Alle inzendingen, jaar 2016, week 1

Soms is het genoeg op straat te lopen Hand in hand met het liefste kind Dat speelt en lacht en nog kan hopen Dat ik de weg voor haar vind. Dan speel ik aarzelend met haar mee En kijk naar de twinkel in haar ogen Zij is de vloed, ik de eb van de zee En ik zwijg over mijn onvermogen. 's Avonds lees ik haar dromend voor En beantwoord haar…

Het bed dat in de kamer beneden bij het raam staat. Vrijwillig leven. Buiten het nog wel kunnen volgen. Tot de ogen sluiten. Een kunst die stervenden alleen beheersen en nooit te laat.…

hangvogels zijn het die mijn patat opvreten zootje bleekscheten…

ik was kind in de wereld van gisteren in onbegrensde tijd gedreven door het rommelig ritme van rusteloze verlangens turbulent tuimelend over abrupt afgebroken woorden en wiebelende tanden ik was kind in de wereld van gisteren in onbegrensde tijd…

Ik ben een week geleden Door een frisbee onthoofd Toch ging ik met jou winkelen Dat had ik je beloofd Sinds ik jou leerde kennen Kan ik niet meer stuk Ik heb verkering met een engel Ik barst van het geluk!…

Wat kan het toch verdrietig zijn Als je geliefde er niet meer is Nog elke dag voel je het gemis Want het leven was samen zo fijn. Soms kun je het niet meer aan Niemand om even mee te praten Je voelt je zo eenzaam en verlaten Nu moet je alleen verder gaan. En toch gaat het gewone leven door Maar wel heel anders dan voorheen Niet…

Als reactie op een gedichtje van Egbert Jan: Ik ben KLAAR met vergeven Ook ben ik KLAAR met vergeten Ben net iets te hard getrapt. Men zegt: vergeven en vergeten Maar ik ben er KLAAR mee en daarom Blijft mijn hart en deur gesloten! Je HOEFT namelijk niet alles te nemen Je MAG niet over je laten lopen En als je gevoel zegt; STOP: Dan…

Jullie begeleiden me Bij mijn wekelijkse gang Naar bewegingstherapie Op elk raam in de gang Een afbeelding van een Vogel die bevroren is In zijn beweging - En toch blijven jullie Op weg naar een onbestemd Einddoel - zijn net als ik Onderweg naar een doel Dat we nog niet kunnen zien…

De jaren overziend heb ik erg veel geld in rook zien opgaan door al die pakjes tabak die ik niet in de schappen van de winkel kon laten staan. Waar rook is, is smoke en zo leerde ik het ook; en kon ik mij van dit geconditioneerde gedrag niet meer vrijmaken. Een ongezonde gewoonte gepassioneerd heb je niet zomaar afgeleerd en doet…

De vrijdagen zijn schaars gezaaid dit jaar. Ik heb dr 53 geteld, waarvan er al twee zijn vergaan. Nu zijn er ook nog andere dagen, maar die klinken niet zo mooi als deze vrijerige dag. Het heeft te maken met hoe snel we draaien, alles is bijna rond, in 24 uur voorbij, en nietszeggend, slechts een naam die iemand gaf. Toch heb…

Een groeiend aantal schapenkoppen* komt in Zwijndrecht coffee-shoppen. Voor espresso komen ze niet, maar wél voor zakjes nederwiet! Even later gaan ze terug (over die ambetante brug) met hun zak vol henneptoppen. Al eeuwenlang teelt Zwijndrecht spruiten ergens achterin de Waard. Ooit brachten vrouwen die met schuiten over Maas en kinderkoppen…

Als donderslag bij heldere hemel op een natte novemberdag een zonnestraal door de bewolking heen op deze verder sombere dag Die zonnestraal ben jij het bericht van jouw komst maakt ons zo blij je ouders vinden het zo fijn een tweede kindje op rij Nu nog zo'n piepklein mensje maar je mag er al zijn op ons gezicht verschijnt een lach jouw…

ronkende stilte de nacht vervliegt als schaduw in gedachte bij tranen drogen op de wereld is het speelveld trotse gevoelens dochter op afstand golven verfrissen heimwee veilige haven…

het is waar toen ik haar voor het eerst ontmoette dat ik over haar geschreven heb in de trant van dit is haar weet ik zeker werd het ook terwijl toch al gauw, als mist omhoogkroop dat het geheim moest blijven je hart kan breken terwijl er nog niets afgelopen is ik probeer die oude mail terug te zoeken aan Kees…

Ze gingen als roedels wolven tekeer, tralala!, en niemand heeft vat op hen, ze verpesten onze vrijgevochten sfeer met hun ordinaire, etterige dievenclan. Nog even en we trappen ze ver uit Europa! Ze zijn niet tot nauwelijks opgevoed en als prinsjes in de watten gelegd, onder een laagje kookt hun boze bloed, wat met het islamsprookje is vervlecht…

hun woorden bevroren tot ijs door een gure wind gedragen tochtten zij kilte door het paradijs waar tropische emoties bruisten felle blikken huisden in het smeulend vuur van omfloerste ogen stilte brak de eerste schrik paniek vluchtte in chaotische taferelen zij drongen met velen naar te weinig lucht hun vlucht is gevangen…

Als ik rust op 't doden-kussen Als mijn ogen niet meer zien Als mijn oren niet meer horen Zal er éen, o éen misschien Brand van ziel en zinnen blussen Lopend tussen 't zonnig koren Met mijn verzen 't leed t' ontvliên. Verzen, duizend verzen schreef ik Voor mijn ziel gestalte kreeg, Nú was 'k al te zeer van woorden Dán van…

De wind en het grauwe weer gaan over mijn hart, en ergens over een dak waar ik heb bemind; de winter wordt koud, en de struiken zijn al zwart - over een plek waar mijn graf zal zijn gaat de wind. Ik zou vuur maken als zij hier weer bij mij kwam als eens in dat oud verhaal van haar en van mij; maar nu sta ik, stil en denkende, bij het raam -…

Nu schijnbaar plotseling het paard van Troje zich onmiskenbaar tussen ons bevindt om in het donker onder vrouw en kind zijn schokkende verachting rond te strooien, zal men gastvrijheid, zo laat zich vermoeden, verbinden met verbolgenheid en woede.…

hoe ver kun je gaan zonder dat de hemel huilt de druppels vallen stukslaan op beton verdampen tot leegte tot iets dat nooit heeft bestaan wat kun je vragen om te ontwijken wat kun je dan nog raken zodat het breekt en dat je met lege handen staat en valt - en de scherven niet meer opstaan…

zo'n ontroerend afscheid van jouw geliefde bewaar dit dankbaar in je hart jij wilde hem/haar niet afstaan het leven is mooi maar soms ook heel hard onderweg naar jouw vertrouwde omgeving kijk je even om naar de met bloemen overladen kist verwerkend wat jij nu al enorm mist vervul de wensen die nog achter zijn gebleven…

En ineens binnen 24 uur was Labrador Midon hondsmoe kon geen poot meer verzetten kreeg geen hap meer door zijn keel keek moe, triest en verdrietig en kruiste zijn achterpoten als teken "Es is volbracht" In de buitengewoon empathische omgeving van Dierenkliniek Kralingen te Rotterdam mochten wij onze bijna 15 jarige Chocolate labrador…

aangekomen bij de achterdeur plakt hij met kunst en vliegwerk de dagen aan elkaar als een dode vogel zijn vleugellamme armen bevroren aan het lijf houdt hij vuur en zwaard zorgvuldig tegen het licht legt hij de breekijzers in de schaal de stilte sluit zich om hem heen als hij de hand van Morpheus voelt ijskristallen verstrooien het…

Een eendagsvlieg zei heel verheugd: "Ik heb vandaag geen zorgen" "Morgen is er weer een dag" "Morgen?"…

Het donker van de nacht wordt door de dag verdreven. Haar eerste licht is wonderschoon, ze bloost en kijkt verlegen. Zwart afgetekend staat een boom. Haar takken strekken, om het moois te pakken. Wiegend in de zonnestralen, ijzige pegeltjes lekken. Het licht trekt vrolijk haar baan, dwingt schaduw die moet gaan, over tegeltjes ter…

In mijn hart staat nog steeds jouw naam geschreven. En voel ik de liefde van het bloedend hart. Ben ik verbannen naar een dorre prairie die nimmer zijn groene velden heeft gehad. In mijn gedachten hoor ik de woorden. Zij spelen met mij een dodelijk spel. Ben ik verbannen naar verre oorden. Ontnomen is mij de woordwaarde die ik mij voorstel…

Het leven zit boordevol open einden, wat alsen, en onbeantwoorde vragen. Vol met gevolgen van keuzes die je maakte, afslagen die je oversloeg Het laat zich soms moeilijker leven, dan beschrijven. Er zijn van die dagen waarin je een glimp opvangt van wat had gekund, en je je afvroeg...…

ach liefde zes letters zeggen niets laten slechts voelen langs de randen van het hart zoekend naar wat samenkomt om elkaar te raken huid op huid kreunend van genot of huilend van het haten…

In winterkou spiegelt de vijver niet als in de zomer met alle mooie dromen tijdens mijn ouderdom en mijn verdriet is er een gladde ijslaag op gekomen en onder dat ijs, in de vijver heel diep ligt de as van de man waar ik mee sliep veel eenvoudiger dan het leven spiegelen kan denk ik terug aan momenten met mijn man in winterkou ligt zijn…

Echte vrienden in het leven zijn zeldzaam Die zullen we niet snel maken in het leven Maar die zullen we ook nooit kwijt raken of vergeten Echte vrienden kan je alles vertellen Zonder dat ze ooit iets door zullen vertellen Al zie je elkaar soms een lange tijd niet Als je samen bent merk je dat niet Dan is het als of je elkaar elke dag ziet…