Als de steen kon spreken
roest op armen
kruipt als oud verdriet
naar te korte vingers
wat houdt me tegen
om terug te keren
naar het chrysantenbed
waar stenen pilaren
zich om mijn lelijkheid
schamen
de dood
omlijnen met
dansend gereutel
wanneer mijn sterven
in de diepste dag verzinkt
niet meer in staat
om de onbekende hand
te weigeren
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 21 december 2006
Geplaatst in de categorie: psychologie