Netgedichten

netgedicht (nr. 12.591):

Sneeuwwitje

gordijn achter de schermen
ratelt weerloos dicht
de impressionist
in ons is dood, gekruisigd

je ligt voor het grijpen
voor loerendgevoegde torens
domino-spinnenweb met
astma van begeert
en opsluipende muziek

ik tol als ogen
van een ingeslapen paard
red je niet kan niet
mijn stoel wil niet vooruit

je zwermt zwerft
je kamer door
ijsbeert tot de nacht sterft
en dan pas doe je
het licht aan, zeg je

ik moet je niet meer redden

zie je mij mezelf slingeren
en wingeren tussen de spijlen
van je nachtmerries

neen
ik mag je niet meer redden

de ochtend is vermoord door de stenen
kastelen in jouw fantasie en het
donker heeft ons beiden blind geschenen

gordijn breekt open van emotie

commotie en
applaus