spruiten
vanwaar ik zit, met uitzicht op klei
zie ik een vergeeld dekbed
uit het raam van de weduwe
dan weiger ik te bewegen
om slechts te kijken naar haar
over de akkers vol spruiten
nadert uit het westen, wind en regen
zij haalt de waslijn leeg
en ik zwijg voor eeuwig
morgen zal mijn bezoek zijn
mijn pak hangt klaar
ik weet wat te zeggen
over spruiten en zo
Geplaatst in de categorie: maatschappij