Netgedichten

netgedicht (nr. 13.495):

maan, o maan

de zilveren vlek
in het hemeldek
bij nacht, lacht
en doet haar naam
weer alle eer aan

al zit er geen mannetje in
te vissen achter het riet
het blijft toch ieder kind
dat hem wel degelijk ziet
wijl iedereen al slaapt
met afgestroopt beddegoed
door het raam naar boven staart

waar het witte licht is
net genoeg kracht verschaft
om veel te kunnen dromen
en later groot en sterk te wezen

wie weet, zelfs een astronaut
gluurt nog door de gaten
van wat hem behoudt,
gescheiden van de eeuwigheid

ooit komen we terug
vandaag schrijf ik nog
van ooit