Netgedichten

netgedicht (nr. 12.048):

stadsjutter

de oude kar kraakt
in dezelfde voegen als
haar duwer, ze smeekt
om nieuw bloed, een laagje
lak aan antiek, de toekomst
is aan de jeugd, vers hout

de zwoegende man vloekt
op het weerbarstig hout
dat gebarsten wielen blokkeert
en zijn geleende schoenen spuwen
op zijn verweerde blaren
eigen vocht eerst schreeuwt hij
en ploetert verder door de dapperte

onbekeken zon schroeit
op van haar ontdane kruinen
en raakt waar blauw niet blinkt
het laatste restje verstand
van een man, al lang
bij leven, van een maatschappij
tot op het bot ontdaan