Netgedichten

netgedicht (nr. 10.306):

over de brug

het is de laatse keer
als ik traag voortga
over de ijzeren brug
voel heel sterk
verdoofde blikken
in mijn verstijfde rug

het lukt mij niet
om terug zien
mijn lijf verbiedt
te keren
mijn hoop wil
alleen op
toekomst teren

naarmate ik verder schrijd
spant de licht gebogen brug
mij tot pijl van verwarring
een hand aan de overkant
strekt zich naar mij uit
de liefde achter mij
weigert een dode verstarring