Netgedichten

netgedicht (nr. 9.791):

de skyline als mistig verleden

ik rijd door velden van mijn jeugd
de skyline
ach,.... mistige velden doorkruis ik
het zijn de polders
in Mondriaan-termen geschetst
ik weet dat, maar zie het nu niet
en stuur haar vooruit, zoals vroeger
nu echter wat ingehouden

kan ik hem nog vertrouwen
lijkt zij te denken
de leidsels enigszins gevierd
ruimte geef ik haar
ik voel haar onrust, stapvoets dus

hier zie ik de wieken
als zwarte schimmen
met de molen als doodskop
in deze sinistere stilte
met vochtig beslagen gras

hier zwierf ik, denkend
en kijkend naar torens
toen nog punten van hoop
en toekomstverwachting
en koeien, zwartwitte stippen
tot in de verte

ik draag de leegte nog in mij
eenzaam als toen
opgenomen in gedachten
nu in het gevoel verankerd
de weg terug is nog ver

zo was dat toen ook