Alle inzendingen, jaar 2017, week 34

Traag nadert de nacht de wereld wordt stil een wolk streelt de hemelboog zacht kleurend als gouden einder de opkomende maan strooit zoete herinneringen aan het zelfgetimmerde bankje tussen zomerbloemen en mijn verlangen zucht naar het lied ‘pour toi mon amour’ dat je voor me speelde op je gitaar nog rakend als een gevoelige snaar…

In mijn herinnering blijft zij altijd een kind. Zij viel niet op. Zij was niet bij de slimste en niet bij de domste leerlingen. Niet bij de grootste en niet bij de kleinste. Zij blonk uit in lopen, maar dat deden we niet vaak. Ooit hield zij een spreekbeurt over de kikker. Zij stond kaarsrecht voor de klas, met haar handen geen raad wetend.…

(voor Kim Wall) Op je dertigste ging je met een onbetrouwbare malloot in zee, die als solist met velen ruzie maakte en zelfs zijn eigen vrouw ontliep door raketten en onderzeeërs te bouwen. Een typisch Dr. Jekyll en Mr. Hyde geval, die volgens zijn naasten altijd zo aardig en empatisch was, al had hij weinig vrienden, waar duidelijk een…

hij lacht naar de wereld trekt zijn eigen plan het jeugdig onbevangen is niet lang aan hem blijven hangen hij kent blikken gebaren en gezichten als een open boek gevatheid en sturen zijn voor hem een voortborduren op zijn idee iedereen gaat gemakkelijk en in vol vertrouwen mee toch komt de dubbele bodem steeds meer in…

Mijn nagelvijltje is geconfisqueerd, (Want in het straalvliegtuig naar verre oorden Ben ik in staat er één mee te vermoorden) Wat onderstaand signalement creëert: Wim Overweg, de terrorist pur sang: Tien nagels scherp en alle veel te lang.…

Alleen de beste vrede wensen maakt Kerstmis voor de rest wel heel kil Ook zij van een eerder troebele wil behoeven vooruitzicht als mensen Moge welzijn verder groeien op Aarde Die toename is duurzaam van waarde…

een leugentje om bestwil gaat HIER werkelijk niet op wij dierenvrienden adviseren Albert Heijn STOP varkensstallen boordevol stressvolle varkens voor u allen straks nergens klanten in filialen JAJA graag nieuwe eerlijke directieleden nadien voor deze intelligente zindelijke muzikale dieren BETER LEVEN hiep hiep hoera…

de hemel lijkt vandaag een glazen boog breekbaar als de schelpen op ‘t strand de branding stuwt de golven omhoog daarachter iets dat lijkt op ‘t moederland was het daar dat ik er een droom had? misschien heb ik me gewoon vergist is het de lucht die een kasteel bevat of heeft het water mijn heugenis gewist daar gaat een schip langs de kust…

Wil bij ons zijn Bij dag en bij nacht, Bij verdriet En bij feest, Wil het licht In onze ogen zijn, De lucht in onze longen, De adem van onze geest.…

Wie zaait zal oogsten werd hem ingepeperd Hij zaaide graan maar stiekem ook nog wiet De planten groeiden in een mum van tied Maar toen, betrapt! Dat was een flinke zeperd Ach arme boer, hij snift en snuift, het stakkertje En loopt ontgoocheld op zijn dooie akkertje…

De energie Die stroomt tussen Het ene mens En het andere Hoe bijzonder is het Dat we elkaar willen voeden En gevoed willen worden Gewoon omdat In hokjes willen we Dat begrip begrijpen En daar content mee zijn Liefde? Zo divers Kan het zijn Zo verschillend beleefd Zo uniek op zich Ik stop met de hokjes En weet en voel Dit…

Stilaan spreidt de nacht zijn deken uit bezaaid met sterrenzand. De zon zet ondertussen haar weg verder laat ons genieten van haar laatste warmteopwelling. De weinige stralen leggen zilveren draden over de Noordzee. Haar gloed heeft ons deugd gedaan ze moest nu eenmaal geen dwarsliggers verdrijven. Ze leefde zich uit over de zee en het…

ik heb dit nieuwe huis gezegend mijn naakte borsten vol vertrouwen aan de lege kamers laten zien nu durf ik naar binnen schroomloos bovendien de drempels zonder hink-stap-sprong te nemen buiten in de grote tuin verraadt een rijke bloei dat heden in verleden heeft gesnoeid ik gooi niets weg de opstap naar opnieuw verraadt…

de dagen dat we goden aanriepen met trommels en gezang als de stemmen van geesten dat we boven aan de berg luisterden naar het ruisen van de adem van een god we aan het dek de wind trotseerden om wat we wilden zeggen in een fles te versturen we dachten dat we naar boven liepen maar we naar beneden afdaalden de dag waarop…

Mooie boeken met verhalen en gedichten, worden uitgegeven met een kleurig lint. Wanneer je zo'n boek dichtslaat, zorgt een bescheiden lint ervoor, dat je snel de rode draad weer vindt. Door elk mensenleven loopt zo'n rode draad. Wanneer we die draad zijn kwijtgeraakt, vertelt ons leeslint dat ons verhaal, na goede en na hele slechte dagen,…

ik wist het licht voelde donker in slecht zicht hield me staande op de keien waar anderen glijden nog had ik perspectief geen wanhoop in ogen die niets meer geloven je zwaaide en het was geen afscheidsgroet dat deed me goed jij bepaalde richting in mijn leven zonder direct leiding geven met lieve compromissen maar naar het…

In Tallinn wemelt het van de toeristen Met camera ’s en malle selfiestick. Maar vrij snel evenwel bemerkte ik Dat sommigen de ins en outs niet wisten. Zo vroeg ons een Japanner die wij spraken: “Kunt u misschien een selfie van mij maken?“…

Wat zouden wij zonder onze koe moeten doen? Onze rood-bonte koe. Nou moe! Er bleef ons weinig vreugde over in het leven. Waar melk zo'n overheersende levensmotor is. Een vloeibare brandstof als een geschenk van boven aan de mensheid gegeven. Van baby tot het jonge kind; en vervolgens een heel volwassen leven. Zo'n rood-bonte Friese…

Geef uw zorgen maar over aan God Wan Hij wil u nabij zijn in dit leven En zal u alle steun en sterkte geven Hij blijft steeds bewogen met uw lot. Breng al uw problemen bij de Heer Hij weet alles van uw bestaan En blijft altijd met u begaan Zijn grote liefde keert steeds weer. God houdt van u en blijft u nabij Weet, Hij is een en al ontferming…

in het stramme van bomen schuilt een onverschrokken dichtheid van het bos, met adem die we alleen kennen van geoliede wolken, vanaf hun strooisellaag roepen zij mij rechtstandig aan, rijzen tot ver boven ooghoogte neem mij bij de hand dan vergroeien wij tot hout tot diepgaand blauw en vergeten we samen de weg balorig als in onze…

ik reikte mijn hand en zij, zij legde haar broosheid in de dragende palm en toonde aderen van bejaarde schoonheid de hoge zetel waarin zij zat met gewelven aan beide zijden op hoofdhoogte en kussens die haar droegen, doch nauwelijks steunden ( ze was statig van aard, zodat ze niet leunde) toonde wat nog aanraakbaar was haar lijf…

Mijn ma en ik, onze neuzen zijn altijd verschillend geweest. De hare klein en mooi recht. De mijne stevig en krachtig. Een iets minder geslaagde erfenis van mijn vader geeft ma aarzelend toe. Wees er fier op, zei ze. Het is een echte karakterneus. Ja, daar was ik vet mee. Precies dat onderdeel had ik liever van haar gehad.…

natuurlijk huil ik om het gemis nu maar meer nog vloeien mijn tranen uit dankbare herinnering…

Vervuld van hoop hol ik erachteraan, hoewel zijzelf me steevast blijft ontwijken, want telkens als ik haar de hand wil reiken, dan loopt ze vliegensvlug bij mij vandaan. Daar staat ze me dan vrolijk aan te kijken, heel eventjes laat ik haar wel begaan, dan ga ik er weer dapper tegenaan en 'k hoop dat zij deemoedig zal bezwijken. Maar…

ik vang gedumpte zinnen die als protest in bomen en struiken zijn blijven hangen lente en zomer hebben geschreven maar zijn voor het oogsten door recensies neerbuigend weersproken weg uit een groeiend behagen omdat anderen hun bloei en succes niet konden verdragen in een laatste dans gaan wij kleuren herfsten ik hoop dat mijn…

Ik zat er op, bij vader of een vrindje Wel wiebelig, maar dat was geen bezwaar Zo’n stang, is nu ontdekt, vergroot gevaar En gaat vast weg, dat geeft een droevig tintje Ik voelde mij toen veilig op die stang Zo dicht bij iemand was je nimmer bang…

Het is zo'n dag dat ik opnieuw zag... dat wat leek op een slang in mijn donkere kamer en ik in 't nauw het gewoon, ja gewoon een stuk touw bleek toen het licht binnenviel…

Geef mij een rede om nog te praten, geef mij een rede om te begrijpen, geef mij een rede om nog te bestaan... In deze harde wereld van zinloos geweld, misbruik, manipulatie en verderf. Vertel mij jouw gedachten, zuiver mijn denken, we praten al zo lang, misschien in stilte zullen zorgen verdwijnen misschien in stilte zal vrede heersen…

Ver afgedreven van wat ooit is geweest, kijk ik om, naar de dagen van weleer. Uren kwamen, jaren gingen net als jij, en ik, wat deed ik verder met m'n leven? Wat zou jíj zeggen als je die vraag leest, las je het, als je 't wou, nóg een keer? Uren kwamen, jaren gingen aan me voorbij, nu ben ik veel te ver van je af gedreven. Hoe dan ook…

hoe dan ook.. staat ze me bij. Soms wanneer ik eindelijk slaap en zij over mijn dromen waakt, wanneer ik rücksichtslos de bodem raak van grauwe wanhoop en dure flessen kraak en eens te meer mijn dorst moet lessen.. kom binnen zegt ze, de schurftige honden zijn het hoekje om eet nu van mijn liefde uit zilveren schalen. Haar hals is warm…