Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.427):

Eenzame tranen

In het eenzaam stille duister
slaat een trieste donkere klok
wijl ik zachtjes om haar fluister
dwarrelt ook een enkele vlok

Over het koele donkere stille
ligt een bleek en stervend licht
Geheel versleten is al het prille
zelfs ‘n traan op haar gezicht

Langs de stilte van de oever
klinkt het fluister door het riet
en het stille wordt nog droever
als het landt in mijn verdriet

In het eenzaam kille duister
kan ik haar nog bij mij wanen
maar de woorden die ik fluister
zijn vochtig van m’n tranen