vandaag genoeg gehad van plagerijen…