Netgedichten

netgedicht (nr. 11.861):

Zomeravond

Nog even lonkt het zonneoog
door d’ uitgeplozen wolken.
Roze lippen dimmen
de koperen wimperstralen
in rosse wenkbrauwharen.

Nog even schiet het zonneoog
felle schichten
die doven in wolkenslierten
vol roze zalmen en flitsende Lichten.

Geruisloos glijdt het zonneoog
diep in d’aarde en dooft.
Stille schaduwbomen
spoken huiverdromen.
Koelte klimt in mijn huid
want ‘t licht gaat uit.