Netgedichten

netgedicht (nr. 9.616):

Een glimp van haar bestaan

Zoals je lacht en zo verlegen lijkt
het kleine kind je laat verdwalen
je in het labyrint van leven kijkt
de waarheid niet kan achterhalen

de winter koud en guur

een dwarreling in vergane glorie
tinteling van wat er komen gaat
neuriënd op klanken van euforie
terwijl ik dromend het denken laat

verlegen elk uur

verraadt mijn glimp de diepste dalen
verrassend kijkend zoals nu blijkt
haar blikken in ogen alles verhalen

de pijn proeft erg zuur

geen weg terug staat op haar gelaat
ze is verlaten door, ik weet niet wie
ze lacht en is ik weet dat ze bestaat

de blik die ik verstuur