zwart gepoetst lijken ze sprekend op elkaar weliswaar de ene rechts, de ander links in het midden verbonden door een rits met mijn rechter hand gestoken in de één de linker aandachtig verborgen in de ander stond ik plots met handschoenen aan eerste paasdag was ze onverwacht verdwenen geruisloos en blootvoets opgestegen alle nagels voor vertrek…

In feite zijn er meer vragen dan antwoorden in feite zijn er meer doornen dan rozen in feite zijn er meer mieren dan hopen en in feite is er meer verbijstering dan geloof in feite heeft een aap meer haren dan tanden in feite heeft een mens meer vingers dan handen in feite zijn er meer spijkers dan hamers en in feite zijn er meer slachtoffers…

De mens zit vol van die geplogenheden hij bleef leven uit gewoonte alsof hij in zijn lichaam hing met een kapstok en voetstuk behangen met te zware mantel En van de weeromstuit viel hij om…

Je ziet dat bijna niet meer iemand die zich verspreekt en daarna alles ontzegt alleen een luizige sorry tegenwoordig is alles in is schrijven een vensterbank in demi weerklank op het scherm semi inblazing op ‘s anders gedachte luchtig als een blad papier dat doorloopt over tafel door het raam tot in de horizon over de rand dot com Helsinki…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

Ik draai me om ze slaapt op haar kussen haar kussen slaapt ook, haar knie heeft een gat in mijn rug geslapen Slaap jij nog? vraag ik haar uitgestrekt wijl ik het gat in mijn rug demp ik stouw een belemmering tussen holte en knie met haar laken ik verwijt haar het slapen achter mijn rug Ik gaap een valse opening in de dag trompe-l'oeil…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…

omdat ik mijn dromen niet onder woorden kan brengen wil ik mijn woorden in dromen onder brengen maar dan worden het dagdromen en dat doe je met open ogen terwijl je niets ziet van dat wat er zoal aan je voorbij gaat er ontstaat een verhaal dat met jouw woorden aan de haal gaat en je laat het gebeuren het zijn immers jouw woorden…

hoe de zon reeds platgeschreven is het avondrood dagelijks geroemd steekt achter geen enkel woord betekenis en blijft schemer voor eeuwig verdoemd aan elke zee die het voor de wind gaat niet te vergeten de branding, stel je voor die natte dromen en golven stukslaat tot een verwaaide stem die ik vaag hoor zo past de wereld op een gemeentelijke…

Het bospad kronkelt door verstreken jaren. In de bomen rust de tijd. Het pad leidde naar een oude leemput, die er niet meer ligt. Het gaat nu nergens heen. Ik hoef mijn pas niet te versnellen. De vogels zingen en een konijn dat zich verspringt, vlucht in de bramen, een kleine dendering van doen en laten.…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

Zei de ijspegel tegen de vuursteen: "Ik smelt voor jou'. Zei de leugen tegen de waarheid: 'Jij ligt altijd in het midden'. Zei de schaduw tegen de schim: 'Jij ziet het somber in'. 'Het is al zo lang later', zei het kind tegen zijn vader. Zei de eendagsvlieg tegen de spin: 'Daar trap ik niet in'. Zei de ene teek tegen de andere:…

nevel hindert het ochtendgloren er is geen sprake van klare taal of hoop op heldere gedachten de dag blijft hangen tussen oeroude stenen in geur van bladerrot en sfeer van schoonheid en verval bij het veen waar zij gevonden is rijzen angstige gedachten, stijgen vragen op: hoe kon het gebeuren, was ze alleen? cirkels omarmen de verstilde…

Computers hebben helemaal geen verbeelding. Die verplaatsen zich echt nooit in jouw wereld, zelfs niet wanneer je dringend een mail moet sturen. Ze zeggen gewoon: Error 304 Desktop Command. Je mompelt dat het nu wel heel slecht uitkomt. Vraagt of er alstublieft nog vijf minuten kan worden gedaan alsof er geen fout in het systeem zit. Vervolgens…

de hemel lijkt vandaag een glazen boog breekbaar als de schelpen op ‘t strand de branding stuwt de golven omhoog daarachter iets dat lijkt op ‘t moederland was het daar dat ik er een droom had? misschien heb ik me gewoon vergist is het de lucht die een kasteel bevat of heeft het water mijn heugenis gewist daar gaat een schip langs de kust…

deze druppels twinkelen zacht, vallen omfloerst vanuit een roomgrijs niets uit evenwijdige ruimte zonder voor- of achterkant; dit is niet de tijd voor een besluit het liefste valgewicht zoekt hemelloze aarde, omarming zonder lichaam, dit is een blad- verliezend bos, geen tuin van eeuwigdurende lente, het glas dat mij doorziet is hard…

je staat op de rand van kwijtraken maar bent overal aanwezig geweest om samen te verdwijnen ons op te delen in ieder en tenslotte niemand meer te midden van tijdspassages en woordvulling ontbreekt dan de herinnering, wondlikkend een jeuk krabbend, een vaas lijmend en ondertussen machteloos toekijkend…

het heeft geen zin nog langer te wachten er is een begin een einde, een nachtelijke droom alleen in gedachte als een soort fantoom maar wacht toch nog even zo kort als naderbij begeven zo lang als leven…