Netgedichten

netgedicht (nr. 13.483):

't Is altijd wè...

't Is altijd wè, zo lees ik op een steen
die ergens in Den Bosch iets wil vertellen...
Waar leiden toch maar al die wegen heen
waarmee we soms ons arme hart zo kwellen?

Er is verdriet en vreugde, altijd weer
en langzaam wil het leven ons dit leren,
maar waarom willen we zo graag wat meer
dan wat we eigenlijk kunnen beheren?

Is 't dwaasheid, eerzucht of de hang naar macht
of mogelijk een mix van al die dingen?
Maar na de dag komt telkens weer de nacht
en niemand kan ons laatste lied dan zingen.

Het leven heeft geduld en maakt ons wijs
al moeten we ook honderd keren vallen
en zijn nog niet al onze haren grijs -
laat ons toch maar barmhartig zijn voor allen.