Alle inzendingen, jaar 2017, week 34

jouw beeld is als een film die uit diepe dankbaarheid mij de ogen tranen doet die als een kus van jou op mijn lippen rusten…

Veel willen weten van weinig. Dat heeft me altijd afgestoten. Het gevoel van af te dalen. In een bodemloze put. Mijn hel. Weinig willen weten van veel. Dat heeft me altijd aangetrokken. Het gevoel van op te stijgen. Om voorbij de horizon te kunnen zien. Mijn hemel. Waar alles met alles is verbonden. Waar moederliefde op ons wacht. Dat…

hoe dun is de wind als hij al kou lispelend uit de schaduwkant van het straatje komt de tochtige hoek kijkt al lang niet meer op van vreemde passanten met mutsen en wanten naamlozen schuifelen schijnbaar doelloos voorbij en toch houden zij angstvallig de overkant vrij waar warme zon de terrasjes laat stralen glimlach en ogen de…

Ik ga nog als een vorst over de stang Maar op de fiets ben ik in het verleden Nog weleens van het zadel af gegleden Een tegenvaller voor de scheppingsdrang 'n Echte man kan daar natuurlijk tegen Toch is mijn stem wel een octaaf gestegen. (Een heer die langsreed zei me desgevraagd: 'Ik voel me door dit nieuws op stang gejaagd.')…

waar ik tegen muren leunde bescherming zocht achter deuren die zich sloten tegen kwaad dat huis waar ik geschreeuwd heb in de wanhoop van wat leegte zeggen wil en waar geborgenheid tussen alle witte wanden zacht vervloeide tot een massa warme handen rond mijn lijf dat huis verlaat ik, ik laat het voor een ander ik wens de stille zegens…

Wat waar is kan niet vastgelegd worden Het is als een vlinder komt even dichtbij vervliegt ... Je ziet het gaan zo mooi en alweer ver weg Enkel niets is voor altijd.…

in de kamer werd niets gezegd het was daar koud hij hoorde alleen het tikken van de klok een zware steen lag op zijn maag hoeveel regels kent de liefde als hij de straat uit rent doet het licht pijn aan zijn ogen de witte lucht is zo licht hij kan er niet tegenin kijken hij zou de anderen niet meer…

IJsland, Jan Mayen, Spitsbergen. Eilanden waar de natuur regeert. Waar mensen groots en klein zijn. Mijn scheepje ligt daar afgemeerd. Als kind al ben ik vertrokken, naar die hoge landen aan de zee. Zwervend in mijn warme bed. Mijn Bosatlas, daar sliep ik mee. Ik hou van oude, stoere schepen. Van ijs, van storm en van zonneschijn. Het…

ons voorbijgaan vordert gaandeweg pratend, sapstromend wandelend over jeugdig gras verderop staan bomen haaks op gedegen aardlijnen elke week is het een kwartier eerder donker voorlopig is eeuwigheid gevangen in onsterfbaar steen in de late schemer van deze kortstondige dag…

een weg terug ik wil van de snel weg af ik wil uit de rit geen draaiende assen om me heen op uitgeteerde grond gras vergeten vlakte water kan niet weg aqua plant de plassen spetters uit de sporen spatten heel hoog op ruiten van de naastrijder wissen geeft geen zicht ik wil van de snelweg af lopen in het vrolijk veld een uitgesleten…

Gods aanwezigheid willen bemerken of al biddend en peinzend mogen voelen? Geloof is voortgaan door moeraspoelen, na vallen 't vertrouwen op de Heer sterken: Diens leiding worde in wijd leven aanvaard, Zijn wens bij dagelijks denken bewaard.…

Afstand zonder belang. Dichtbij is eindeloos. Vrede wordt geweerd. Oorlog en kwelling met verdriet verteerd. Belangeloos streven, voor andermans leven. Dwingend duwen, gelaten ontvangen. Het afscheid van toen is de aanvaarding van nu.…

ik zie ze gaan als strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid…

Gekleed in roze broek met wat bretels zit ik voor ’t eerst te paard in volle draf Er komt een briesend busje op mij af… De afgelopen nacht was meer dan hels ’t Komt door de wrede vraag die mij verscheurt: Is óns land nú… of mórgen aan de beurt?…