Netgedichten

netgedicht (nr. 11.552):

Pandora

Welke onverlaat waagde deze doos
te openen? Nu is het toch te laat de weg
terug te laten drogen tot klein modderig tapijt.

Zet u daarentegen. Bent u al bekomen
van de schok slechts één ding te zien achter dit met
vlammen en bombastische muziek versierde doek?

Daarmee is alles uitgelegd, zelfs de vloek
dat u, mijn bevrijder, zich in dit spinnenweb zet
en als grauwe weduwnaar slurpt aan uitgeroeide dromen.

En o o wat zijn de gevangen dichters vol jolijt
wanneer ik hen als spelbrekende klikspaan zeg
dat uw geheugen zo leeg is als een ontrafelde windhoos.

Vanaf morgen bent u toch alles kwijt en herinnert u zich
enkel dat ik dankzij u in mijn zomersblauw walhalla lig.

Blijf nu in vrede. Denk aan
niets. Het gaat immers om uw leeg voorbestaan
en mijn hemels verblijf op de onthoofde maan.