Netgedichten

netgedicht (nr. 12.880):

zij de duinen en de zee - ik de zon en de wind

nu met elke gouden zon weer haar borsten komen
onder mijn strelende hand ademtocht vol fijn zand
alles bestrooiend met de liefde van nieuw leven
haar zachte haar op trillende hellingen zichtbaar

onder mijn ijle lichaam luid haar bonzend hart hoorbaar
over mijn hijgende longen strelen haar vochtige tongen
als de zon rood wordt strekt zij haar benen in zee
en mijn schaduw boort zich donkerogig door haar poort

met het leven mee diep in het zout van de zee
aan de wind zweetdruppels wellend in haar oksels
onze dijen samengevouwen om dit alles te behouden
ontglijden elkaar elke nacht achter de horizon