Alle inzendingen, jaar 2018, week 11

Tranen van verdriet, dat ik jou niet meer zie. Vaak kwamen wij op het strand en omarmde wij elkaar. Het was puur liefde, die wij hadden. Tranen van vreugde heb ik, omdat ik je graag mocht. Op het strand stond je daar ineens, dat weet ik nog. Nu moet ik zonder jou, want je bent ineens uit mijn leven. Het doet mij pijn en veel verdriet…

omdat ik aan je denk omdat ik weet heb van… schrijf ik alvast vogels die de lente willen vieren in eitjes ontstaat een nieuw begin van leven vragende geluiden worden hoopvol bedeeld grauwe kuikenveertjes kleuren langzaam bont zonnekracht geeft warmte en moed de zure appel wordt weer blozend zoet…

ik was de lichtdeeltjes kwijt kon hun weerkaatsing niet ontvangen want zij bleven ergens hangen geen kleur zond mij uitbundigheid in onderscheid en ook vorm en grootte sloot ik in kennismaken uit ik kon nog wel de intensheid van straling beleven zoals warmte in koestering door zon was blij dat dit nog kon toch was mijn wereld…

een GFT-blaadje geeft tips over duurzaamheid ik veeg er de kliekjes in achter de moestuin klinkt de composthoop in hetzelfde tempo als mijn vertraagde ouders die elke keer dat ik hen zie iets zijn gekrompen zodra ze slapen kras ik hun uiteinden in het ledikant groente- fruit- tuin- afval dat we over de asperges scheppen compost van jaren…

Ze heten ‘Leefbaar’, ‘Anders’ of ‘Vooruit’, Ze hebben ‘Hart’, zijn ‘Trots’ of willen ‘Samen’, Maar meestal zit men onzin uit te kramen, Dus weet ik niet wat ik vandaag besluit. Al dat gestem, ik ben het wel van plan, Maar andermaal krijg ik er uitslag van.…

Dagelijks meer eerzuchtig En minder in staat tot iets groots, Telkens wanhopender roepend Om kracht of de kalmte des doods, Dagelijks vuriger wensend Naar schoonheid, gezondheid en vreugd, Dagelijks ouder en bleker, En verder van blijdschap en jeugd - Ik zit in de bloeiende velden, Die schittren van zonneschijn, En alles is jeugdig…

ik lig te piekeren Omdat jij er niet bent In stil verdriet Omdat ik niet wil inzien Wat ik eigenlijk mis Jou dus Maar door een ziekte Die nog niet te genezen is Ben jij er niet meer In stil verdriet Neem ik afscheid van je Maar niet voor altijd Want ik weet zeker dat we elkaar weer zien Alleen dan niet op deze aarde Maar op een…

Kan iemand als een land zijn, bijvoorbeeld als Albanië? De schitterendste landschappen in zich hebben ruig en betoverend wegen hebben die hersteld moeten, een taal spreken, voor buitenstaanders lastig gezichten dragen van onderzoek en humor nog oer zijn en vooral behulpzaam? Geleden hebben in het verleden, herrezen zijn? Ben jij dat alles…

het witharig mannetje smult van het bakje vis maar oh wat een enorm gemis likt uitgebreidt zijn vingers schoon/verspreiding van ziektekiemen FOEI DOEI blijkbaar immer te weinig gespreksstof dus schelden op Moslimse mensen wat een zinloze partij stem voor de dierenactivisten ga voor einde dierenmartelarij…

Politici beleven drukke dagen: ze trekken vlot hun stoute schoenen aan om heel gemotiveerd op pad te gaan en moedig op de burgerstem te jagen. O hemel toch, die irritante vragen van journalisten die hen gadeslaan en hen het liefste op hun bek zien gaan, of lastigaards die eeuwig komen zagen. Het is toch hevig zuchten en veel zweten, opdat…

De wind, voortdurend onderweg Komt even neergestreken En spreidt een sluier van woestijnzand Uit de atmosfeer Meegevoerd van tussen rotsen Half geërodeerd Wolkenzamelaar van fijnstof Onder ozondeken De tuin, door bij en wesp genaakt Blijft nimmer meer dezelfde Niets bestaat dat niet eerst Door iets anders is geraakt…

Wij kennen vriendschap innige vriendschap met een Syrisch gezin Zij waren ons vreemd en onbekend het was wennen bij hen aan tafel De spijzen, broden, sauzen de stap bestek te laten voor wat het is Er blijkt niets mis met deze nieuwe vrienden elk verhaal begint met een gastvrij onthaal.…

Zilveren zeemeeuwen vlogen vluchtig door de naakte nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam uit in stilte alsof je even dichtbij me was in de luwte van mijn liefdeshart en je vloekte niet in het donker ademde jij gooide jij mijn gebroken hart opgenomen in het grote geheel in gedachten weer terug in zee.…

“D66 krijgt het voor elkaar.” “PvdA. Geef om de stad. Geef om elkaar.” En - driemaal raden: “SP. Voor elkaar.” Zo krijgen, geven, doen campagnemakers Het steeds weer om en voor en met elkaar.…

ik heb het al gehoord mevrouw u komt uit Emmeloord mevrouw en is het u dan niet bekend dat het daar nooit went mevrouw de huizen zijn daar klein mevrouw wat zegt u? oh, wat geeft dat nou? dat is nu juist het probleem mevrouw en 's winters zit je er in de kou en wat ik zo-even ook vernam je komt daar nergens met de tram het is echt heel…

De wind uit Siberië strijkt over narcissen en de crocus blijft angstvallig gesloten, hij kan zich nú nog niet gaan ontbloten. Ook met rode vingers wil ik dit alles niet missen. De zon klatert al vroeg hoger dan berijpte bomen. Een merel zingt en meeuwen betrippelen de ijslaag op de vijver, in de schaduw van een doornhaag. Ook bij tintelingen…

Echt alles wat er fout kon ging er fout, Daar bij het nieuwe vliegveld van de buren, Waardoor de bouw ontzettend lang ging duren, Als het geopend wordt is het al oud. Één zekerheidje zijn ze daar nu kwijt: Niemand spreekt meer van deutsche gründlichkeit.…

's Avonds op kantoor Het raam staat hoog Langsdenderende treinen waaien koelere lucht binnen Mijn collega denkt Ik ruim de mappen op De tijd zou hier stil staan als er geen licht door de kamer reed Ik trek het raam dicht en het rolgordijn Hij doet het licht uit We gaan Zonder iets te zeggen sluit hij af Tot morgen weer…

En ik kijk naar mijzelf. Voel mijn benen zich verdunnen en draaien onmiddellijk volgen mijn armen het groeien van hoefjes ik stap uit mijn jurk en mijn hemd inmiddels te groot en voel mijn vacht in de wind mijn oren richten zich zetten uit en ik luister naar het kletteren van borden ver in de keuken het waaien van gras ik hoef inmiddels niets…

zij streden maar meden elkaar in persoonlijk contact alleen de spiegel zag wie zij in alle stilte voor zich had weg waren de zekerheden van projecties in beeld geen fixaties door afgunst of jaloezie op de meet wel holle ogen in trainingsachterstand twijfels als vogels in de hand een ziek hoopje mens passeerde met een duizendste…

Al ben ik niet met hokjesgeest geboren, toch zie je mij braaf naar het stemhok gaan, als nette burgeres en ook voldaan: mijn stem, al zweeft die, raakt dus niet verloren. Wel treurig dat, als je dit keurig doet, je stem daar in een grijze kliko moet :-(…

De lente - ik sta midden in haar - o daar komt ze daar daar daar vliegt ze op mij aan, ze zoent me, ze zoent me, ze zoent me en ze noemt me haar zoete ademen, woord voor woord; o en daar vliegt ze voort de honnege fladderende lente, daar naar de verte, daar naar de horizonnerige tenten, de zilveren, zilvervoetige, zilverhandige lente…

liefde selecteert niet op kleur nog geslacht sluit niets en niemand uit ze geeft zich gewoon liefde is als de rivier die het niet schelen kan wie wanneer haar water drinkt als zij maar stromen kan liefde is als bloemen ook die van nature geuren willen voor iedereen die het ruiken wil als zij maar bloeien kunnen liefde is nieuwsgierigheid…

het kampioenschap terraszitten buiten met oude klare bij de strandstoelen van mijn eigen zandberg rolt een raceauto een kuil in het zand voor de meisjes in de klas graaf ik mijn graf onder de waranda schommelend aan de laagste tak door de tuindeur de zwarte schapen van de elite voetbalsport rennen langs de lijn…

Mannen in een vrouwenberoep; brigadegeneraals in de keuken. Die met hun handen aan het bed in het ziekenhuis de verpleging mogen opleuken. Huismannen in de morgen die modern part-time hun gezin verzorgen. Die trots hun kinderen afhalen van de creche. Voor de klok van s'avonds half zes. Eigenzinnig moderne mannen die trots roeren in de vroeger zo…

Jouw wezen, mooi mens, meandert voort in mij en doorstroomt mijn hart. Daarmee zie ik van jou de zorgvuldige handen, bedachtzame gebaren, de flits van een vraag in ontvangende ogen, elk onstuimig moment, waaier van zwarte wimpers op onschuld als je slaapt. En jouw stem hoor ik nog aftastend constateren, mij op iets attenderen dat…

Op die avond besloot de sneeuw vaster te worden, niet meer nat en later reden er geen bussen meer maar in de sneeuw op hoge hakken was naar jouw huis wandelen geen keuze, een taxi nog wel Bij jou thuis dronken we thee keken naar het sneeuwen buiten het carillon verspreidde geen licht In de ochtend keken we naar het wit er lag nog sneeuw,…

Worstelend door woeste branding kies ik ruimte naar wijde zee trotserend golven en deining soms wind tegen, dan weer mee. Niet steeds vaart mijn schip zonder schade maar krijgt in tegenwind dikwijls averij meert op tijd aan, aan veilige kade mijn navigator is steeds aan mijn zij. Hoe verder ik de horizon nader bereik ik rustig water, kom…

Ik wil een grote bos krullen en een wipneus grote, bruine ogen en een ondeugend lachje Ik wil een grote bos krullen die zwiepen als ze naar me omdraaien wanneer ze naar mijn hand rijkt Ik wil een lach met sterren en billen als de maan rode lippenstift alsof de zonsondergang me zoent Ik wil gegiechel in een rookwolk ik wil muziek improviseren…

ik zag mezelf graag als hinde met glanzende donkere ogen al was het maar voor even was ik alleen maar bang…