Door het levenslied kent gans de mensheid weltschmerz alledaags verdriet.…

Zichtbare lente heeft de kussen geschud, herboren mist in ochtendgloren. Merkstenen van leven, bottende knoppen, schoonheid in versteende sterren. Met alles of niets vergelijkbaar in beweging, er is niets dan tijd. Gong van getijden reist uit zeeën van azuur, knipoog op den duur Als je dit alles in het innerlijk voelt, dan…

Lokkend gekwetter een vogel schudt zijn veren de lente vliegt aan. Een veulen doet voor- zichtig haar eerste stappen de natuur ontwaakt. Een ijverige mier met een boomstam op zijn rug bouwt aan zijn toekomst. Wollige schapen plompverloren in de wei warmpjes bij elkaar.…

Lief wentelteefje ik zag je vogelnestje tijdens het turnen.…

Bepruikte dieren galopperende bloemen pluizige paarden.…

Kabbelend water beroert alle zintuigen. De lente meldt zich.…

Gelijke rechten Nog steeds niet vanzelfsprekend Het is weer 8 maart…

Droogte ingehaald dankzij de winterregens herleeft de natuur…

De dompteur smaakte naar geurende zeepresten en zoete kleuren.…

Volgens kerkleiders tjilpte ze beledigend demoniserend.…

Op saaie dagen verglijdt de bruine wegslak in een zilverspoor…

Iet gedeprimeerd richting middenstip gedaald nog niets gevonden…

Men werpe het blik met een zachte metaalklank naar het verleden…

Bij uw heerlijkheid vergelijk ik mezelf zo enorm smakeloos.…

zie de aarde eens dag en nacht windt ze garen rond de evenaar…

zijn opgewektheid heerst in het huis van plezier na de opstanding…

Mijn onbevlekte vanwaar die zilveren straal aan uw naakte hand…

Liefste wereldbeeld zo noem ik het onverdeeld die kleine koker.…

de loop van bieren beneden de rivieren gaat van blaas naar zee…

wrak en grind van toen stuurloos, verward in mijn jeugd zonlicht, vals gekleurd-…