Netgedichten

netgedicht (nr. 10.207):

de mens alleen

de tijden glijden
als korrels
op geblazen stranden
door mijn hand
eeuwig verzanden
dromen
in het niemandsland
waar alle tranen
zonder merkbaar
teken van verre
een bel of rinkel
het is verlaten

schoonheid
van eenzaamheid
adembenemend
de tol
in het hersenhoofd

Schrijver: jos zuijderwijk, 5 maart 2006

zuyde038

planet.nl

Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

eenzaamheid

eenzaamheid kan ook

eenzaamheid hoeft ni

4.0 met 10 stemmen

974

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: jandeb
Datum:: 7 maart 2006
Email:: jandebskynet.be; Knap breekbaar deze.

Naam:: kerima
Datum:: 6 maart 2006; Zo bijzonder mooi als de schoonheid van blaasbellen, die zo fragiel hun doorzichtige schoonheid in één moment van tijd laten rinkelen.

Geef je reactie op deze inzending: