À la Edgar
In de namiddag hoor ik,
als het kloppen van mijn hart,
de klokken
en het is geen bloed
maar ijs dat door
mijn aderen stroomt.
Waarom overvalt me
deze grote somberheid
nu ik hier,
vredig tegen een boom geleund,
het gefilterde zonlicht bekijk?
Zijn het de klokken
met hun zware slagen?
Of is het de boom
die op een dag misschien
mijn kist zal vormen
en nu, ring voor ring,
naar ons beider einde groeit?
Geplaatst in de categorie: overlijden
Hoe mooi kan eenvoud zijn.