Veel regen vandaag en triestige gezichten. Waar blijft de zon die kan verlichten wat donker is in ons gemoed en ons weer blij kan maken. Toch lokt van verre al de lente die geen mens kan tegenhouden. Soms kan een beetje dankbaarheid ons hart doen leven en ons troost ook geven. Er is toch veel waarom we danken kunnen: dat we ogen hebben en…

Uit de stille brief die je me stuurde vallen eenzame letters in somber duisteren krijgt jouw fluisteren een onbestemde klank in koude winternachten vriest de liefde aan het hart door waanzinnig verlangen nu ik je steeds vaker niet begrijp is dreigende leegte onberekenbaar aan vergankelijkheid onderhevig.…

De oude schicht van heer Bommel rijdt plotseling harder dan alle sportauto 's dankzij een klein toestel door professor Prlwytzkofsky uitgevonden de vernuftige doos jaagt op Slot Bommelstein het huishouden op vernielt mooie vloerkleden de stad Rommeldam is vol radeloze burgers die verrast worden door een boze wervelwind…

Ik wilde er een beetje uit want kreeg steeds hulpvragen En wie stond er op het perron? De man die 'k eerder had gezien, ergens blindenstok zwiepend langs ogen Ik hoorde een goede morgen, me niet zo gauw bewust dat het naar mij gericht en wat hij wou en ik zou niet in dezelfde coupe als hij. Toen ik daar zat, in die lege trein…

Is er een geuriger synthese denkbaar van eeuwenoude beelden uit een rijk en kleurrijk erfgoed dan die welke onze verbeelding tart en inspireert en onze zinnen raakt Imaginaire beelden existerend in onze voorstelling die onze fantasieën representeren Slaakte Pyramus niet een zucht in de nis tussen hem en Thisbe die zich materialiseerde…

Het platform onttrekt de leegte uit mijn overige eenzaamheid in diepte isoleren mezelf ingekeerd Neem de stap naar de diepte waar leegte hopelijk wordt opgevuld met het ijzer dat onharmonieus zijn kou niet overbrengen kan Wacht ik nu in het donker op de volgende trein die mij eindelijk naar huis brengt Rijd me open Alstublieft…

Nu sluit hij zich af van haar thuis voelt zich dit weekend een dakloze zwerver Ziel zonder huis onder zijn arm redeloos radeloos twenty four seven Kan een bohemien zijn hart verlichten beter, dan schuilen in zijn gedichten  Ziel zonder soulmate lichaam en geest waren te lang van haar weg geweest Is hij een schim een donkre…

het is een levenskunst om bij het ouder worden in je hart kind te blijven waar werelden elkaar raken verbeelding schaduw tekent in onderlinge samenhang tot ze je uiteindelijk naar de zilte oevers brengen van eigen spiegelbeeld hunkerend naakt en onbedorven in de ziel van een stilleven…

het is zoals het is hoe kan het anders zijn je bent zoals je bent hoe kan je anders zijn ondenkbare gedachten bevolken een onleefbaar leven onuitgesproken wensen stapelen zich op in onvervuld verlangen onuitputtelijk geduld wacht op de uiteindelijke redding…

wat ooit bijzonder was is verdwenen weggevaagd alsof het nooit heeft bestaan het bijzondere opgeslokt door het alledaagse maar het was er nog wel een glimp schitterde en straalde in diepe duisternis je zei, dat je het ook zo voelde maar vermorzelde het bijzondere smeet de stukjes weg en verdween nu is het weg dat bijzondere…

Alsof ik een nieuw kind worden kan, dacht ik even door zoveel massages in dat donkere hol op koude tafel maar door stevige handen doorbloed en gekoesterd. Warme olie als strelend mijn voorhoofd, mijn denken, me zacht makend waardoor ‘k weg even. In de kist de opkomende warmte tussen latjes voel dagen die me insust opnieuw en…

In een argeloze achterbuurt van de oude havenstad wandel je mijn leven binnen je vertelt me dat je averij oploopt door hevigheid van het verlangen om liefde te ontvangen en liefde te geven in de nacht tel je de uren tussen morgen en vandaag en het blijft spoken in jouw hoofd om liefde te ontvangen en liefde te geven er zit…

Ik weet heel goed wat liefde geven is Ik weet ook wat het is om het te krijgen Zou ik als dichter daarvan moeten zwijgen Dan wordt gebrek een dubbel kommernis Werd het tweevoudig, dat erosgemis Dan zou ik het ook dubbel laten wegen Je veux l'amour heb ik nimmer verzwegen 't Is een psychofysieke ergernis Wil elckerlyk niet naar 'n engel…

breng me terug naar de plek waar ik kon schuilen onder de vleugels van de tijd waar ik speelde met de figuren die de zee achterliet op het strand breng me terug naar de spelonken waar ik leerde hoe het was in het begin waar ik luisterde naar de uitgeholde stenen die hun verhaal vertelden breng me naar de plek waar alles ligt…

Vanmorgen zat iemand zo lief te lachen tijdens het vliegen Een Japans, Chinese vrouw, ‘t was alsof ze blij en gelukkig was om in haar moeders buik te zijn En plots was het alsof we allen hier in één grote buik waren en we zo gelukkig waren met elkaar De ene lach raakte de andere en we lachten om elkaars verschillen En dan loste dat lachen weer…

In mijn eigen masculiene virtueel domein op een platform multi mensionaal heeft zich een jongensachtige verschijning aangediend die zich presenteert als feminien doch boven de bescheiden voorgevel en het balkon heb ik nochtans geen jurk mogen bespeuren coördinaten bevinden zich ergens in Kirgyzistan, 't zou even goed in Georgië kunnen…

Dag malenka goeiemorgen misschien lig je nog als mariposa op één oor onder je thermodynamisch moerbeizijdezachte dekbed multicolor multilayer maar misschien ook niet en lig je diep gehuld in morpheus' armen nog in dromenland maar misschien ook niet en koester je je mijmeringen in naijlende nachtgedachten van je ontwakende…

In het nachtlicht koestert zich selène ze zucht maakt zwijgend zachte slaapgeluiden Een nachtuil waakt en houdt zich op de vlakte zijn alziend oog en orenpaar gericht op wat zich afspeelt in het diep verborgen nauw waarneembaar ondermaanse zicht Nu zij in morpheus' warme armen ligt trekt zij haar moerbeizijden vacht omhoog haar…

op de beslagen ruit schrijft ze het wilde ritme van haar dansende herinneringen ze wordt overspoeld door de snelle klanken van haar verleden met oneindig geduld probeert ze het wilde tempo te veranderen in adagio uiteindelijk cirkelt ze rond in een langzame wals één twee drie één twee drie ze pakt de hand van haar verleden…

zij was oud en ver- de tafel tussen ons in- haar hart was zacht zeker niet te min ze gaf in stilte alles wat zij bracht doorheen het tikken van de pendule keek ik naar buiten aaide onderwijl het zachte tafeltapijt ik was aan mijzelf gewijd en keek daardoor te vroeg in weerspiegelende ruiten…