Netgedichten

netgedicht (nr. 11.951):

windstreken

de oostenwind
wuifde naar mij
in zwoele vlagen

hij vertelde over
het jonge kind
ik had toen nog niet
tot tien geteld, laat staan
dat ik zware stenen
kon dragen

de wind sprak
over die jongen
die slenterend over straat
zocht naar vrienden
tussen die massa;
de zienden

het alleen zijn bleek
al veel eerder geboren
niet wetend dat het
tot een zoekende toekomst
zou behoren

wees niet bevreesd
fluisterde hij me toe
ook voor mij leek
het begin een sobere reis
ik zag slechts het oosten

later bleek
dat ik familie had
uit het westen,
zuiden
en het noorden

zij toonden mij andere kanten;
van genegenheid, delen
en troosten