Zij is de beste dood, die van het zwijgen, nog niet in. Taal hapert aan haar slaap. Noem haar geen boom meer, zwaaiarm, twijgen die ik van tussen het gestamel raap, maar schrijf haar weg naar waar zij thuishoort, in het leeggoed van een woord zoals voortaan. Het touw wil uit haar vlees, en zeg het voort: Ook taal brengt wat wij missen niet…

Ja zelfs Homerus liet wel steekjes vallen Ook mij werden wat missers niet bespaard Ik heb het nog niet eerder aangekaart Maar nu ga ik bazuinen laten schallen Houd op met ieders leesplezier vergallen Taal moet met spoed sacraal worden verklaard Ja zelfs Homerus liet wel steekjes vallen Ook mij werden wat missers niet bespaard Poëten, gij literatuurvazallen…

ik begrijp mijn wereld schrijvende staat dit hier op de goede plek? in mijn hoofd daar buitelt het waaien woorden door elkaar denk ik daardoor weer het volgende: de storm in mij die woedt altijd en zie wagons vol met lettergrepen voor me in sneltreinvaart dit papier op rijden geblazen uit mijn oren met stoom, maar zonder kokend water waar…

op een klein stukje van mijn huid schrijf je het woord elektriciteit met je zachte lange vingers helemaal over me uit je ontdoet me van mijn woorden berooft me strelend van mijn zinnen vonkenregels produceren plots een hart kloppend kabaal metaalmoeheid maakt zich meester van de punten en de komma's ik vouw ze uit tot liggende streepjes…

Let goed op om haar te zien haar te horen: de minimale taal En al wat koppig ongeschreven ongezegd verder leeft achter muren Drijvend op weg naar de dood denkt men: daar zal de haven wel zijn De taal drenkeling klemt zich wenend aan wat ramptoeristen vast Altijd in de hoge vlucht van hoop om betekenis te scheppen Zij graaft voor…

(Groot Dictee der Nederlandse taal 2002) het valt voor reizigers beslist niet mee ze worden vaak sans gêne overvallen door passagiers die met bravoure brallen zij gsm’en luid in de coupé en ook ascetische klavecinisten worden door riedels rauwelijks gestoord laatst is een herrieschopper haast vermoord door stilte eisende avant-gardisten…

dichten is een zwoegwoord het houdt me in een houdgreep niet wurgend maar lichtjes pijnlijk de vragen of het ooit gelezen wordt of het ooit geprezen wordt of het wel begrijpbaar is of het past in deze tijd of het raakt of net niet raakt of het voldoende literair is of het leidt naar vage afgunst of het leidt naar medelijden of het belandt…

de nacht ligt naast me het is wachten op de storm er is een muur van regen er is geruis, gehuil, gekraak donder op zeg ik en het bliksemt als ik diep in zijn ogen kijk lees ik zijn ziel en zijn oude liefdes hij leunt op me en rilt we lijken twee stokoude mannen ooit konden we drinken als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen…

Hartenkreten Kreten van binnen Willen eruit Soms niet wetend Welke woorden dan Maar gewoon maar beginnen te schrijven Geeft al rust en connectie met mijn hart…

we beginnen met taal in de lichte ruimte van het volledig leven volgen eenvoud klank en ritme vanzelf we verkeren op de rand van zingen en denken onze plaats in het landschap afgeschut en open het is niet te laat…

soms zie ik ergens tegenop soms loop ik ergens tegenaan ik heb duizend dingen niet gedaan ik heb duizend gedachten niet gehad de gedachte bijvoorbeeld dat een eiland zee nodig heeft om een eiland te kunnen zijn soms wil ik een slaapplaats tussen de sterren soms licht ik het leven uit zijn hengsels al is mijn koninkrijkje niet zo breed er…

Bokser, geen dichter zijn is helemaal niet zijn Een bulderend publiek heb je ons niet onthouden Twaalf mensen zijn er binnen de helft slikt zoete koek, de rest is familie Tijd om met je projectielen te beginnen Vrouwen, bereid om op een najaarsavond neer te zijgen doen dit slechts omdat er wordt gebokst Comedia del arte maar non…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

Heb je het gehoord Men spreekt Van woord naar woord Zo schrijft men bovendien Je kunt het hier al zien Als jij ze husselen gaat Dan staat er wat er staat Maar niet meer wat er stond En komt warrig uit de mond Daarvan bij deze kond *) *) Die d klinkt als een t Daar zit ik lekker mee…

Wat mengelmoes van talen mag Aan d'Amstel zich vermeien! O Stad, waar 't hart van Holland lag, Waar Vondel zong zijn reien! Maison de Dit, Café au Dat Hôtel de... wat?... Hollande! Maar ben 'k hier in zijn land, zijn stad, Zijn Amsterdam? - 't is schande. O! Hollands, Hollands klinkt niet fijn; 't Moet Frans of Duits of Engels zijn.…

Ik heb een chronisch dichtend brein En dat is echt niet altijd even fijn Want net als ik graag wil gaan slapen begint mijn brein weer woorden bij elkaar te rapen Ik wens dan toch wel eens wat rust daar bovenin Maar dat brein dat doet gewoon zijn eigen zin En niet één, maar wel duizend zinnen laat het rollen Die ik ook niet zomaar weg kan scrollen…

bekoor me en verwoord me en beschrijf me je gedachten (als mijn woorden kunnen wachten) laten we beneveld en beschonken van de liefdesbron gedronken naar een mooie plek gaan, schatje waar we sprakeloos en oeverloos alleen in nevelen gehuld zijn, schatje op de betastzin in het donker spraakwaterval ik in je armen raken we samen buiten…

Bedolven onder diepe lagen van het leven Voert de pen ons naar zanderige verre woorden Een wolk schuift over het land als de weemoed in ons kruipt Het verstilde wachten tot sterren in het vangzeil vallen Hoe het water ons laat gaan hoe we vechten In zinkende tijd met verwaaide woorden naar de lichtste stilte…

1. SPECCHIO FALLACE, INGRATO (MARINO) Taalknoet, dwangvers, tres van larie die zichzelf benijdt. Raster dat het licht wil splijten, de adem horten doet en perst haar letteretter in de wonden. Bedrieglijke spiegel, lieflijke schijn van schone waan, lege lijst met bladgoud belegd, niets dat aast op eeuwigheid: zwijg tot je ziet wat je zegt…

de dichter moet in de onthechting thuisraken de gespletenheid helen de chaos bedwingen de veelheid van ditjes en datjes temmen om niet te worden opgegeten de poëet moet zonder verdrinken over schotsen- en-scheven van kolkende rivieren springen om langgezochte tekens te bereiken te omhelzen misschien…