Netgedichten

netgedicht (nr. 12.741):

Zondag

Oktober. De dagen worden sneller moe
en staan met tegenzin op. Het is nog
donker hoor. Ze willen dat ik iets doe.
Voor hen. Wij samen, wakker, toch?

Of ik de kelders van de duinen weet wonen.
Of de instelling voor Gesleten Dagen. Ze willen her en der
zoetjes beter worden. Ja, maar zwijg. In haar ogen tonen
de bloemen nog steeds de glimlach van een vallende ster.

Jij ligt daar als een spelende zee,
het laken afschuimen, je uitrekken, beetje opkrullen.
Je bent amper wakker. Wat sta ik te lullen,

ik laat de dagen nog wat donker zijn
laat ze maar wachten op hun rust, mijn
briljante schat, ik doe toch gewoon met je mee?