Netgedichten

netgedicht (nr. 12.411):

afscheid

zwaaien deed ik nog
toen zij de bocht
al waren gepasseerd

de straat ondanks menig autoblik
werd stiller keer op keer
en ik alleen de rode lampen
naar mijn herinnering serveer

of ook de idee
dat hen een lange weg wachte
zouden zij enkel de tom tom
aanhoren
en in eigen stilte
het afscheid van ons
willen verzachten

ik ging maar weer
naar binnen
daar waren er nog
die moesten gaan

geen haast, nee dat niet
er was aan niets te kort
ik zag geen broer of zus
maar één moment
met een leeg glas of bord

of verlegen om woorden
nee dat kennen wij niet
ergens zijn wij een volk
van onverstoorbare gestoorden

slechts heimwee
dreef hen naar huis
zo hou ik me voor

immers
bij het vertrek
een trillende woord van dank

het zou ook de uitwerking
kunnen zijn van
wat geestverruimende drank