Alle inzendingen, met trefwoord ballade

een lijn een welving een geur een kleur een klank een stem een blik een woord een lach een lied een passie een leven een tijd een einde een verdriet een herinnering het begon met een lijn en het werd een verhaal een ballade een gedicht een refrein van het zijn…

Villon, Rimbaud, Verlaine, Du Plessys, Verstooten, rein van roem, alleen behorend In 't heilloos gilde der Poètes Maudits, Sinds uitgeroeid, verstrooid, welhaast verloren - Vergeef dat een, door rampspoed achterhaald, Om hulp roept, radeloos uw naam doet horen, Terwijl zijn leven zinkt, zijn zingen faalt, Tot troost uw groter lijden heeft bezworen…

Men neme: duizend druppeltjes verstand Zo'n anderhalve lepel denkvermogen Vernuft, en strooie dat met gulle hand Wat intellect, niet zuinig afgewogen En om de efficiëntie te verhogen Ook ratio, alsmede veel benul Een scheut begrip, bij voorkeur één ampul (Dat is alvast een aarzelend begin Om tegenwicht te bieden aan hun kul) En spuite daar…

Niet de wind, maar een boze mond doofde de kaars. De koningszoon verdronk. Wie op hem wachtte werd gek van verdriet en sprong in zee. Beiden werden een lied. Is het water te diep, koopt men een plaats op een boot. De afstand is niet zeer groot. De levens aan boord, zij wegen zo zwaar en de boot is licht. Ook brandt er geen kaars. Aan…

Waar is hij nu? Ik twijfel in hoever ‘k Me ‘t heb verbeeld. Ben ‘k gek? Ben ‘k een fantast? Maar ‘k draag nog steeds die zwarte jas als ’n klerk! Die me beknelt: ik voel me erdoor betast Voorzichtig voel ‘k de grond, waar her en der ‘k Nog glas en veren vind; ‘k ben niet verrast Dat dit gebeurt: de molen van Tietjerk Staat in de rouwstand: dit…

'k Sluip naar de keuken en zet koffie: sterk Hier achter heb ik van die Raaf geen last Mijn hartslag daalt terwijl ik staar naar 't zwerk Maar dan een shock! Ik sta genageld -vast- Achter die boom, verscholen in het perk Een vogel-mens vliegt op naar hier en krast! Het spiegelglas breekt, langs me strijkt z'n vlerk Zijn zwarte pen schrijft…

Het praten wilde geen praten meer, wilde beter onverstaanbaar kunnen lijden de landstaal had geen liefdevolle ogen meer, moest martelend blikken kunnen zwijgen romantisch gevarieerd te keur wilde de allergrootste liefde, de allerkleinste letters kleven, evenals de verscheidenheid.. van roemloze rivieren die in tranen uitmonden, voelde de…

Buurman’s hoofd boven de heg danst tijdens lopen op en neer rijst op uit de heg en zakt weg stuitert frequent keer op keer voor m’n venster heen en weer Dat beeld beheerst m’n leven geobsedeerd wacht ik bekaf tot het weer…

Zijn naam is Steven Watertij Hij is schrijver van beroep Hij schrijft voor zichzelf maar vooral schrijft hij bij een grote consultancygroep Daar bezigt hij wekelijks technische taal maar op woensdag is hij vrij Dan stort hij zich weer op het eigen verhaal van Steven Watertij Eén stukje per dag schrijft hij met een lach en soms wat verdund…

Voor de deuren van de stamkroeg met sigaret in mijn hand ik zwaai – guuudenaaaacht!!! naar mijn dronken maten hei, dichteres!- voordat je ons gaat verlaten -kom, zeg ‘es nog één leuk vers! dan ga ik: The king sits in Dunfermline toun, Drinkin' the bluid red wine '0 whaur will I get a skeely skipper, To sail this ship o' mine?' En de…

Eenzaamheid minachtend, Het roemrucht gefluister bedwongen De grootheid verzachtend de ballade bedachtzaam gezongen.. Tekenen tot algehele waanzin, tot het minimum beperkt... De boventoon komt van binnenin.. Door zijn illusie gesterkt...…

Ik kijk je aan de lichtjes in jouw ogen dansen een lentelied Lippen nevelen pareltjes ontluikend verlangen Sprankelend treft jouw lach mijn vurige zinnen samen bewogen tot een prachtige ballade…

Ik vertel je de ballade van m’n leven.. vol zelfbeklag en weemoed.. als je luistert, kun je horen dat ik heimwee heb naar iets wat nooit zal komen ik heb gelachen en gehuild gedanst en stilgestaan ik leef m’n leven zoals alleen ik dat kan.. m’n verdriet heb ik weggestopt onder het motto 'voorbij is voorbij' en m’n vreugde… m’n vreugde…

Hoe erg verlang ik terug naar de zon. Die teder scheen over jou gezicht. Enkel een vage herinnering uit een diepe bron. In deze lange dagen van kort licht. De laatste zomer die ik doorbracht met jou. In het bos, op de heide, aan het strand zo vol. Ze gingen voorbij, en wij beloofden elkaar trouw. Terwijl de zon afdaalde, langs de hemel.…

Ach, wat een mens zoal vergeefs betracht Zo heb ik van m'n leven geen ballade Ooit tot een acceptabel eind gebracht Sloeg ik zo'n eerste kladballade gade Viel half de tekst algauw in ongenade Want wat aan zo'n balladepoging schort Laat zich voor wie het raamwerk ziet al raden Daar alles nogal gauw gekunsteld wordt Het rijmersambacht neem…