Netgedichten

netgedicht (nr. 12.519):

Herfstafwikkeling

Wolken zijn uit-
eengereten. Het woeste kind
heeft zijn vaal opaalgeel jasje
verslonden. Dit blijft nog uren
plakken in de wind.
Op straat kakelen kasseien en

kabbelen uitgeput tussen de voegen
weg. Het mocht niet baten. De stralen zijn
gebroken en zonlicht in haar
gat gebeten. Die koketteren nu
andere oorden tegemoet.

De hoop op vederlicht
comfort daalt neer. Langzaam
grabbelt de weg er onderdoor. De avond
valt als een slapend blok sneller
en te snel op mijn hoofd. Nu
is het laatste woord gevallen en

trekt de nacht één voor
één de warme blaadjes van het licht
uit. ‘Waarom houden ze dan toch
niet van het donker?’ Wegvliegende
plukjes wol plakken nu
in de bomen en zijn het web
waar de lentezon rustig aan
haar winterslaap begint.