Netgedichten

netgedicht (nr. 11.406):

een doorschoten schaduw

het was wel zo
dacht ik even
toen de hal
die ik betrad,
gerand door
schaduw en
zonlicht schreeuwend
door een vierkant venster,
mij overmeesterde

ik stapte
in een wereld
anders dan buiten
niet wetend wat ook
te verwachten
een stenen gebogen hemeldak
en plavuis
in Jugendstill
als grond
van een gevulde leegte

het stilteorgel
bonkte mijn verloren rust
ik was nietig
en toch zo trots
dit was
goddelijk gecomponeerd
door mensenhanden

ik waande mij even
de organist
in deze schouwburg
zonder zetels

ik vlijde mij neder
en verloor mijzelf