Alle inzendingen, jaar 2016, week 45

Gris me spies me vast op de doornen van je liefde pluk mijn pluizen van vertwijfeling en blaas ze in het windpad kloof mijn bast naar bloot hout en pel mij uit mijn dop rol mijn naaktheid in je handen ik capituleer staak verzet bied me geheel aan u onbedekt een willoos bloot.…

De maas vertelt er van bruggen tussen verleden en heden De maas verzwijgt niet de nieuwbouw die uit wil torenen boven de oude kerken waarin God nog huist in 'bovenkamers' Op het Vrijthof hebben ze er blijkbaar vrede mee Op de terrassen nemen ze een pint slobberen hun wijn nippen aan hun thee Of peinzen er uren-met…

Ik liep vannacht - van een optocht los - geraakt, ineens onder een hoog en luchtig viaduct, jong, naast mij liep een grote vrij zware jonge man. De pijlers werden bomen en het beton werd losse grond. En ogenblikkelijk stonden we stil, zijn mond boog zich half open neer, ik richtte mijn gezicht omhoog, de zekerheid van kussen en omhelzen was…

ik heb ooit de karakteristieken van je gezicht kunnen lezen maar waar zijn die markante lijnen vandaag de dag gebleven ik wil je leven zien in het ervaren van emoties liefde en verdriet misschien wat vage sporen geven nog enig zicht op wat er van je huid is gewist gelukkig spreken je ogen tegen met wat jij met je mimiek laat…

Het Binnenhof laat veel te wensen over, De vloer is rot, geen stevig fundament, De staat van muren, dak, plafond, cement, Van dit complex is uitermate pover. Maar dit is niet het enige probleem, Hetzelfde geldt helaas voor het systeem.…

Gespierd, charmant en puur, kan zij haar vrouwtje staan en echt fantastisch slaan, vooral een goed figuur. Mijn zwak "Proficiat!" klinkt dan misschien wat karig. Maar hé, ze is wel jarig en zó is niemand dat.…

De apostel van deze tijd is de snelheid wie stuurt deze snelheid aan de wetenschap het is knap maar schoon is het meeste niet dat was onze verfijnde kunst die kunstenaars verdwijnen en dat doet ons veel verdriet die pijn wordt door een ieder gevoeld heeft de apostel van de tijd het zo bedoeld…

Eén hartslag verwijderd van een gelukkig zijn. Om wat nog niet werd verworven; of zich kon losmaken van die uitzonderlijke pijn. Een losmaking nog verhinderd door een begrenzende muur die geen ruimte biedt aan de passie van een hartstochtelijk vuur. Eén hartslag verwijderd van het eerste plan. Waar wat eens werd bedorven zich nog herstellen…

voorbij de tomeloze tijd zal het niet koud zijn als je roerloze hoofd de bevroren diepte raakt in gesloten grond rust je ontzielde hoofd niets meer kan je overkomen beroer de aarde blijf even bij me…

‘U zit op een immense roze wolk’ Een witte kaketoe was aan het woord ‘U hebt te zware ladingen aan boord We zullen zinken, dus zeg ik- ontvolk ‘U, tegenstander, bent in winterslaap Word wakker’ ik zeg ‘eigen volkje eerst’ Een kikker kwaakte luid en onbeheerst ‘Die geelkuif is een wolf verkleed als schaap’ ‘Wat een kakofonie, wat een lawaai…

“Mijn kind,” zegt God de Heer “Weet dat ik altijd van je hou Ik blijf jou je hele leven trouw En zorg voor jou steeds weer.” Wat een troost, dat te weten Dat God mij nooit verlaat Maar altijd met mij gaat Hij zal mij nooit vergeten. In vreugde, maar ook in verdriet Wil Hij mij altijd nabij wezen Zodat ik niets hoef te vrezen God, die…

Hij komt hij komt maar ik ben nog meer blij als ie is geweest vanwege "zwarte piet"!…

Het lijkt welhaast of ze bezwijken de sliert langer dan verwacht tevreden kan ik er naar kijken geschenken worden gebracht treurig dat ik dit niet heb geweten zo weinig plezier heb gehad bij de nazit lijk ik vergeten en blijf achter in dat donkere gat…

zeggen hoe het niet meer moet met je grote mooie hoed dansen in het hoge riet meneer de vuile hypocriet want je woorden snijden laten mensen lijden je mes staat weer op scherp in dit gevoelig onderwerp je laat je eigen wereld draaien door roddels rond te zaaien maar je oogst kan wel mislukken en dan kan je rotte appels plukken gelukkig…

Ons weerzien, alsof de normaalste zaak van de wereld, het innig zijn, alsof altijd zo geweest het afscheid, alsof altijd zo geweest dat we gewoon los, los van elkaar ons leven leven als zo'n klikknoop van je jas, dicht lekker warm en open, luchtig, frisse wind erdoor, vaak is er nog een rits, maar die klik is het dekkende, finishing…

neem mijn hand, wees niet bevreesd als ik trek door levende velden met voelende bossen, rondom vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden…

We gaan gebukt onder plat populisme Migranten komen onze welstand roven Terwijl smokkelaars hen vrijheid beloven Stapelt men sofisme op sofisme Ze zijn alom met hun schunnige listen zwelgen ze in hun vulgair groot gelijk sleuren ze gezond verstand door het slijk Het is wrang floreren voor populisten Pas voor leeg zwanzen met gelijkgezinden…

hoe ik alles ook aanschouw, het probeer te raken met de rijpheid van mijn geest - neen het blijft versteend in het erts waaruit het is gebrand hoe het hart het leven wil aanbidden, het probeer te raken met de liefde die ik eens bezat - neen de tijd hangt onbevrucht in de schoot die me bewaarde en verwees hoe mijn ogen ook trachten te zien…

Ik herkende de reflectie van het beslagen glas waarachter destijds luidkeels onmacht werd getoond de kou sloeg om mijn hart voelde opnieuw hoe onrust heerste sloffende voetstappen in de onooglijk saaie gang hoorde vals gezongen zinnen weer borrelt storm omhoog in mij geef het de ruimte die het verdriet van toen verdiende het spook van…

Een woud met de kolossaalheid van een jak gereduceerd tot een zee van schrompelhoofden, de wenselijke wedergeboorte kiemt reeds in ‘t verval als bruine vlinders alleen nog neerdalen, en oude angst vervaagt in troostvolle rust. Knisperige bladeren met een sepia geheugen hopen zich op tot lijkenpiramiden en operahelden zonder tooisels tellen…

De ochtend is gevallen en ik ben één van de eersten die er getuige van is, daar ik zo meteen mijn bed induik na een lange nacht van schrijversgeploeter. Net als de vleermuizen, nachtuilen en mollen schuw ik het daglicht, waar de bedrijvigheid prat gaat op zijn oppervlakkigheid en snelheidsoverwinningen, wat mij allemaal gestolen kan worden…

de meeste bomen willen enkel bos laten hun zaden los dicht bij de stam groeien samen tussen beschuttend struikgewas in eerste levensjaren later snel naar hogerop zij ruizelen warmte van de zomerwind buigen voor de vlagen als storm ze gaat plagen vaak zonderen zich wat exemplaren af willen een ruimer bestaan in hun gaan van wieg…

Zij was liefdevol en fris als een verse kriek; niet te wulps en niet te nis, niet melancholiek. Neem een vrijer, zei ik haar, wie ge uw herte wijdt. - 'k Vrees, zo sprak ze, geen gevaar, want ik heb nog tijd. Hij was struis, gezond en kloek, rein van ziel en lijf; nooit liet hij zich op de zoek voor een vroom bedrijf. Neem een liefke,…

Mauries en Wim sijn er nau mee begonne Sij bijde gaan, vint ik, niet fer genoeg De spelling heeft nog plentie foor de boeg Tog is met au en ij al feel gewonne Soms klinkt dat traues wel als sotternij: In mij legt elke fogel straks een ij!…

Durf voor je menig uit te komen. Wees assertief; want een blad voor je mond wordt vaak afgedaan als te lief of te naïef. Een duidelijke mens wordt nimmer gehinderd door de spijt om een nakomend verwijt, omdat een spanning niet tijdig werd afgedaan en zich voortsleept tot in de toekomstige tijd. Durf te laten zien dat je ook boos kunt zijn…

En wandelend langs een pad van rozen voelde ik ’t ritselen van een vleugelslag een engel die naar mij was toe gekomen toonde mij waar ’De tuin van liefde’ lag onder ‘n gouden prieel liet hij mij binnengaan waar ik verblind door een schitterend licht -mij opeens voelde met witte veren staan- keek ik in de liefelijkheid van Zijn gezicht…

ik zou bijna willen dichten over deze dag die in het nat van dit seizoen dan toch de mooiste kleuren laat schijnen in een schimp waar mijn moed verslonken is tot in de weke grond waarin het graf transparant staat te waken op ontginning van bedrog die diep in dit leven is gelegen getijden maken slachtoffers, het verhaalt de waarheid als…

M'n hele leven heb ik moeten opleuken maar werd minder 'geliked' dan gehoopt ze noemen me een leuke etaleur of iemand die het mooi kan verpakken die origineel uit de hoek kan komen maar dan wel direct weer in de kast in de etalage van mijn leven was het veel genieten voor derden en zelf was ik vaak niet om te genieten kon ik vreselijk…

Een hemel als een hangmat, met één enkele vingerknip baarde de ochtend een woordeloos bestaan de zuiderse tijdsbeschouwing is uit de wandelgangen weggewarreld, seizoensgeschiedenis uit de bomen geschud zwijgplicht formele roerloosheid toverspreuken van stille inkeer is alles wat rest en jij in je vermiljoenrode…

ik leg ze in mijn hand één voor één ook al rollen ze zo snel ze kunnen hun levensduur beperkt evenals de houdbaarheid hun kleuren fragiel de lucht klaart op zo ook mijn hart zie hoe de zon schijnt aan het einde van…