Netgedichten

netgedicht (nr. 9.677):

stil verlangen

koud is de kleur
die mij nu nog bedekt
het raakt soms zo diep
die blik van staal
maakte mij zo klein
toen ik je riep
met mijn ogentaal

o, ik heb weet
van mijn dromerig
verlangen
woorden slijten
dan droog de lippen
jij hoort niet mijn
liefdesgezangen

wilde zo intens graag
dat je mij ongevraagd begreep
maar mijn duiden is traag
in verlegen onschuld
vescholen
of ik het ooit nog waag
ligt in mijn onzekerheid
stil verholen