ben ik jou trouw op de klanken van het loflied waarvan jij de noten leerde kraken dán wel op een manier waarvan jij wist dat het mij zou gaan raken? boven de grijpgrage verbazing ontwikkelde ik het sober zijn als een estafette die geen doel kende, slechts de uitgezette lijnen overmeesterden mijn tekortkomingen in een blinde vlek dewelke…

vandaag had gisteren moeten zijn dan waren we ooit ter plekke geweest dat krijg je als dagen zich herhalen, zich hullen in onderkoeld weefsel wat er mis ging? We verbreken zwijgen niet door in woorden te vervallen uren lijken alsof nooit geweest, hooguit op een padenstelsel door onbetreden bos binnensmonds zwelt een letterstroom aan…

troosten is mij onbekend zoals de lariks diep buigt tegen iedere tegenwind, hun kruin raakt de mijne wanneer de dauw mistroostig langs de lessen van het leven druipt een zweem van ontkenning haakt zich vast in het licht van vandaag die vol kluwen uit het verleden zichzelf tracht te ontknopen het is het wazige verlangen dat aan de deurpost…

hoe vormen zich passen in willekeur tot grillige hoekige fragiele fundamentele aforismen verlijdt het heden naar de bouwers van de eerste op maat gesneden steden zowaar is geen stad aan mij gelegen, ‘ k ben een stakker en schoof me buiten plicht en vreedzaam denken het cillicium wurgt me in een tot koud geregen aanhoudende greep…

Gedachten fladderen af en aan likken verse wonden in het licht van een bleke maan, verkeer jengelt in de straat, blikken dromen verpakt in monotone regelmaat, maant ongewassen licht tot nog groter spoed, ontneemt de eerste stap de prille moed, wordt energie vermorst, voorbij de dagelijkse kost, wanneer de nachtdraak zich met irreële…

Ik weet hoe regen smaakt en bitter kruid in mijn tong snijdt – alles wat eetbaar is geproefd en vernietigend verwerkt tot een hof van herinneringen met paden liefde naar perken vriendschap en bedden ondeugd staken boosheid, vijvers verdriet en een stinkende composthoop van mislukkingen en verlepte idealen het klinkt ordelijker dan de doolhof…

als je even meeloopt vertel ik over de weg de meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment…

Het hele aardrijk naast hemel en hel zegt men werken vaker dan eens lijkt het wel op een onzichtbaar bevel. Leven kent zegt men haar duisternissen ook het kleine en grote menselijke vergissen. Leven kent voorspoed , liefde naast geweld dat is een feit zegt en stelt men welgesteld. Soms komt dat zeker te weten wel van pas, als oprecht antwoord…

Wij zijn onze lichamen niet, die ontstonden uit de aarde. Leven op aarde dankt leven, aan de energie van onze zon. We zijn onze maskers niet, die gevoelens dom misleiden. Wij zijn onze angsten niet, die ons onnodig laten lijden. Achter angst schuilt levensmoed, zoals zonnen doen vermoeden, die water doen verdampen, die wolken doen verdwijnen…

Buiten suist al een zachte bries, een die klinkt als genies, licht gesnotter van vast een bemind hier opgroeiend kind. Ik wandel langs water, de met rietpluimen gevulde kant,…

diep onder de deken laat ik alles varen mag ik alles even vergeten een plek zonder gevaren hier hoef ik niets te weten hier voel ik me zo beschermd weet ik mij als toen omarmd hier is alles helder en klaar hier voel ik wat zich over mij ontfermd hier klopt een moederhart die mij ervaart als waardevolste baar hier voel ik nog geen zorgen…

klein is het als spinrag aan de dakgoot het levensdraadje zomaar wat wapperend op de wind breekbaar is het maar soms zo onnoemelijk sterk draad na draad weeft zich een spanning mee het gevormde frame draagt het wel en wee…

De kil-zwoele avondwijn wordt gemorst en bedwelmt. Hij maakt geesten verward en doet sterretjes zien. Indrukken sluimeren en flarden stapelen zich op. De sluier van de nachtsirene draait me rond en rond me en wikkelt me tot mummie in; Zonder het te merken wurgsporen krijgen :; spannend ...…

het bereiken van je lot, het stadium beheersen vergt moed wijl de dood al prikkelend je maant om partij te kiezen nooit was ik van keuzes, filterde het bedrog door een zeef zonder mazen zodat de staken als dwazen door mijn voeten priemden ik zwaaide met een ruige lach, behaard en ingetekend met inkt dat ver in mijn spieren was binnendrongen…

hoe mijn huis ons laat wonen en jouw huis de mijne is wie o wie glazuurt de pannen poetst de vensters babyblauw ik leef in samen, met jouw verhaal verlichten slechte tijden met wat schraal gepraat, ach laat toch de stemmen zwijgen waar liefde lichter is als steen, zwaarder dan welke nacht dan ook drink ik mijn bittere uren aan het gelag…

ze dobberen op kurken steeds verder drijven ze mee de herinneringen weggevoerd door de stroming van mijn geesteszee het verre verleden gehuld in mist doet ze steeds meer vervagen soms gaan ze kopje onder en worden ze weggewist de rafelige band met het heden brokkelt af raakt versleten als ooit gewezen Incasteden overwoekerd verlaten…

hoe jij kleurde naar de zoen die als een roos in de zomer rijpt, de larf achterlatend en bevrijd van het sculpturen schouwspel waar hamer en beitel je de vorm gaven om in de eeuwigheid te verdwijnen doch reeds in elk stadium waar jou latente verschijning zich verstrengelt met de boezem die me voedde, is hartstocht mijn legalisatie om je…

beneden de oneindige ruimte schreien ontelbare wolken het doorschijnend maanlicht dat zich laat leiden door stromen emoties zonder enig grondbeginsel het eenvoudige van gisteren waar een late wind van de vier gewesten zich nu bevindt profiteert van mijn machteloze woordenbrij die zich tracht te uiten met tekens die ondefinieerbaar delen met…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

Zouden de nachtmerries ooit echt stoppen, men laten terugkeren naar vervlogen dagen, het mooie en rustige suja suja leven van ooit, ook beseffen de geschiedenis…