Op haar bed denkt ze aan prille liefde, zo vaak -- lees je daarover.…

In het ochtendlicht, daar prijkt een zee van pracht: Hun bloemblaadjes als strelingen zo zacht. De zoete geur van bloesems, zwevend in de lucht, En melodieën van fluitende vogels in vogelvlucht. Onder de ochtendzon wandelen we door de tulpenvelden, Waar toeristen uit alle hoeken van de wereld zich haasten. Tulpen strekken zich uit zover het…

De westenwind blies zacht; de zwoele zomer bukte Met zijn gebloosd gelaat de blijde wereld toe; Het woud was lang verlost van 's grijze winters roe; Toen ik met Rozemond de tere kruidjes drukte: Niet met de voet alleen, aan wie dit slechts gelukte, 't Gebloemt spreidde ons een bed. Och, mijn gedachten, hoe! Och, hoe was in die nacht mijn brandig…

Ik heb geen houvast, nooit kijkt hij in gezelschap -- mij liefdevol aan.…

als door herinnering gedreven opende ik haar deur zocht, al was het maar heel even naar haar vertrouwde geur als door herinnering getrokken liep ik naar het ledikant schoenen uit en op mijn sokken kroop ik zachtjes naar haar kant als door herinnering gekust heb ik mijzelf laten gaan en zocht ik naar een plek van rust maar vond kringen…

Diep in de nacht schrijf ik je als een eerste verkenning in het duister van de tederheid handen die naar een rivier zoeken waar ogen langs oevers dwalen romantische overwegingen in dit leefgebied vol tranen overstromingen, mensen in nood terwijl jouw hart roept om vreugde liefhebben tot diep in het nachtboek tot aan natte ochtenddauw in…

steel de liefde uit je ogen ontvoer de lach van je gelaat haal de woorden uit je lippen wis het gevoel dat jij achterlaat ben nog opgesloten in verwarring fluister jouw naam in mijn hoofd denk aan al die zoete dingen die jij mij al zo vaak had beloofd teruggaan naar recent verleden naakt en zonder schroom zag ik mijn prins verschijnen…

Kalm verdeinen de motieven Van de statig stille dans. Gracieus gaan de gelieven Door de klare avondglans. Na 't adieu zweeft ieders ijver Naar een nieuw ontmoeten heen. Even, tussen maan en vijver, Staan hun schaduwen alleen. Even... en hun open zwijgen, Aan hun glimlach nauw verwant, Vloeit tezamen; vluchtig hijgen warme lippen langs…

Kon ik eens recht* bedwingen Mijn vliegend wild gezicht*, Maar ik misbruik deez’ dingen, Daarom is ’t hart zo licht*: ‘t Lust altijd naar wat vars*, Verandering is goed, ‘t Nieuw maakt mij ‘t oude wars*, ’t Veranderen is zo zoet voor een die ’t doet, dat werd ik vroed* door wankelbaar gemoed. * recht = goed * mijn vliegend wild gezicht…

in bed deed ik mijn best niet aan je te denken vermenigvuldigde ik getallen van vijf cijfers met elkaar tot ik er opgewonden van werd ook poolzeeën, het mesozoïcum, de watersnood van 1953, het centraal station van amsterdam om vier uur 's morgens, de dagzaal van vrouwen-2 te duin-en-bosch, harry mulisch geheel ontkleed met alleen zijn sokken…

jij in al mijn vele gedachten van liefdes bij tot moeder spin het spel van al je oerkrachten geeft mijn leven liefdeszin geen dromen noch felle regen houden mijn verliefdheid tegen snak naar jouw welwillendheid als jij je mooie benen spreidt geen leven wil ik geven aan de goddelijke zegen die ons heeft verbonden in het samenspel der zonden…

liefde vindt een weg als water in snelle beken verlangen valt doorlopend op het dak met iedere tik, takken, bladeren alles druipt van dikke druppen regen roept ritmisch, neem me mee, naar waar we onderkennen wat boven water niet kan bestaan geven we ons over, spoelen aan we golven, we komen, we gaan we stromen, samen, als één zijn we…

Een lach, een traan, de dag voorbij gegaan, een huid, geen wil, dat maakte het verschil. De pijn die je verliest, is dat waar jij voor kiest, een keuze zonder haat, of is het al te laat? Het vervolg, heel rationeel, soms is het mij te veel, ik kan niet, ik wil wel, maar soms toch wat te snel. Het verlangen in mijn…

De mensen zijn in twijfel gevangen 't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt, nu kom ik ze vertroosten met gezangen van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt. Ik kan bemoediging zijn voor de bangen, de klare stem die altijd rustig spreekt, omdat mijn hart dat geen angstvallig hangen aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt.…

jij hebt in je ogen en lach iets in mij laten ontwaken dat ik daarna in grote verwondering als kleinood bij mij mocht dragen zonder dat ik precies wist wat het licht was dat in jouw ogen een spannende boodschap flitste met warmte in de meest zachte en subtiele kleuren in een lach die wij samen deelden zo voelden en ontdekten…

Al enige tijd, oh zo depressief, Goesting in niets meer en helemaal eenzaam. Ik had nood aan tederheid, gezelschap, Iemand die uit de hemel viel als de engel des liefde. Je was ergens maar waar toch ?! Mijn zoektocht naar ware liefde was begonnen, en ook al was ik droevig, en enkele slapeloze kreeg ik plots een zware aantrekkingskracht…

ik ken en herkende ze ook in de meest subtiele bewegingen het vrouwelijke profiel in eerst verschijnen ook in de gelijnde silhouetten kleurden zij op de punten die kruisten en de omgeving in adembenemende extase brachten het onzichtbare spel voor het mediale publiek begrijp baar en invoelbaar zonder scenario en regisseur…

Er ligt een naakte man naast me in het mangrovebos hij ruikt naar zoete waterlelies zijn lijf is fris, zijn ogen stralen de spieren van zijn benen gespannen zijn rugzak zit vol met bloemenzaden ik heb hem liefgehad toen ik haveloos was in een vorig leven zonder wasdroger of wasmachine alleen in de rivier met mijn blote vrouwenhanden…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. ---------------…

Laten we maar gewoon lief zijn voor elkaar en bij dat harde woord - dat zelden valt - eens glimlachen om de tijdelijkheid ervan. Laten we maar gewoon lief zijn voor elkaar en in woelige tijden van neerslag en tegenwind omkijken naar de zon achter ons die morgen alweer vóór ons oprijst. Laten we maar inzien dat ook alledaagsheid bijzonder…