Alle inzendingen, jaar 2017, week 35

Jouw ogen hadden stil en in weemoed gesproken of ik iets aan jou verschuldigd was. zag jij een bloem in mij die pas ontloken en alsnog onder het groen verborgen lag. het werd hunkeren in hemels –zoet -verlangen naar een lieve glimlach op je mond als een lentefee ging ik mij in roze en wit omhangen zodat je in mijn verschijning een behagen vond…

heel soms heb ik die drang te vluchten zover ik kan ver weg van hels kabaal naar een plaatsje ideaal ik zoek en blijf maar zoeken bestaan die plaatsjes wel… het klooster zou mij kunnen helpen of begin ik eerst wel met mijzelf… de muizenissen in mijn hoofd verjaag ik één voor één ik zet alle vensters open en veeg ze er massaal doorheen…

Dat wat is openbaart zich Geschapen Of geëvolueerd leven ontstaan Vanuit een kiem Een cel Een bacterie Een organisme Dat wat is de mens Die in de chaos orde schept En In de orde chaos veroorzaakt immer zoekend naar adem In de storm Dat wat is Openbaart zich In alles Vloeit Groeit Sterft Laat los Dat wat is Is in samenhang…

zo veel wat we niet zagen in het lege landschap zo veel wat we niet hoorden met zeeschelpen in onze oren langs de kant lag het onaangeroerde verlangen…

Hier, vandaag in Lilla Hyttnäs, ontmoet ik de kleinzoon van Kersti, de dochter van Carl en Karin Larsson. We kijken door een venster naar de ruimte. Dezelfde bloemen bloeien in de tuin. Hetzelfde uitzicht over het meer. Het huis straalt weer in de zon. We kijken door een venster naar de oude tijd. Tijd die hier aarzelend heeft stilgestaan…

Het monster dat zich in mij heeft genesteld mijn liefde voor jou langzaam ontmantelt kan en wil ik niet in de ogen kijken Ik was even in de ijskast gezet Spijt is zinloos echt warm wordt het niet meer Ik zal het monster niet bevechten…

kom wandel met mij mee de lege bossen in en vind jezelf terug fluister met bomen zie hoe zij hun plaats verdedigen naar lichter dromen proef de zomergeur die warm doorstoofd hangt in donker loof weet je een met leven zonder tijd alleen seizoenen tellen tot het oogsten is bereikt dan geeft de kou respijt na rust en reparatie…

Met drie man moeten ze hem ondersteunen, Als men hem loslaat zijgt hij naar de grond. Wie zo zijn vrijgezellenfeest afrondt Zal vaker op een ander moeten leunen. Verstoken van een innerlijke rem Loopt die zich in het leven vaker klem.…

Wat sta je daar versuft en dwaas te gapen? vanwaar die rare trek op je gezicht? Wat heb je nu alweer voor doms verricht? Je oogt in elk geval niet uitgeslapen. Ik wil dat je meteen deemoedig zwicht, probeert om al je moed bijeen te rapen, al ligt je hersenpan op apegapen - hoewel, ze was ook nooit een zwaargewicht. Allée, probeer je nu eens…

het verhaal gaat dat we de kamer in betreedbare vlakken hebben verdeeld om iedereen welkom te heten geboortedagen af te strepen met Sport in Beeld en bord op schoot er zijn nog blinde vlekken (min of meer) de onzichtbare poten van de kast wijzen naar beneden, naar binnen als een luchtledige vulkaan, de muur vreest nog steeds de spijker…

Ik ben.... een rare heb menig schip en schuit bevaren als bootsman soms als stuurman aan bak - en stuurboord nooit... als kapitein Daar zijn...... er al zoveel van die willen sturen -als beste- vanaf de wal Ze zijn.... groot in getal maar 'het scheepsvolk' is 't moeilijkst te sturen Daarom... zal hun reizen nooit lang…

het stille gemis als ze er niet is spreekt woordeloos mijn lief ben jij want mijn leven…

vanmorgen stond ze op ze had een goed gevoel, want wetend dat geliefd zijn niet vanzelf gaat sprong ze over pijn gewoon niet er aan denken schenkt de beste troost vandaag al had ze graag veel meer dan wazige verbeelding rond een oud portret gehad traag vergaat de tijd dat onoverkomelijke respijt tot ooit, waar nooit niets meer…

Met je blauwe kopje Lig je hartverscheurend Te krijsen in je Wiegje van glas - Ik zeg, terwijl ik Mijn hand door Het luikje steek En probeer jou voor Het eerst in mijn Leven aan te raken, Hier is je papa, Jongen, je eigen pa, Het helpt niet, Je blijft krijsen, Je ontroert me, En toch is 't Een ontroering als Een soort…

De weg naar morgen Ik doolde over het rode grint, langs heide en mispels, keek omlaag, telde de distels in een droom zonder ontwaken doch wat moe in hart en geest Het leven was een feest omdat jij dat wilde Jouw stem verstilde in de spiegel, je zag slechts de strakke blik die je niet kende hunkerend naar de zonnewende twijfel je niet…

afscheid kent vele vormen en kleuren van zwart naar tranen van indigo naar violet soms neemt iemand afscheid omdat het niet anders kan als hoop plaats maakt voor wanhoop of iemand verdwijnt zonder vaarwel soms nam iemand lang geleden het besluit terwijl niemand zag niemand wilde dat hij al vertrokken was…

het zijn de tandjes die voorzichtig proeven in de groeven van het oud vinyl hun impulsen geven aan het mengpaneel dat tonen switcht waarmee de versterker blitst met doorleefde muziek waar het nostalgisch verdriet in krassen en haperingen als liefde en pijn nog voelbaar zijn ben zuinig geweest op hun hoezen boordevol herinnering…

“Sinds Frankrijk mij als president verkoos, Gebruik ik lipstick, rouge, crème fondatie, Mascara, primer, wenkbrauwepilatie, En ben ik kwistig met de poederdoos. En na dit dagelijkse procedé, Schrijd ik als diva door het Élysée.”…

Op het kraaiennest blikken richting horizon kauwend naar voedsel…

och, wat een helse pijn ik dronk wat glazen rode wijn wist niet dat dit schade zou verrichten in mijn botten en gewrichten mijn knieën en mijn voeten zijn gezwollen en moeten boeten want door kristallen groot en klein gaan gewrichten zwellen, wat een pijn mijn dikke teen blinkt als een spiegel hij begroet mij met een giechel, sprak tot…

De bron waaruit de dromen zijn ontsprongen, waar elke fantasie haar voeding vindt, waar grenzeloze hartstocht wordt bezongen en waar de mythe aan haar tocht begint. Een reis doorheen een wereld vol verhalen, op zoek naar dramatiek en avontuur, waar passies en emoties nooit verschralen maar zich verblijden in ’t poëtisch vuur. Een taal die…

Luchtig als wolken zweven gedachten Wit als wol langs Pruisisch blauw Of lichtend bij maanlicht in duistere nachten Wisselend van vorm bij warmte of kou Vluchtig als wolken zweven gedachten Door wisselend tij in het leven Als zonneschijn bij dagen of duister in nachten Door welk gevoel ook gegeven. Gedachten zweven door heel het leven Het…

De koe die hier in Tallinn zit te wachten Op aandacht die zij – nogal wiedes – krijgt, Is fraai gebronsd, heeft goede zin, maar zwijgt, Al heb ik een idee van haar gedachten: “In Frankrijk hebben ze ‘la vache qui rit’, De Esten hebben mij, het liefst bien cuit.”…

Je liefde bekennen als vroeger. Je namen in de schors van een boom kerven. Jaarringen overleven verlovingsringen makkelijker dan bruggen, die oevers moeten verzoenen. De liefde… Ze komt in vele vormen en wordt op rare manieren bejubeld en verzegeld. Maar wat is er nu mis met een gedicht? Dat rijmt ook op dicht, maar is veel minder gesloten…

het mannetje met kuiltjes in zijn wangen kijkt met ingetogen glimlach de kat uit de boom grote broer slaat zijn arm om hem heen loerde de angst toen al diep in het verborgene van zijn ziel wachtte hij geduldig in de schaduw om later toe te slaan wanneer begon het het afscheid?…

Kunnen mensen dat? Kunnen we onszelf bevrijden, uit de greep van ons begrip? Durven mensen dat? Durven we wel verder zwerven, dan woorden en symbolen kunnen? Moeten mensen dat? Moeten we elkaar wel volgen, zoals volgers in een kudde? Willen mensen dat? Willen we wel logisch begrijpen, dat één plus één méér is, dan één maal twee?…

'Het leven is onzekerheid', zei Frederik van Eeden heel wijs en ik kan dat als dikke pad alleen maar onderstrepen. Soms is het leven het piepen van schoolkrijt, een permafrosthap uit het heden, een tik op de onzekere vingers door ome Thijs, die het flink achter de ellebogen had, huilen om je blauwtje lopen in Geleen of na een nacht doorhalen…

De kans om een jong mens te laten zakken Hier in dit land van vijf honderdste punt Waar je elkaar geen millimeter gunt Als mierenneuker dien je die te pakken Geloof in recht om je aan vast te klampen Kun je niet vroeg genoeg de grond instampen.…

steeds ontbreken wat belangrijke stukjes heb mijn puzzel nog niet gelegd vandaag het is maar de vraag of dat lukt meestal heb ik niet het geluk die te vinden in vorm en kleur kan ik ze wel beschrijven maar het ultieme moment van passen zal ook nu uitblijven weet dat eens de dag zal komen die het plaatje completeert ik ben het laatste…

Het stierenvechten is een gruweldaad Een “sport” in dieronvriendelijke landen Slechts mondjesmaat legt men het daar aan banden Goddank dat zulks in Holland niet bestaat Een stier hoort heel natuurlijk in de wei – Maar dat is er bij ons haast nooit meer bij!…