Alle inzendingen, jaar 2015, week 9

in het slootje lag een bootje  varen naar de grote plas  ze trokken daar een strootje  wie t eerste in z'n blootje ging uit moeders schone was  met wijdse blik verkenden ze al de zó natuurlijke attracties  heuvels, bos en waterval en wat een schik bij 't zien vooral van elkanders rijzende reacties als hoff'lijk heer roeide hij stevig…

Dat scheelt weer een jas al knispert het nog wel. De bladresten van twee seizoenen terug zijn aardig opgedroogd. Ik kan de schade nog niet overzien van twee seizoenen niets te hebben uitgevoerd. Met verse boomschors schep ik nog wat orde. Haar inhalen hoeft niet meer. Tussen de troosteloos afgestorven herfstresten waren de bollen…

gezeten op de puinhoop die je achterliet zie ik je in de verte wegdrijven op golven van onrustig verlangen naar de mythische overkant waar het gras groener lijkt waar je misschien jezelf kan zijn tot je er aanspoelt je bent me ontstolen door de illusie van de vrijheid jezelf te zoeken ik wou je alles geven goud, wierook en…

ik tel je haren één voor één leg er wat opzij voor wanneer de nood aan de man is al laat ik dat nooit gebeuren gelijk een leeuwin bevecht ik alle zeeën waarin de monsters zich bevinden…

Een leven Gegeven Zonder enige vorm van besef Wat dit leven Zal beleven Heel dichtbij of toch heel ver weg…

een auto rijdt een moedereend bijna zo plat als een dubbeltje veertjes dwarrelen op in het schijnsel van de koplampen van een volgende auto er valt niet veel meer te redden hier hooguit kun je haar aan de kant leggen twee kuikens aan de overkant dribbelen zenuwachtig heen en weer ze waggelen naar hun moeder toe het…

hij struikelt en stottert de dichter zonder pen zoekt beschutting in een mangrovebos van zoute ondoordringbare woorden waar geen raam uitzicht bieden kan vermorzeld onder de wielen van zuigende angst aangeraakt door een fluorescerende schoonheid dompelt hij zich in verrotting en vindt in stille duisternis zijn bevrijding hij vliegt…

Een eigen visie, Rutte heeft hem wel Wie zich door IS laten recruteren Ziet hij het liefste daar ook maar creperen Ze hebben zelf gekozen voor de hel Zo denkt hij over nog te vallen lijken Op 18 maart zijn kiezers te bereiken.…

De een zit stil, de ander, nerveus, beweegt één voet in ritmisch op en neer. Soms met zijn twee meestal alleen, geen lach of luide stem hooguit heel zacht gefluister. De vrees wordt niet gedeeld, elk een omarmt zich zelf en lijdt en hoopt in stille eenzaamheid.…

Heb mijn leven geleefd Zoals het op mij is Overgekomen, meestentijds Met mijn ik, vaak genoeg Ook zonder, waarbij ik Voor mijzelf een grote Onbekende was, die misschien Wel in mij leefde, of daar buiten, Dat maakte ook niet uit - In de verhalen de ik of misschien Ook wel hij geschreven heeft, ik weet Het gewoon niet, in mijn leven…

Een poort als ingang een poort voor een nieuwe begin de kracht van het leven stond als hoofdletter van mijn zin. Herboren zoals jij bent zelfverzekerd volmaakt transparant jouw poort staat open die ik als een bundel eeuwig omarm.…

de geur ben ik kwijt maar het nummer weet ik nog als vanzelf zeven en veertig elf…

Ik moet Van al wat was Een herinnering Gaan maken Maar ik wil Nog blijven steken In de tijd Ik poets en poets Wat was en was Zodat het schijnt En schijnt Ik rijg De nieuwe parels Aan het oude snoer Ik weet Dat ik vergeet Dat glans Verglanst Met het vergaan Van deze tijd Daarom wil ik Nu nog blijven Blijven steken Hier in…

Ik heb de stad ver achter me gelaten en slenter kalmpjes op de Mookerhei. ’t Is middernacht, je hoort geen schaap meer blaten en zelfs niet eens het zoemen van een bij. ‘k Loop mijmerend wat voor me heen te praten tegen de sterren en een sikkel maan; de Melkweg is de hemel aan ‘t bestraten en Venus heeft haar bruidstoiletje aan. Het Universum…

ik zag je in het avondrood na een dag vol zee en zon je oogde lief het bruinverbrande bloot dat contrasteerde met het fraai oplichtend blond waarin ik sporen van de golven vond je kus was koel en zilt het waterzout vroeg dorsten lessend om nog meer je hand speelde met zand jij blikte met helder blauwe ogen het genieten van een…

De kapper in de steeg, die rijke dames kapte thuis, En in de hogere kringen dus verkeerde, Die was in zo'n boudoir ook door de bridgebacil besmet, Zodat hij daar de buurt mee infecteerde. Er werd bij hem na sluitingstijd een bridgeclub opgericht, En verder commentaar is overbodig. ‘Kijk voor je’ was de naam der club, om de mentaliteit…

’t Is iemands zoon die met Jihadi’s vecht, en iemands dochter die daar oorlog voert. ’t Zijn onze kind’ren waar IS op loert – en nu heeft de premier het pleit beslecht. Wie ’t leven van een ander niet waardeert, die heeft van ‘oog-om-oog’ nog niets geleerd.…

De sterren zijn goed te zien, de hemel is strak en donker, de maan laat zich goed zien, bomen steken zich af tegen de invallende avond. Langzaamaan worden de vogels rustig de stilte valt in. Af en toe komt er een auto voorbij, maar dat is dan ook alles, wat de avond verstoord. Dan ineens een knal, we stuiteren omhoog, schrikken beiden,…

Ik was mijn handen, dit keer niet met zeep, ik was ze in onschuld daar zit 'm de kneep. Mijn handen zijn schoon net als mijn ziel en jij die me ziet met vieze handen misschien, heeft vast de zeep we gevonden, bovendien; is mijn onschuld net zo rein, als ik dat zelf kan en zal zijn!…

mijn opvolger in haar bed, - waar ze bij voorkeur optreedt - weet niet hoe ze ook mij ooit dankbaar fluisterend tegen mijn wang vleiend vertelde dat het onvoorstelbaar lekker was hij beseft nog niet dat hij reeds, op zijn beurt de horens draagt: de dumpingbrief is reeds geschreven als hij onwetend voor het laatste met haar vrijen mag…

Liefde leven Samen zijn Zich overgeven Moeten zijn Jouw stem Klassieke muziek Vleugel bespelen Ons brein Hemel belooft Het kompas Natte noorden Fluisterend spreken Zonder woorden Mijn handen Jouw huid Die billen Als steen Een beeldhouwer Marmer vormt Naadloos sluitend Een kunstwerk Eeuwig mozaiek Lichaam delen Brandende honger…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

Ik zag in’t Kröller Muller mijn opa staan, als Monsieur Jacques in brons gegoten, al heette hij gewoon maar Jan. De handen op de rug, de welgevulde buik vooruit, het hoofd welwillend kijkend, de rug fier recht in zelf voldaan’ tevredenheid. Als dat beeld zo afstandelijk, in zijn voldaanheid ontoegankelijk, is hij nooit dicht bij mij gekomen…

Hij vliegt welhaast nog sneller dan het licht. Je ziet hem echt de tuin niet binnenkomen, maar dan schiet er wat roods tussen de bomen met zwart en wit, het is een pracht gezicht. Dan landt hij, ja hoe krijgt ’t ie ’t voor elkaar, precies aan ’t einde van een sinus-boog (het was haast niet te volgen met het oog) in ’t hoogste topje van de hazelaar…

Hoe kan liefde nu Verboden zijn, als Ze uit de aard van de mens Vrijelijk gegeven wordt - Nonnen zijn zwanger van liefde Maar kennen de zwangerschap niet, Weten niet hoe een man Te maken in de buik…

Sinds mijn hart het leven heeft gekregen Heeft het veel mee gemaakt in zijn leven Het heeft liefde gehad, liefde gegeven, mensen verloren, pijn geleden Ik heb mijn hart gegeven en gebroken terug gekregen Het is uitgeknepen, tot poeder verbrijzeld, kapot geknepen Mijn hart heeft geleefd is gestorven, kapot gegaan en weer opgestaan Als een feniks…

Je voorhoofd in vieren gestreken, gevouwen, gerimpeld, geplooid. Wanhoop, verbeelding, berusting, overleving. Een kwart negatief van je spiegelbeeld ben je niet zelf.…

Vroeger is dood, later is nooit. Leef daarom nu, leef daarom groot. Vandaag was ik even net als toen. Maar zo als het was, Kan ik het nooit meer overdoen. Want de spiegel van de verleden tijd Kijkt achteruit met oprechte spijt. Vroeger daalt naar het graf, later komt nimmer op je af. Leef daarom in het heden, leef daarom tevreden. Vandaag…

Uitbuiken kost niets garandeert door collecte leven met welvaart.…

je acteert volleerd op het podium van leven waar schijnwerperlicht jouw gezicht laat stralen speelt in een zelfgekozen decor van spiegels die kaatsen om je volledig zichtbaar te maken maar na het doek is er geen demasqué alleen wie aandacht heeft leeft in jouw idee het donker neemt je naamloos mee er is geen spiegel die nog groet…